Out of focus

Τι δεν πάει καλά με μένα;

Αναρωτιέμαι εδώ και καιρό. Τις αδυναμίες μου τις έχω παραδεχθεί, και τις έχω αγκαλιάσει. Νέο έτος, υπέροχα απρόσμενο, κι' όμως ταυτόχρονα σκοτεινό υπό το βάρος του παρελθόντος - αυτό δεν επιτρέπεται να είναι χειρότερο απο το προηγούμενο, ουτε καν ίδιο. Επιβάλλεται να είναι καλύτερο.

Κι όμως, πέρσυ τα πήγαμε τόσο καλά, που ήταν σχεδόν κατάρα. Γιατί όλα φέτος, φλεβάρης πιάνει να δεις, συγκρίνονται με τα περσινά, και χάνουν.

Οταν δεις τα πάντα, συμβιβάζεσαι μετά;

Ισως, ισως όχι. Σκοπός μου να μην αδικήσω, κανέναν, να φερθώ στον καθένα όπως του αρμόζει. Στο υπέροχο υπέροχα, στο άσχημο άσχημα, στο αδιάφορο αδιάφορα. Να είμαι ειλικρινής, με όλους, αλλά κάποιον ξεχνάω συνέχεια.

Ρε γαμώτο, ξεχνάω συνεχεια εμένα.

Αλλά καθώς δεν είμαι μόνος μου στον κόσμο, αυτά που θέλω, έχουν σχέση με τους άλλους. Τους συμπορευόμενους μου. Αυτους, που τώρα τελευταία, θαρρείς και θολώσαν κάπως στο οπτικό μου πεδίο, μουντζουρώσανε, γίναν out of focus.

Το παίρνω πίσω. Τις παλιές μου αδυναμίες αγκάλιασα σαν παιδιά μου - οι καινούργιες είναι σαν μπάσταρδα, φρέσκα υιοθετημένα, που δυσκολευομαι να αναγνωρίσω. Δεν είμαι σίγουρος οτι μπορώ, γέρασα βλέπεις κάπως, κουράστηκα. Χρειάζομαι διακοπές απο τον εαυτό μου.

Μήτε να τις υιοθετήσω θέλω τις ρουφιάνες, μήτε να τις αποκληρώσω.

Α, δεν βαριέσαι. Αμα θέλω, ας κάνω και αλλιώς.

Καμιά φορά, μ' αρέσει όταν δικαιολογώ τα γραπτά μου. Τα ξαναδιαβάζω και βγάζω πληρως νόημα, αλλά υποπτεύομαι οτι μόνο εγώ έχω το κλειδι. Οτι για τους άλλους είναι ασυνάρτητο αυτοαναιρούμενο κείμενο, θα το διαβάσουνε και θα πουν "πάει, τα 'χασε". Μπορεί - αλλά η ζωή δεν είναι μόνο η σειρά των καναλιών της τηλεόρασης, right?