"Και κάνει το χιόνι φωτιά.."

Ηρθε το πλήρωμα του χρόνου και μας έφερε τραγούδια.

Η Παραμυθούπολη έγινε μουσικό κουτί!

Πολύ γλυκό κομμάτι :)

Θέλεις ή δεν θέλεις;

Απο την μύγα ξύγκι βγάζω μερικές φορές όταν έχω όρεξη... :)

Έρχεται η wisdom και ενημερώνει ότι την Τετάρτη, μας επισκέπτεται ο Paolo Coelio. Ο thalis όμως της kathimerinopita's, ενίσταται - κυρίως στο πνεύμα του εν λόγω βραζιλιάνου σούπερστάρ "δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω".

Και πετάγομαι εγώ, τσουπ, και λέω: Πλάκα, πλάκα, το πιστεύω αυτό.

Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω.

Και αυτό κυρίως γιατί όοοοοολα όσα θέλησα ποτέ (να γίνω ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού, να γίνω γνωστός τραγουδιστής, να γίνω πλούσιος και να τρέχω στα ξενοδοχεία του Νικόλα, να με λατρεύουν όλες οι γυναίκες, να ταξιδέψω, να πάω στο φεγγάρι) τα βλέπω α-πο-λύ-τως εφικτά.

Δεν αστειεύομαι. Απολύτως. Για όλα αυτά.

Το μόνο κακό είναι ότι για να πετύχω οτιδήποτε υπάρχει σε αυτή την λίστα, απαιτεί θυσίες. Άλλες άγριες, άλλες απλές - αλλά πάντως, θυσίες. Και το ερώτημα είναι κατά πόσο είμαι διατεθημένος να θυσιάσω αυτά που ήδη έχω (οτιδήποτε και αν είναι αυτά) για χάρη του ονείρου μου.

Άλλες φορές, το τολμώ.

Και κερδίζω ή χάνω (μην εύχεσαι να έχεις κάτι, γιατί μπορεί τελικά να το καταφέρεις) και αξίζει ή όχι τον κόπο.

Κάποτε, στον φίλο μου τον Βασίλη, του έλεγα ότι αρκεί να βάλω μία γυναίκα στο μυαλό μου. Ε, δεν την χάνω με τίποτα.

Μπορώ να γίνω πιο κοντός, πιο ψηλός, πιο άγριος, πιο ήρεμος, πιο ξανθός, πιο μελαχρινός, πιο πλούσιος ή πιο φτωχός, πιο γλυκός, πιο ψυχρός - αρκεί να την θέλω αρκετά. Αν το έκανα όμως αυτό μόνο για αυτήν (και όχι για μένα) θα έχανα τον εαυτό μου.

Το μυστικό είναι τι είσαι διατεθημένος να χάσεις. Γιατί, κάθε φορά, για κάθε πράγμα που ελπίζεις (θέλεις, εύχεσαι), να ξέρεις ότι αν αυτό γίνει θα αλλάξει κάτι.

Και το θέμα είναι αν θέλεις να αλλάξει αυτό που έχεις τώρα ή όχι.

Δεν θα μπορούσα να είμαι όλα αυτά τα πράγματα; Αν αφιέρωνα χρόνο, κόπο και αφοσίωση σε αυτά, όλα αυτά θα ήταν εφικτά. Όχι στο πιάτο, αλλά κάποια στιγμή θα γινόντουσαν.

Δεν υπάρχει λοιπόν δεν μπορώ. Και αυτό, πολλές φορές με απενεχοποιεί για πράγματα που δεν απόκτησα ποτέ.

Και περάσαμ' όμορφα, όμορφα, όμορφα...

Ο Νικόλας φώναξε τους φίλους του για ένα ποτό.

Ε, αφού όπου γάμος και χαρά, η Βασίλω πρώτη, πετάχτηκα και εγώ να πω ένα γεια.

Όσοι δεν ήρθατε, χάσατε, δεν-το-συζητάω.

Περιγραφή του τι έγινε δεν κάνω για να μην εκθέσω πρόσωπα και καταστάσεις. Όσοι ήμασταν εκεί πάντως, γνωριζόμαστε πλέον καλά :)

Περι ρόλων, και καριόληδων

Ο ρόλος που διάλεξε, συνειδητά και υπεύθυνα ο καθένας απο μας, είναι για μένα η ταυτότητά του.

Πέραν της ταυτότητας του ως άνθρωπο, η ζωή του ορίζεται από κανόνες που ο ίδιος έχει επιλέξει, και είναι -για μένα- υποχρεωμένος να τηρήσει.

Αν κάποιος είναι κλέφτης, δεν με πειράζει. Θα τον κρίνει η κοινωνία, θα καταδικαστεί αν είναι ένοχος, θα τιμωρηθεί. Αν όμως είναι ταυτόχρονα αστυνομικός, τότε με πειράζει προσωπικά. Τότε θυμώνω, τότε βρίζω, τότε τα παίρνω.

Γιατί ο ψευδόκοσμός που επέλεξα να ζήσω, η ψευδαίσθηση του ομαλού και των ορίων διαταράσσεται από το αισχρό, το ανήθικο.

Για μένα αυτό είναι ανήθικο.

Συνεχίζω τον συλλογισμό μου.

Αν είσαι παπάς (ανεξαρτήτως της γνώμης που έχω για την εκκλησία) είσαι υποχρεωμένος να είσαι αγαθός την καρδιά και την ψυχή, να είσαι τίμιος και ειλικρινής, να είσαι χωρίς κακία και εγωϊσμούς.

Αλλιώς, στο δικό μου βιβλίο της ζωής, στο δικό μου τεφτέρι, είσαι καριόλης. Αν έκλεψες, αν είπες ψέματα, αν κοροϊδεψες, δεν είσαι μόνο κλέφτης, ψεύτης και ύπουλος, που σου αποδίδονται από την πράξη σου.

Είσαι καριόλης.

Αν είσαι αστυνομικός, επιβάλλεται να είσαι δίκαιος. Να τηρείς τον νόμο, ανεξαρτήτως από τα προσωπικά σου αισθήματα. Να είσαι αυστηρός, αλλά να σέβεσαι την προσωπικότητα και την εκ προοιμίου αθωώτητα των άλλων.

Αλλιώς, είσαι καριόλης.

Αν έκλεψες, αν πούλησες ναρκωτικά, αν έκανες βασανιστήρια σε αθώους αφγανούς, αν πούλησες προστασία ακόμα και μετά την δουλειά σου, είσαι καριόλης.

Αν είσαι δικαστικός, επιβάλλεται να τηρείς τον νόμο. Να είσαι δίκαιος, ανεξαρτήτως της προσωπικής σου άποψης. Να είσαι όμως και ευαίσθητος, να βλέπεις πέρα από τον νόμο, την ουσία του, την πραγματικότητά του.

Αλλιώς, είσαι καριόλης.

Αν πήρες λεφτά για να αθωώσεις έναν ένοχο, αν έκανες συμβιβασμούς, αν πούλησες μία δίκη, είσαι καριόλης.

Αν είσαι γιατρός, είσαι υποχρεωμένος να νοιάζεσαι τον συνάνθρωπό σου. Να τον βοηθάς χωρίς ανταλλάγματα. Να τον προστατεύεις, ακόμα με προσωπική θυσία.

Αλλιώς, είσαι καριόλης.

Αν του έδωσες φάρμακα που δεν χρειαζόταν, αν του έκανες εγχείρηση που δεν χρειαζόταν, αν πήρες φακελάκι για να τον προωθήσεις πιο γρήγορα, είσαι καριόλης.

Αν είσαι δημοσιογράφος, είσαι υποχρεωμένος να είσαι ειλικρινής. Να λες αυτό που πιστεύεις, να ψάχνεις την αλήθεια πίσω από τα γεγονότα, να προστατεύεις τις πηγές σου περισσότερο και απο σένα, να μην αφήνεις την είδηση να ξεπεράσει τον εαυτό της, να μην παραποιείς εν γνώση σου τα γεγονότα.

Αλλιώς, είσαι καριόλης.

Αν πληρώνεσαι απο άλλους εκτός από τον νόμιμο εργοδότη σου (με οποιονδήποτε έμμεσο ή άμεσο τρόπο) για τα ρεπορτάζ σου ή καλύπτεις συναδέλφους σου που το κάνουν, αν βγάζεις επιλεκτικά τις αλήθεις που θέλεις, αν λες "έχω και άλλα στοιχεία που θα αποκαλύψω αργότερα" αλλά δεν το κάνεις, είσαι καριόλης.

Ειδικά για τους τελευταίους: επειδή αντίθετα από οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα που έχει κάνει ποτέ άνθρωπος, ο δημοσιογράφος πρέπει να την λέει μόνος του, χωρίς να τον έχει ρωτήσει κανείς, αν είναι ένας που τα παίρνει, είναι όλοι καριόληδες, γιατί όλοι τον κρύβουν.

Αν είσαι πολιτικός, έχεις υποχρέωση να σκέφτεσαι πρωτίστως αυτούς που σε επέλεξαν, αδιαφορώντας για το προσωπικό σου συμφέρον.

Αλλιώς, είσαι καριόλης.

Αν βάζεις το συμφέρον σου πάνω απο όλα, αν υπηρετείς τους λίγους που σε στηρίζουν και όχι αυτούς που σε επέλεξαν, αν διαπλέκεσαι, αν χρηματίζεσαι, αν ψευδεσαι, είσαι καριόλης.

*

Στο δικό μου το βιβλίο, μεγαλύτερη ξεφτίλα από το να σταθείς μικρότερος από τον λόγο που έχεις δώσει, δεν υπάρχει.

Out of focus

Τι δεν πάει καλά με μένα;

Αναρωτιέμαι εδώ και καιρό. Τις αδυναμίες μου τις έχω παραδεχθεί, και τις έχω αγκαλιάσει. Νέο έτος, υπέροχα απρόσμενο, κι' όμως ταυτόχρονα σκοτεινό υπό το βάρος του παρελθόντος - αυτό δεν επιτρέπεται να είναι χειρότερο απο το προηγούμενο, ουτε καν ίδιο. Επιβάλλεται να είναι καλύτερο.

Κι όμως, πέρσυ τα πήγαμε τόσο καλά, που ήταν σχεδόν κατάρα. Γιατί όλα φέτος, φλεβάρης πιάνει να δεις, συγκρίνονται με τα περσινά, και χάνουν.

Οταν δεις τα πάντα, συμβιβάζεσαι μετά;

Ισως, ισως όχι. Σκοπός μου να μην αδικήσω, κανέναν, να φερθώ στον καθένα όπως του αρμόζει. Στο υπέροχο υπέροχα, στο άσχημο άσχημα, στο αδιάφορο αδιάφορα. Να είμαι ειλικρινής, με όλους, αλλά κάποιον ξεχνάω συνέχεια.

Ρε γαμώτο, ξεχνάω συνεχεια εμένα.

Αλλά καθώς δεν είμαι μόνος μου στον κόσμο, αυτά που θέλω, έχουν σχέση με τους άλλους. Τους συμπορευόμενους μου. Αυτους, που τώρα τελευταία, θαρρείς και θολώσαν κάπως στο οπτικό μου πεδίο, μουντζουρώσανε, γίναν out of focus.

Το παίρνω πίσω. Τις παλιές μου αδυναμίες αγκάλιασα σαν παιδιά μου - οι καινούργιες είναι σαν μπάσταρδα, φρέσκα υιοθετημένα, που δυσκολευομαι να αναγνωρίσω. Δεν είμαι σίγουρος οτι μπορώ, γέρασα βλέπεις κάπως, κουράστηκα. Χρειάζομαι διακοπές απο τον εαυτό μου.

Μήτε να τις υιοθετήσω θέλω τις ρουφιάνες, μήτε να τις αποκληρώσω.

Α, δεν βαριέσαι. Αμα θέλω, ας κάνω και αλλιώς.

Καμιά φορά, μ' αρέσει όταν δικαιολογώ τα γραπτά μου. Τα ξαναδιαβάζω και βγάζω πληρως νόημα, αλλά υποπτεύομαι οτι μόνο εγώ έχω το κλειδι. Οτι για τους άλλους είναι ασυνάρτητο αυτοαναιρούμενο κείμενο, θα το διαβάσουνε και θα πουν "πάει, τα 'χασε". Μπορεί - αλλά η ζωή δεν είναι μόνο η σειρά των καναλιών της τηλεόρασης, right?

Φορ μπλογκερς ονλυ

Γιατί αυτοί θα καταλάβουν το βάθος των λεγομένων...

Μετά την εξαφάνιση παραδοσιακών επαγγελμάτων όπως ο μυλωνάς και η μυλωνού, τη θέση τους καταλαμβάνουν, συν τω χρόνω, νέες, πρωτότυπες ενασχολήσεις, όπως αυτή του μπλογκερά και της μπλογκερούς, μια ακόμα ένδειξη των ταχύτατων αλλαγών που συντελούνται αθόρυβα στην ελληνική κοινωνία, αλλοιώνοντας δραματικά τον παραδοσιακό χαρακτήρα της.

Η συνέχεια εδώ, η συνέχεια της συνέχειας εδώ.

Αναγνώστης της παλάμης

Για να δούμε, τόσος κόπος, τόσα κείμενα, τόσες αποκαλύψεις, τόση έρευνα που έχω κάνει, θα βοηθήσετε και εσείς τωρα που σας χρειάζομαι; :))

Μου έκαναν δώρο, στα περσινά γεννέθλιά μου ένα Paml. Ουάου, και πολύ χάρηκα και τέτοια. Παίζει mp3, παίρνει κάρτες μνήμης, ήμουν (και είμαι) τρισευτυχισμένος.

Και η μεγαλύτερη χαρά μου ήταν οτι επιτέλους μπορώ να διαβάσω ένα βιβλίο (και δύο, και τρία) στην διαδρομή από το σπίτι στην δουλειά, ή οπουδήποτε αλλού.

Yahoo.

Κατάφερα να βρώ προγραμματάκια άφθονα, αλλά τελικά βρήκα και αυτό που χρειαζόμουν: ένα προγραμματάκι που να διαβάζει txt αρχεία, αρχεία απλού κειμένου.

Και μετά έκλεισε το altfactor.

Γκαντεμιά, δεν το συζητάω.

Ψάχνω λοιπόν στο διαδίκτυο για ελληνικά κείμενα σε μορφή απλού κειμένου. Αν είναι και μυθιστορήματα, επιστημονικής φαντασίας σαν το altfactor, ακόμα καλύτερα.

Έχετε τίποτις καλό υπόψιν σας;

Για να δείτε τι καλός που είμαι, αν υπάρχει άλλος με palm του συστήνω το FreewarePalm για άπειρα μικρά εύχρηστα (και δωρεάν) προγραμματάκια...

Είσαι ο,τι βλέπεις.

Είσαι ο,τι βλέπεις; Δεκτόν. Παραθέτω την εννιάδα της τηλεόρασής μου.

1. Antenna
2. Mega
3. Alpha
4. Star
5. Alter
6. ET3
7. NET
8. Μακεδονία TV
9. ET

Αυτά είναι τα άμεσα προσβάσιμα κανάλια, στην τηλεόρασή μου.

Τα δικά σας;

Πίνουν στην Σερβία Κόκα-Κόλα;

Μίλαγα εχθές με την Έμυ. Δυνατά, και με επιχειρήματα. Δεν τσακωνόμασταν, αν και αμφιβάλλω (μετά τα σημερινά) αν θα ξαναλειτουργήσει ποτέ ο εκτυπωτής της (Βασίλη, την γάμησες. Σειρά σου.).

Το θέμα της κουβέντας (σας βάζω με το ζόρι και έχετε άλλα, καλύτερα πράματα να κάνετε, αλλά δεν πειράζει, καθίστε λίγο, να κεράσω σοκολατάκι;) είχε ως εξής:

Πίνουν στην Σερβία Κόκα-Κόλα;

Ελα ντε. Πίνουν; Γιατι εμείς, πίνουμε. Και Κοκα Κόλα πίνουμε, και Νάικ φοράμε, και Στερ και Βίλλατζ πηγαίνουμε, και Φοξ ταινίες βλέπουμε. Και μετά, λέμε ο μαλάκας που ορκίζεται σήμερα (τι ορκίζεσαι βρε καραγκίοζη, κανένας δεν σε πιστεύει), και κάνουμε και καμιά διαμαρτυρία, να κατέβουμε Βου Σοφίας, να βρίσουμε τους φονιάδες των λαών.

Και μετά, είπαμε. ΜακΝτόναλτς, κόκα (κόλα), Νάικ, και άγιος ο Θεος.

Βρε μαλάκα (λέω μέσα μου, αυτογνωσία που και που, χαριτωμένο αγαθό, στα πλαίσια της ψυχολογικής μου κατάρρευσης) το κουτάκι της κοκακόλας που αγόρασες θα γίνει σφαίρα στο όπλο αμερικανού φαντάρου στο ιράκ. Θα κάνει έναν (όχι πολύ μεγάλο) κύκλο, και θα καταλήξει, τσουπ, εκεί.

Μπαμ, θα πατήσει την σκανδάλη το αμερικανό, βζουν θα κάνει το κουτάκι της κοκακόλας -παύλα- σφαίρα, χλουτς, πάρτο κάτω το ιρακινό.

Και 'συ (πάντα μέσα μου λέω, ε;) θα το δεις στην τηλεόραση και θα πεις "πω-πω τον πούστη τον αμερικάνο" και άλλα τέτοια. Και πολύ καλά θα νιώσεις που τον είπες "πούστη" τον άνθρωπο, και η ηθική σου υπόσταση πολύ θα ανέβει. Τόσο ψηλά. Γιατι εσύ είσαι άνθρωπος, δεν είσαι καραγκίοζης.

Και καλά εγώ. Δεν βαράνε εμένα, τον ιρακινό βαράνε.

Αλλά ο σέρβος, πίνει και αυτός κόκα κόλα;

Φρέσκο πράμα...

Καινούργια blog στο πλάϊ, και μικρές ενημερώσεις.

Αποκαταστάθηκε μία αδικία: ο evris (και οι λοιποί συνblogger) του απέκτησαν button.

Ο George αξίζει -κατά την ταπεινή μου γνώμη- όλη την προσοχή σας.

Για την Αρετή, μην τα ξαναπώ, τα έχω ήδη πει.

Η wisdom, που με τιμά με τα comment της,

Και διορθώσεις: Ο varometros επιτέλους πάει στην καινούργια διεύθυνση (για το καινούργιο του design, πάλι :)), η Ξανθή δεν κατέβηκε (αλλά τουλάχιστον το link δεν παει σε λάθος σελίδα. Που πάει; πατήστε να δείτε.)

+ Και η maya; Δεν είχα την maya. Που μ'αρέσει όπως ζουζουνίζει στο blog της και την διαβάζω. Να μην τηνε βάλω; να τηνε βάλω. Αντε πάλι απο την αρχή upload και τρέξιμο. (δεν πειράζει, είναι για καλό σκοπό. Για την maya!)

Υπάρχει και άλλο ένα, αλλά πρέπει να πάρω πρώτα το ok απο την blogger του για να σας το ενημερώσω...

+ Πήρα το ok, το ενημέρωσα, η Παραμυθούπολη είναι δική σας.

Εν μέσω βροχής, μία όμορφη μέρα.

Δεν μπορώ να προλογίσω αυτό το post, γιατί μπορεί να πω κάτι που θα χαλάσει την έκπληξη που περιέχει...

Αλλά χαμογέλασα, και ένιωσα όμορφα, οπότε είναι καλός λόγος να το διαβάσετε.

Αφιερωμένο στους φυλακισμένους..

..αυτού του ντουνιά, που ταλαιπωρούνται ακόμα.

yk, με αφορμή το προηγούμενο comment σου, ο φίλος ο Βασίλης μου έστειλε το εξής (από το σάιτ του Άλφα):

Όπως καταγγέλλουν στον Τραπεζικό Μεσολαβητή, οι εταιρείες διαχείρισης πελατών που αναλαμβάνουν εξ ονόματος των τραπεζών να. . . συνετίσουν τους κακοπληρωτές, χρησιμοποιούν απαράδεκτες μεθόδους. Η Λέτα Πάνου υποστηρίζει ότι οι απειλές για κατάσχεση του σπιτιού τους από εισπράκτορες που είχε ορίσει η τράπεζα για δύο απλήρωτες δόσεις της πιστωτικής της κάρτας ήταν η αφορμή να χάσει τον πατέρα της από έμφραγμα.

Και τα λοιπά, και τα λοιπά...

Γρήγορος δεν είμαι; :)

Ωρες - ώρες...

Χθες το βράδυ πήγα να πληρώσω την κάρτα (αυτής της τράπεζας που όλοι πλέον ξέρουμε καλά). Στο κατάστημα της Πανεπιστημίου.

Νεαρός είναι μέσα πριν απο μένα, κάνει δουλειά του. Να περιμένω όξω; Αγιάζι, κρύο, μπα, βάζω κάρτα, ανοίγω, μπαίνω, και ας κάνει ο άλλος δουλειά του. Περιμένω πίσω, μακρυά, κύριος.

Με κοιτάει μου λέει "συγνώμη, αλλά η προηγούμενη κυρία που ήταν εδώ ξέχασε την κάρτα της. Δεν την πρόλαβα. Τι κάνουμε τώρα;"

Τι κάνουμε;

Άντε, καλά.

Σηκώνω το τηλέφωνο που είναι δίπλα στο ΑΤΜ, περιμένω τηλεφωνήτρια. Περιμένω. Περιμένω. Με έχουν συνδέσει με εξωτερική γραμμή. Γαμωτοφελέκι σας, περιμένω. Τούρου-τούρου, που και που πετάγεται καμιά φωνή να μου λέει να αγοράσω κάτι - σπάσιμο, γιατι φωνή περιμενω και εγώ να ακούσω να μιλήσω, κάθε φορά πετάγομαι. Τέλος πάντων, παίρνω σειρά.

Στο μεταξύ ρωτάω τον νεαρό να μου πει το όνομα στην κάρτα.

"Τάδε Τάδε"

"Γυναίκα είναι, ε;" λέω. "Το περίμενα"

Δεν απαντάει ο νεαρός.

Έρχεται η σειρά μου. Συνεννοούμαι με την τηλεφωνήτρια, μου λέει πώς την λένε την κυρία, έτσι, πείτε μου αριθμό κάρτας της, δεν φαίνεται καλά, κουνήστε λίγο να γυαλίσει, κουνάω, γυαλίζει, βλέπω, στραβώνομαι, της λέω, πείτε μου κινητό σας και όνομα μου λέει, να την πάρω τηλέφωνο μπας και έρθει να την πάρει, δεν γαμιέται, τα δίνω, παίρνει τηλέφωνο, περιμένω εγώ στο ακουστικό μου στο μεταξύ, κοιτάω τον νεαρό, του λέω τι έχουμε πει με την τηλεφωνήτρια, μου λέει "να φύγω εγώ αν δεν χρειάζομαι", του λέω "όχι, αν δεν έχεις δουλειά και δεν βιάζεσαι, κάτσε, κάρτα είναι, λεφτά, δεν ξέρεις τι γίνεται", εντάξει μου λέει, περιμένει. Αμέτοχος αυτός, ότι του πω κάνει. Για να δούμε αν θα προκόψει έτσι. Στο μεταξύ η τηλεφωνήτρια βρήκε τον άντρα της (ή κάτι τέτοιο) δεν της δίνει τηλέφωνο της αυτός όμως, τζίφος, ακυρώνει η κυρία τηλεφωνήτρια την κάρτα, ψλιτσαντισμένη, σου λέει τι καλοί άνθρωποι (δεν με ξέρει καλά) μπήκανε σε τοσο κόπο και ο μαλάκας δεν μου δίνει τηλέφωνό της να την ενημερώσουμε, τέλος πάντων, μέσα της τα λέει, εγώ δεν τα ακούω, την ρωτάω τι να την κάνουμε αφτούνη φτου εδώ μανδάμ, μου λέει βάλτε την κάτω απο την πόρτα της τράπεζας, την βάζουμε να την βρούνε το πρωϊ με το πρωϊνό τους οι υπαλληλοι να διασκεδάσουνε. Εν-τάξει ο νεαρός, εν-τάξει και εγώ, φεύγει αυτός, κάνω δουλειά μου εγώ, πλερώνω και είμαι και μάγκας.

Και φεύγω, σκεφτομαι να το κάνω post, αλλά δεν βλέπω να έχει κανένα καλό νόημα. Βαρετή ιστορία.

Αλλά - σκέφτομαι τι είπα πριν. "Γυναίκα είναι, ε; Το περίμενα."


Ωρες - ώρες, πετάω κάτι μαλακίες, που όταν τις σκέφτομαι μετά, με αποστομώνω.

"Δεν υπάρχουν είδωλα"

Τον είχα δει στην τηλεόραση. Περισσότερο μου έμεινε με ένα παιχνίδι του πικραμένου Peter Shilton. Υστερα, σκόραρε και πέταξε έξω την Ιταλία στο Μουντιάλ. Πανηγύρισε, οι Ναπολιτάνοι μπορεί να έκαναν το ίδιο κρυφά. Γύρισα στον πατέρα μου (το έβλεπα το παιχνίδι) και είπα "τώρα θα τον γαμήσουν".

Έμαθα για ναρκωτικά. Τότε οι ποδοσφαιριστές μόνο πίνανε, δεν "πίνανε". Δεν με ενδιέφερε ιδιαίτερα, κάτι ντρίμπλες έκανε, κανα γκολ έβαζε, δεν θεοποίησα ποτέ αθλητές. Μαφίες, γυναίκες, κόκες, έγινε ο αλήτης, το κωλόπαιδο.

Έλεγε η κόκα σε ρίχνει, είναι άδικο να με τιμωρούν για κάτι που με ρίχνει και δεν με ανεβάζει.

Βασικά, τον τιμωρούσαν γιατί ήταν είδωλο. Και κωλόπαιδο.

Εκτός από την Μπαρτσελόνα δεν έπαιξε ποτέ σε μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα. (Και αν έπαιξε, αυτός την έκανε).

Μας έβαλε γκολ με το Μουντιάλ, η μισή ελλάδα πρέπει να μην πειράχτηκε καθόλου που το έβαλε αυτός. Ήταν το τελευταίο γκολ με τα χρώματα της πατρίδας του.

Ύστερα ο Βασίλης μου έκανε δώρο το βιβλίο του. Το άφησα στην βιβλιοθήκη για 3-4 περίπου μήνες. Είχε αφιέρωση "Για να δεις πως και οι χοντροι παίζουν μπάλα" , ή κάπως έτσι. Ξεκίνησα να το διαβάζω γιατί δεν είχα τίποτα άλλο πρόχειρο, κόλλησα.

Μονορούφι σχεδόν, παρότι ήταν δύσκολα γραμμένο.

Υπέροχο. Ζωντανό.

Ήρθε και στην Αθήνα, έκανα πλάκα στον Βασίλη "θα πας να πάρεις αυτόγραφο;" - μου λέει "Εαν θελήσει δικο μου αυτόγραφο, τότε θα του ζητήσω και εγώ ένα!". Το έχω ξανακούσει αυτό, αλλού. Του ταιριάζει (και του ενός και του άλλου).

Πήρε φανέλα, πήρε κάρτα μελους. Μαλακίες, αλλά αν ήταν του Παναθηναϊκού, θα σπαζόμουνα νομίζω.

Δεν τον γουστάρω μόνο για τις ικανόνητές του. Είμαι στην φάση "δεν χωνεύω/γουστάρω" γιατί είναι καθίκι με άποψη. Είναι "πολιτικό ον" με τον ορισμό που δίνω εγώ στον όρο.

Υποπτεύομαι ότι τα εκκατομύρια οπαδών του αισθάνονται το ίδιο ακριβώς.

Χθες το βράδυ.

Κοιτάει τον φακό. "Ειδωλα, δεν υπάρχουν".


Ναι, ρε.

Κατινιές

Σήμερα, πρωϊ στο Star. Ρούλα αριστερά, Τατιάνα δεξιά. Η εκ δεξιών κάλεσε στο τηλέφωνο την εκ αριστερών για να διαμαρτυρηθεί γιατί η εκ αριστερων κάτι κακό είπε στην εκπομπή της, για την εκ δεξιών, πρωϊνιάτικα.

Κάτι το φιλότιμο, κάτι η άνεση του φακού, κάλεσε βρε αδελφέ, να πεί τον πόνο της.

Το τί λέχθηκε, δεν λέγετε. Πίκρα, πόνος, (αλληλο)σεβασμός, (αλληλο)κατανόηση, συμπόνια (εναντίον του νέου αίματος), μπηχτές (εναντίον του νέου αίματος), ψιλο μαχαιρώματα.

Έρχομαι στο γραφείο, λέω την ιστορία. Χωρίς τα λεχθέντα. Ο Μανώλης λέει την ατάκα που με αποστομώνει:

"Για μας υπάρχει η ρούλα και οι τατιάνα".

Δηλαδή: Εμείς είμαστε το κοινό της. Εμάς αξίζει αυτη η συμπεριφορά, αυτοί οι τρόποι. Αλλοι γελάμε, άλλοι ψιλοσιχαινόμαστε, άλλοι απαξιούμε, όλοι ξέρουμε.

Αν δεν υπήρχαμε εμείς, δεν θα υπήρχαν και αυτές. Τέτοιοι είμαστε, τέτοια μας αξίζουν. Κατινιές.

Για τους άλλους, υπάρχει πάντα το off.

to whom it may consern...

Πολύ καλό malt whiskey μπορείς να πιείς στο Hard Rock Cafe στην Φιλελλήνων. Το οποίο επίσης έχει μουσική που μου αρέσει (Rock, παλιά κομμάτια) καλό κλίμα, και ωραίο "χρώμα". Επάνω βέβαια, στον τρίτο.

Είχα πάει προ ημερών, και ρώτησα να μάθω αν έχουν. Δεν δοκίμασα όμως, οπότε γι αυτό διέγραψα το "πολύ καλο" της πρώτης πρότασης. Αλλά έχουν, κάτι είναι και αυτό.

To whom it may consern.

"Εκεί που δεν το περιμένεις"

Απο τον StartPoint.

Πλάκα έχει.

(Βασικά, το σεντόνι ήθελα να κατεβάσω από πρώτο. Αρκεί τόσο.)

Κάτω απο το λευκό σεντόνι.

Μην σας παραπλανεί ο τίτλος. Είναι λίγο άγριο το σημερινό post, και αν δεν έχετε κέφια, προσπεράστε το.

Σήμερα, στο ποδόσφαιρο, τραυματίστηκε (ένα διάστρεμα ήταν μόνο, ευτυχώς) ο Γιώργος, ένας συμπαίκτης. Στο τέλος, πήγαμε με τον αρχηγό, τον Πέρη, στο ΚΑΤ για ακτινογραφίες.

Περιμένοντας, είχα στο μυαλό μου τι τυχερός που ήμουν που δεν βρισκόμουν στην θέση του, και πόσο θα με επηρέαζε και μένα ένας ενδεχόμενος τραυματισμός, στην ζωή μου. Εγωϊστικές σκέψεις δηλαδή, ξέρετε εσείς.

Στο διάστημα όμως της παραμονής και των εξετάσεων, πέρασαν από μπροστά μου τρία φορεία, με εντελώς σκεπασμένους ανθρώπους.

Τρεις νεκροί, σε λιγότερο από 2 ώρες.

Την πρώτη φορά, δεν είχα καταλάβει καν γιατί τους είχαν τόσο σκεπασμένους. Είναι εύκολο να αποδιοργανωθείς όταν γύρω σου το μεγαλύτερο τραύμα είναι στραμπούληγμα, και να ξεχάσεις ότι ένα νοσοκομείο ενδέχεται να δεχθεί όλα τα περιστατικά.

Είδα όμως ότι τους έβαζαν σε μία αίθουσα - και η ταμπέλα "Αίθουσα Ανανήψεως" με βοήθησε να καταλάβω τι ακριβώς συμβαίνει γύρω μου.

"Ε, και;" θα μου πείτε. Ο θάνατος είναι μέρος της ζωής μας.

Ε, ρε παιδιά, εγώ σοκαρίστηκα. Τα έχασα. Δίπλα μου περνούσε ένας άνθρωπος που τριάντα λεπτά πριν το μεγαλύτερο πρόβλημά του ήταν αν θα κερδίσει η ομάδα του, αν θα προλάβει το φανάρι, αν η γυναίκα του θα μαγειρέψει φακές για βραδυνό.

Και τώρα, στέκεται ακίνητος, κάτω από ένα λευκό σεντόνι, και δεν τον ταράζει τίποτα πια.

Δεν ξέρω, μπορεί να μην έχω καλή σχέση με τον θάνατο. Οσες φορές γνωριστήκαμε, απέφυγα να του σφίξω το χέρι.

Χωρίς ιδιαίτερο νόημα αυτό το post, το ξέρω. Στην αρχή σκέφτηκα να το σπρώξω στην λογική "κάντε τώρα που προλαβαίνετε". Μετά, δεν ήθελα τίποτα άλλο, απο το να το πω απλώς, χωρίς να πρέπει να εννοώ κάτι.

Κάθε comment, δεκτό.

Πείτε ένα γειά.

Αντιγράφω από το blog της EVE:

Ο Ντίνος είναι 60 χρονών, μένει στο Σόλτ Λέικ Σίτι της Γιούτα και κατάγεται από την Ελλάδα. Θα ήθελε να έρθει κάποια στιγμή στην Ελλάδα. Για την ώρα προσπαθεί να μάθει ελληνικά και ένας από τους τρόπους του είναι να χαζεύει ελληνικά blogs(ρίξτε μια ματιά στα comments αυτoύ του post). Επειδή όμως είναι ευγενής(υπέρ το δέον ρε Ντίνο, χαλάρωσε, cool), ντρέπεται για τα ελληνικά που χρησιμοποιεί(γιατί τώρα μαθαίνει είπαμε) και διαβάζοντας τόση αργκό(στο δικό μου blog τουλάχιστον) νιώθει πως αφού δεν πολυκαταλαβαίνει, αυτό σημαίνει πως δεν κάνει βήματα προόδου. Και νομίζω πως αυτό είναι άδικο για τον ίδιο. Έτσι αντί για τα comments που είδατε προηγουμένως, τα οποία κατά την γνώμη μου τον βοηθάνε σε επίπεδο κοινωνικοποίησης και εξάσκησης, προτιμάει να μιλάει μαζί μου με emails. Nιώθει επίσης αμήχανα που το επίπεδο των ελληνικών του στα comments φαίνεται στα μάτια όλων. Έτσι όμως χάνει σε συμμετοχή και σε μια ευκαιρία παραπάνω να εξασκήσει τα ελληνικά του.

Ε, λοιπόν τραβάτε, και πείτε ένα γειά.

Ξέρετε εσείς, σας έχω εκπαιδεύσει καλά :)

Μεγάλα άλογα αλλάξανε χέρια.

Φημολογείται εντόνως ότι μία κυρία που είχε πολύ δουλειά φέτος, και κουράστηκε πολύ, άρχισε τις αγορές - μεγάλα πράγματα, μεταξύ των άλλων και μυθικά άλογα.

Τι είναι αυτά τα ...μεγάλα πράγματα;

Τι είναι αυτά τα άλογα της αρχαιότητας;

Το βέβαιο είναι ότι οι τελευταίες πολιτικές εξελίξεις (που ανακατεύτηκαν στις ιδιωτικές επιχειρήσεις) έπαιξαν μεγάλο ρόλο σ' αυτή την ιστορία..

Μπορείτε να μαντέψετε; (μασημένη τροφή σας δίνω...).

Το ΧΑΑ πάντως έπιασε το νόημα.

Σε τι κόσμο μ' εχεις φέρει;

Στην αρχή τσαντίστηκα με την υπερασπιστική γραμμή. Τρελάθηκα, λέω δεν είναι δυνατόν να υπερασπίζεται έτσι ο τύπος:

Ο Γκι Γουόμακ, συνήγορος του κατηγορουμένου, απέρριψε τον ισχυρισμό ότι οι ανθρώπινες πυραμίδες από γυμνούς κρατουμένους, όπως εμφανίζονται στις επίμαχες φωτογραφίες, αποτελεί μέθοδο βασανισμού, παρομοιάζοντας τις πυραμίδες αυτές με εκείνες που σχηματίζουν οι μαζορέτες σε αθλητικούς αγώνες στα αμερικανικά γήπεδα. «Οι μαζορέτες (τσιρλίντερς) σχηματίζουν πυραμίδες έξι έως οκτώ φορές το χρόνο σε ολόκληρη την Αμερική. Είναι αυτός βασανισμός;» ρώτησε με χαρακτηριστικό τρόπο ο δικηγόρος του Τσαρλς Γκρέινερ ενώπιον του στρατοδικείου στο Φορτ Χουντ του Τέξας, μετέδωσε το Reuters. Ο ίδιος υποστήριξε επίσης ότι το δέσιμο των κρατουμένων με λουρί αποτελούσε μία αποδεκτή μέθοδο ελέγχου τους.

Μετά, κατάλαβα. Υποψήφια θύματα ψάχνουν, να φορτώσουν αυτή την ιστορία. "Δεν το κάναμε εμείς, μερικοί παλαβοί το κάνανε. Αυτοί φταίνε."

Ο-Κ.

Στην συνέχεια, είχε ακόμα μεγαλύτερη πλάκα.

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ καθώς και ο Βρετανός πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ εμμένουν ότι η απόφαση ήταν σωστή, δεδομένου ότι ο Σαντάμ Χουσεΐν, όπως έχουν κατ' επανάληψη υπογραμμίσει, απειλούσε την ασφάλεια της ευρύτερης περιοχής.

Οι παλαβοί που λέγαμε. Πως είναι να σε φτύνουν όλοι, και εσύ να νομίζεις ότι βρέχει;

Τόσος πόνος γιατί ...νομίζανε; Και έδειχναν φωτογραφίες, κασσέτες και ντοκουμέντα; Παρακαλάγανε τον κόσμο να επέμβει - και τώρα; Φωτογραφίες βασανιστηρίων κάνουν τον γύρο του κόσμου.

Μα τα βασανιστήρια, είπαμε πιο πάνω, τα έκαναν οι παλαβοί. Ναι;

Η καλη μέρα δεν σταμάτησε εδώ, είχε και συνέχεια.

Κατόπιν παρέμβασης του Λευκού Οίκου γερουσιαστές του Κογκρέσου μπλόκαραν τον περασμένο Δεκέμβριο την υιοθέτηση τροπολογίας που θα έθετε περιορισμούς στη χρήση ακραίων μορφών ανάκρισης από αξιωματούχους της CIA στο πλαίσιο της εκστρατείας κατά της διεθνούς τρομοκρατίας, αποκαλύπτουν την Πέμπτη οι New York Times.

Μα, φυσικά. Μπορείς να κάνεις απελευθέρωση χωρίς βασανιστήρια; Πως θα χαρίσεις την ελευθερία σε αυτούς που ΔΕΝ την θέλουν; Ανώδυνα;

Ιράκ. Το μεγαλύτερο Γκουαντανάμο του κόσμου τούτου.

---

Να κάνω μία παρένθεση; Σε προηγούμενο post, φαίνεται πως άφησα να εννοηθεί ότι έχω πάρει θέση στο θέμα της Δόμνας. Καθόλου. Διορθώνω την θέση μου στα σχόλια.

Φυσάω, ξεφυσάω...

Η eve ζει σε ρυθμούς sex and the city. Μπείτε και διαβάστε, το post είναι πολύ καλό...

Φυσικά, δεν είχα την παραμικρή ιδέα ότι παίζουν τέτοια υπονοούμενα... Εγώ άλλα δεν πιάνω, σ' αυτό θα πετύχω;

Επι προσωπικού, συμφωνώ με την mandy: Εγώ που δεν καπνίζω δεν έχω τύχη σε αυτή την ρημαδορουφιάνα την ζωή; Κάτι σε "βάζω τα πατατάκια μου με νόημα" δεν έχετε;

Ιστορίες του λιμανιού

Από όπου και αν το πιάσεις, βρωμάει.

«Ακέφαλα» είναι πλέον η Δίωξη Ναρκωτικών του Λιμενικού Σώματος, αλλά και το αρμόδιο τμήμα λαθρομεταναστών αφού δύο μέρες πριν από τα Χριστούγεννα, και χωρίς να τηρηθεί η προβλεπόμενη από το νόμο διαδικασία, με «άνωθεν» εντολή απομακρύνθηκαν οι επικεφαλής αξιωματικοί και των δύο υπηρεσιών, που τα τελευταία πέντε τουλάχιστον χρόνια είχαν καταφέρει «θανάσιμα» χτυπήματα τόσο στο διεθνές καρτέλ των ναρκωτικών όσο και στο κύκλωμα των σύγχρονων δουλεμπόρων.[...]

Και λοιπόν θα πείτε. Ε, λοιπόν έγινε τόσο "βιαστικά" που:

[...]Ετσι, χωρίς καν να παραδώσουν τα απόρρητα έγγραφα, στα οποία αναφέρονται μέχρι και οι πληροφοριοδότες, στους αντικαταστάτες τους, οι δύο αξιωματικοί μετέβησαν -προς το παρόν τουλάχιστον- στο ΚΛΠ και από εκεί στην υπηρεσία της Τροχαίας του πειραϊκού λιμανιού.[...]

Ο Βουλγαράκης πρέπει να το διαβάσει, για να καταλάβει γιατί δεν θέλει ο κόσμος κάμερες στην μούρη του. Διαβάστε παρακάτω τι διαρέει για την απομάκρυνσή τους..

Ιδιαιτέρως μ' αρέσει αυτό το κομμάτι:

[...]Επίσης δεν είναι λίγοι εκείνοι οι αξιωματικοί που αποδίδουν το ξήλωμα των δύο επικεφαλής αξιωματικών, στο βόλεμα κάποιων «γαλάζιων» συναδέλφων τους, που όμως ακόμα δεν έχουν τοποθετηθεί τουλάχιστον επίσημα, ενώ κάποιοι από τον τέταρτο όροφο του ΥΕΝ αφήνουν να διαρρέει ότι χρησιμοποιούσαν τα δύο ειδικά οχήματα -βαν- της υπηρεσίας για εξωυπηρεσιακές υποκλοπές τηλεφώνων[...].

Όλο το άρθρο, από την Ελευθεροτυπία.

Όπως είπα - από όπου και αν το πιάσεις, βρωμάει...

Το μπιπ το λένε γιώτα

Τι θα κάνουμε; Τι θα κάνουμε με τους "πούτσους" και τα "μουνιά" της Σαμίου; Είναι λαϊκή παράδοση, ή πορνογραφήματα; Πρέπει να επιτρέπονται μέρα-μεσημέρι στην τηλεόραση ή να μετακομίσουν στις μεταμεσονύκτιες ώρες με κόκκινα  Χ  στην άκρη; Να το τραγουδάω εγώ στον δρόμο ή θα με συλλάβουνε; Να φτιάξω δικό μου ή μετράνε μόνο όσα φτιάχθηκαν μέχρι τότε (και εκεί); Είμαστε ντροπαλοί ή λογοκριτές; Που σταματάει η παράδοση; Που αρχίζει η αιδώς;

Ποιος έχει δίκιο εδώ;

Πι Ες: Μου δίνουν τραγούδι Δόμνας να ακούσω. Δημώδες και πρόστυχο. Το Winamp παίζει Καλομάϊρα -δεν θέλω σχόλια-. Να τα βάλω στην λίστα να παίξουν μαζί - ή δεν κάνει;

Pi-Es 2: Μας τα παν κι' άλλοι: ο thas με τον kuk και ο Thalis.

Πάρε κόσμε!

Δύο (συν μία) διαφημίσεις που θεωρώ αποτυχημένες:

Στην σειρά των διαφημίσεων της Amstel, μία σκηνή είναι χειμερινή. Οι τύποι, έβαλαν τον χιονάνθρωπο μέσα για να μην κρυώνει.

Ε, λοιπόν ρε παιδιά, μου φαίνεται ακατανόητο πως μία εταιρεία οινοπνευματοδών ποτών μπορεί να διαφημίσει το ποτό της, με τέτοια μαστούρια! Οι τύποι είναι τόσο λιώμα, που είναι αδύνατον να συννενοηθούν μεταξύ τους - χάαααααλια και οι τρεις.

Το καλύτερο παράδειγμα εγκεφαλικής δυσλειτουργείας λόγω του αλκοόλ! :)

---

Σε αεροπλάνο, γίνονται αναταράξεις λόγω κακοκαιρίας. Ο ήρωας δεν μασάει με τίποτα. Η αεροσυνοδός ζητάει συγγνώμη μετά την πτήση αλλά ο ήρωάς μας την αποστομώνει: Nice flight. Μπαίνει στο αμάξι του (το οποίο η διαφήμιση μας προτέπει να αγοράσουμε) και η αεροσυνοδός αντιλαμβάνεται: "Nice flight"

Συγνώμη, τι καταλαβαίνετε εσείς; Εγώ πάντως καταλαβαίνω οτι με αυτά που έχει περάσει ο τύπος με το εν λόγω αυτοκίνητο, όλα τα άλλα του φαίνονται ...Nice flight!

---

Και μία παιδική:

"To Armani Black Code είναι το νέο ανατολίτικο άρωμα για άνδρες που σχεδιάστηκε αποκλειστικά από τον οίκο Giorgio Armani. Είναι ένα σοφιστικές και ακαταμάχητα ελκυστικό άρωμα που αποκαλύπτεται σταδιακά, αποκτώντας μια διαφορετική νότα ανάλογα με το δέρμα του κάθε άνδρα. Έχει δημιουργηθεί από αποστάγματα καπνού, δέρματος και σπάνιας ποικιλίας ξύλου ώστε να αναδύει ένα απολύτως αρρενωπό άρωμα."

Αν, παρόλη την αθώα περιγραφή που μιλάει για ένα "σοφιστικέ άρωμα" που όμως έχει δημιουργηθεί από "αποστάγματα δέρματος"(!), θέλετε να το αγοράσετε, θα το βρείτε εδώ...

Τι σχολιάζει περι τούτων ο Συνblogger Σάκης;

Μόνο στους άλλους.

Για τον υπουργό Υγείας έχω σχηματίσει καλή γνώμη. Αλλά για το υπουργείο του, και τα των αρμοδιοτήτων του, την χείριστη.

Τελευταίο καρφί, από τα σημερινά ΝΕΑ.

Προς τον πανάκριβο ιδιωτικό τομέα «σπρώχνει» εκατοντάδες καρκινοπαθείς η κατάσταση που επικρατεί στις δημόσιες ογκολογικές μονάδες της χώρας μας: περιμένουν μήνες για να κάνουν μια διαγνωστική εξέταση, να ξεκινήσουν θεραπεία ή να χειρουργηθούν. H αναμονή μπορεί να ξεπεράσει και τους 3 μήνες, ενώ για θεραπείες, όπως το ραδιενεργό ιώδιο, φτάνει και τους 9 μήνες!

Όλο το ρεπορτάζ της ντροπής, (που λέει αρκετά χειρότερα) εδώ.

Αν ισχύουν αυτά, δεν βλέπω γιατί η οικογένεια του πρώτου καρκινοπαθή που θα πεθάνει απο δω και μπρος, να μην κάνει μήνυση στο κράτος.

Το χειρότερο δεν είναι, από ότι φαίνεται, να πάθεις καρκίνο. Ας πούμε ότι με την ποιότητα ζωής που έχουμε επιλέξει, είμαστε και 'μεις συνυπεύθυνοι. Το χειρότερο είναι ότι αν δεν διαμαρτυρηθούμε, κάπως (*), ο καρκίνος, μετά από τόσα χρόνια μελετών και ερευνών, θα (ξανα)γίνει ανίατη ασθένεια για τους φτωχούς συνανθρώπους μας.

Εκτός και αν βγουν στα χωράφια να μαζέψουνε γαλάζιους σκορπιούς και πράσινα άλογα...

(*) Για την ΑΕΚ, ξέρουμε να κατεβαίνουμε στους δρόμους. Σωστά. Για τον χ-ψ-z αδικημένο το ίδιο. Σωστά. Για αυτό, όχι;

Α, ναι, ξέχασα. Αυτό συμβαίνει μόνο στους άλλους...



Καθυστερημένο υστερόγραφο: Θυμήθηκα την αντίδραση μερικών, για τον καρκίνο. Δεν έλεγαν την ασθένεια με το όνομά της, αναφέρονταν σ' αυτήν ως "εκείνη η αρρώστια" ή κάτι τέτοιο. Σαν να κόλλαγε και μόνο που την ανέφερες. Ολα έχουν σχέση τελικά: η αντίδρασή μας στην ύπαρξη αυτής της αρρώστιας, με τις προσπάθειες που κάνουμε να την γιατρέψουμε...

Johnny Special.

Χρόνια πολλά στους Γιάννηδές σας. Να τους αγαπάτε, αν το αξίζουν, να τους προσέχετε, αν το χρειάζονται, και να τους θυμάστε, αν τους ξεχάσατε.

Είναι special kind of people αυτοί οι Γιάννηδες, σας το λέω.

No comment's please.

Δεκαπέντε αιώνες πριν, γνώρισα μία κοπέλα στην Πάρο, όπου έκανα διακοπές. Νόμιζα ότι την έλεγαν Νανά - αλλά τελικά, Νανά, δεν την έλεγαν. Την γνώρισα, την ερωτεύτηκα, την αγάπησα, την πόθησα - με πόθησε και με λάτρεψε και αυτή εξίσου. Αλλά. Υπήρχε ένα πρόβλημα, που έπρεπε και οι δύο ή να αποδεχτούμε, ή να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια. Για τέσσερις μήνες περίπου, ξεγελάγαμε τα πάντα. Στον πέμπτο μιλήσαμε στο τηλέφωνο, και μου είπε "θέλω να συνεχίσω με την ζωή μου". Προφανώς, αυτό δεν περιελάμβανε εμένα. Για την ιστορία, δεν σταμάτησα να τιμώ την απόλυτη αγάπη που μου είχε δείξει.

Γνώρισα μίαν άλλη κοπέλα, απο την οποία, ομολογώ, εντυπωσιάστηκα. Όμορφη, έξυπνη, ταλαντούχα στην δουλειά της, ό,τι θα ήθελε ένας άντρας να έχει δίπλα του. Μία πριγκίπισσα. Πίστεψα οτι μπορούμε να είμαστε μαζί, οτι αυτή η κοπέλα μου αξίζει. Αλλά. Υπήρχε ενα θέμα που έπρεπε και οι δύο ή να αποδεχτούμε, ή να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια. Για δύο μήνες περίπου, ξεγελιόμουνα μόνος μου. Πίστευα, με κάθε δυνατή ευκαιρία, οτι το θέμα αυτό είχε πάψει να υφίσταται- και ξαφνιαζόμουν ειλικρινώς που το έβλεπα μπροστά μου ξανά και ξανά. Στο τέλος του δεύτερου μήνα μιλήσαμε στο τηλέφωνο, και ρώτησα τι δεν πήγε καλά. Προφανώς, δεν είχε αλλάξει τίποτα. Για την ιστορία, δεν έπαψα να σέβομαι την -απο την πρώτη στιγμή- ειλικρίνειά της.

Γνώρισα τον εαυτό μου, από τον οποίο, πρέπει να πω, είμαι αρκετά ικανοποιημένος. Είμαι ειλικρινής μεχρι αηδίας.Δεν προκαταβάλλω τους άλλους, τους θεωρώ απολύτως ικανούς πνευματικά να αποφασίσουν αν θα συμπορεύσουν μαζί μου - ή όχι.Δεν παρακάλεσα ποτέ να με αγαπήσουν. Δεν ντρέπομαι να λέω "σ'αγαπώ" ή "μου αρέσεις" όποτε το πιστεύω - δεν το λέω αν δεν το πιστεύω. Είμαι ευθύς και σαφής με τα αισθήματά μου. Δεν μπορώ να αγαπήσω κανέναν που δεν με αγαπάει - δεν μπορώ να αγαπήσω κάποιον επειδή με αγαπάει. Δεν είμαι αυτό που γουστάρουν οι γυναίκες στα σήριαλ. Ούτε ματσό, ούτε μάτσο. Είμαι υποχωρητικός, όταν μου ζητάνε να είμαι, ορμητικός όταν με αφήνουν να εκφράζομαι έτσι. Εχω τους κανόνες μου, την -δική μου- λογική, τα ακολουθώ ή τα απορρίπτω όποτε μου αρέσει. Πιστεύω ότι αξίζω τα πάντα - χωρίς, ταυτόχρονα να τα στερώ απο τους άλλους. Θέλω να με αγαπάνε περισσότερο από τον εαυτό τους, να με γουστάρουν και να με ποθούν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο. Δεν το απαιτώ όμως, ούτε τσαντίζομαι όταν δεν συμβαίνει. Απαιτώ την ειλικρίνεια, και είναι το μόνο πράγμα που ζητάω. Στα τριάντακάτι μου χρόνια, αναρωτήθηκα αν μετά απο τόσες προσπάθειες, κάνω καλά ή πρέπει να γίνω "φυσιολογικός". Προφανώς, μου αρέσω ακριβώς έτσι όπως είμαι.

Για την ιστορία.

Greenpeace party!

Το διάβασα στο Startpoint, και είπα να προωθήσω την ιδέα - καλή ακούγεται:

Φέτος στις γιορτές, θα γίνουν πολλά πάρτυ. Υπάρχει όμως ένα που ξεχωρίζει από τα άλλα: το πάρτυ της Greenpeace! Γιατί συνδυάζει το... "τερπνόν μετά του ωφελίμου"!

Κι αυτή τη χρονιά, η πιο δυναμική περιβαλλοντική οργάνωση στον πλανήτη κάνει την "εξόρμησή" της σε ένα από τα πιο καυτά στέκια της πόλης, το Club 22. Τρεις από τους πιο αγαπημένους σας dj's, η Αφροδίτη Κούλη, ο Σπύρος Παγιατάκης και ο Γρηγόρης Σαμουρκάσογλου θα κάνουν "μουσική" κατάληψη στα decks και θα ανεβάσουν το κέφι στα ύψη για όλους τους παλιούς αλλά και τους νέους της φίλους.

Κι όλα αυτά θα γίνουν για καλό σκοπό, αφού τα έσοδα θα διατεθούν για την ενίσχυση της δράσης της οργάνωσης για την προστασία του περιβάλλοντος. Όπως είναι ήδη γνωστό, η αποκλειστική πηγή των εσόδων της Greenpeace είναι η οικονομική εισφορά των πολιτών και όχι η χρηματοδότηση από επιχειρήσεις, κρατικούς και διακρατικούς οργανισμούς (ΕΕ, ΟΗΕ, κτλ).

Το εισιτήριο για το πάρτυ κοστίζει 15 Ευρώ και περιλαμβάνει ένα ποτό δωρεάν. Γι' αυτό προμηθευθείτε τα εισιτήριά σας από το ταμείο της Ticket House, Πανεπιστημίου 42, αλλά και στην είσοδο του Club 22, Λ. Βουλιαγμένης 22, κι ελάτε να δώσουμε μαζί δυναμικό ρυθμό στο 2005.

Η σελίδα της Greenpeace, εδώ.

Είναι αξιόλογη ιδέα κατά την ταπεινή μου γνώμη: Ο σκοπός είναι καλός, αξίζει τον κόπο. Είναι βέβαια Τετάρτη, οπότε ο κόσμος ίσως μαγκώσει λίγο - αλλά πάλι, αν ήταν να βγει, ας πάει εκεί. Και το εισιτήριο δεν είναι δα και ακριβό...

This? Last Year.

Απο τα καλύτερα της χρονιάς. Μέχρι εδώ, δεν δυσκολεύτηκα να τα μαζέψω, σε μισή ωρίτσα είχα τελειώσει. Τα υπόλοιπα που -μπορεί να- χρειαστεί να συμπληρώσω, ίσως με δυσκολέχουν λίγο περισσότερο.

Πάμε:

Το καλύτερο σχόλιο της χρονιάς: "Κάτι δεν πάει καλά μ' αυτόν, τόσο νέος και να γράφει έτσι". Kukuzelis, στο blog του Thas.

Το καλύτερο τριήμερο της χρονιάς: Στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων.

Η καλύτερη παρατήρηση της χρονιάς: "Ωραία έγιναν έτσι τα μαλιά σου, πόσο θα κάνουν να μεγαλώσουν είπαμε;" Αντίδραση του πατέρα μου, μόλις με είδε με ξυρισμένο κεφάλι.

Το καλύτερο γκολ της χρονιάς: Το γκολ του Χαριστέα στον τελικό με την Πορτογαλία.

Η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική απογοήτευση της χρονιάς: Η ήττα του Ολυμπιακού από την Λίβερπουλ στην Αγγλία.

Η πιο συγκινητική στιγμή της χρονιάς: Η τελετή λήξης, όχι μόνο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ακόμα με πιάνει κάτι κάθε φορά που το βλέπω.

Η μεγαλύτερη αποτυχία της χρονιάς: Η στιγμή που πήγα στον αγώνα Ολυμπιακού - Κέρκυρας, ημέρα Τετάρτη, μέσα στις γιορτές, δεν βρήκα εισιτήρια, και γύρισα πίσω...

Η μεγαλύτερη πίκρα της χρονιάς: Αν δεν κάνω λάθος, 5 Αυγούστου, από το τηλέφωνο. Δεν είμαστε δυο, είμαστε τρεις.

Η μεγαλύτερη επιτυχία της χρονιάς: Το φιλί που δεν έδωσα.

Το πιο νόστιμο φαγητό της χρονιάς: Ρύζι με σάλτσα μουστάρδας γιαούρτι και τόνο.

Το καλύτερο δώρο της χρονιάς (που έκανα): ένα συρτάρι.

Το καλύτερο δώρο της χρονιάς (που πήρα): ένα κίτρινο βραχίολι.

Η καλύτερη σκέψη της χρονιάς: Τούτο το μπλογκ.

Η καλύτερη απόφαση της χρονιάς: Που ξύρισα το κεφάλι μου.

Το πιο κακό σχόλιο της χρονιάς: "Ξέρεις, κυκλοφορεί η φήμη οτι έχεις καρκίνο".

Η πιο περίεργη γνωριμία της χρονιάς: Η Ινό, ρωσίδα οικογενειακή φίλη φίλου.

Η πιο τυχερή στιγμή της χρονιάς: Μια λάθος πάσα του Νίκου.

Η πιο άτυχη στιγμή της χρονιάς: -. Την τύχη μου την φτιάχνω μόνος μου.

Το πιο εύκολο ταξίδι της χρονιάς: 12 ώρες πήγαινε έλα με το λεωφορείο, για 6 ώρες διαμονή. Ε, εντάξει, οι πρώτες 6 ώρες ήταν εύκολες, στην επιστροφή κοιμήθηκα.

Το πιο ανόητο πράγμα που έκανα: Να πιστέψω οτι μπορώ να είμαι σαν όλους τους άλλους. (Περισσότερα για αυτό, εν ευθέτω χρόνω)

Το καλύτερο πράγμα που έκανα: Να πιστέψω, να επιμείνω και να μην πληγώσω.

Το πιο απρόσμενο πράγμα που πήρα: Ένα γράμμα. Γραπτό.

Το καλύτερο ταξίδι της χρονιάς: Μια βόλτα στο Πήλιο.

The easy way out.

Ποτέ η φιλανθρωπία (ή μήπως η κοινή λογική) δεν ήταν πιο εύκολη.

Μήνυμα από το κινητό σας τηλέφωνο,
γράφοντας ΑSIΑ και στέλνοντας το στο 4536.
Χρέωση 1 ευρώ.

Αν είμαστε 11 εκατομμύρια έλληνες, και στείλουμε 1 ευρώ ο καθένας θα μαζευτούν 11 εκατομμύρια ευρώ.

Κοινή λογική.

Γλώσσα λανθάνουσα...

Ε, όχι ρε παιδιά και έτσι. Κοιτάω την ψηφοφορία των ΝΕΩΝ για τα 15 πρόσωπα της χρονιάς. Μπείτε, και βρείτε το λάθος. Αναμενόμενο, αλλά δεν είναι μόνο στο γραφικό (που θα ήταν κατανοητό βρε αδελφέ) - είναι και στο κείμενο.

Για όσους δεν θέλουν να ψάχνουν, ή θέλουν να δουν αν είναι σωστό, πατήστε Ctrl+A στο πληκτρολόγιό σας - ή σύρτε το ποντίκι με πατημένο το αριστερό πλήκτρο:

Aπο εδώ -» Ο Γιωργάκης Παπανδρέου είναι πιό ψηλά απο την Γιάννα Δασκαλάκη Αγγελοπούλου, παρότι έχει 8 λιγότερες ψήφους... «- μέχρι εδώ, για να δείτε την λύση.

Δεν μπορεί να είναι επίτηδες, αλλά και πάλι, όχι και έτσι ρε παιδιά!

And a happy new kidney

Πως αναγνωρίζεις τον καλό χρόνο που έρχεται;

Όταν απο την πρώτη μέρα του χρόνου, Σάββατο, 8 η ώρα το πρωϊ, ξυπνάς από πόνους, καθώς μια πέτρα ΕΚΕΙΝΗ την ημέρα επέλεξε να κατέβει.

Μάλιστα κυρίες-κυριοι, και μικρά παιδιά.

Και η διαδικασία αυτή κράτησε, οδυνηρώς, μέχρι το βράδυ της επόμενης μέρας.

"Αου, τα νεφράκια μου" που θα έλεγε και ο Λαζόπουλος, καλή του ώρα εκεί που βρίσκεται. Τα νεφράκια μου και ...πιο κάτω (ο νοών νοείτω, όσοι ξέρουν από κολικούς καταλαβαίνουν) λοιπόν, και πάει το διήμερο...

Ευτυχώς δεν ήταν απο τους "κακούς" κολικούς, δεν χρειάστηκε δηλαδή να πάω στο νοσοκομείο για καμιά ένεση - αλλά και πάλι...

Καλή χρονιά σας εύχομαι, με υ-γεί-α!