Mosh (*)

"Εμείς" οι hip-hop τύποι δικαιωνόμαστε.

Eminem, video (καταπληκτικό, εκτός απο το θέμα, και το εικαστικό), στίχοι. και το κομμάτι, εδώ σε mp3.

Αξίζει, πιστεύω.

Οπως πάντα, το βρήκα στο StartPoint. Αντιδράσεις, εδώ. Ενδιαφέρον από το BBC, και MSNBC

(*) Mosh: To knock against others intentionally while dancing at a rock concert; slam-dance. Εδώ.

Bροχή

Τετάρτη βράδυ... Αφού τρώω με τον Νίκο στον Μπαϊρακτάρη, κάνουμε βόλτες στου Ψυρρή... Παγωτάκι, και σηκώνω τα μάτια μου στο ουρανό:

"Θα βρέξει, ρε" του λέω, "και αμα ξεκινήσει, δεν σταματάει με τίποτα. Καλύτερα να πάμε προς το σπίτι, και να βρούμε κάτι εκεί κοντά, αν μας πιάσει βροχή."

Το περπατάμε, μέχρι την Αλχημεία.

Δεν είναι πήχτρα, η κολώνα (και μερικά τραπέζια) είναι ελεύθερη.

Πίνουμε το πρώτο, ενώ ο Νίκος χαλαρός, με δουλεύει γιατί δεν πήραμε μπουκάλι. Την τελευταία φορά που έγινε αυτό, κανάδυο χρόνια πριν περίπου, με έφερε σπίτι, και ήμουν τελείως λιώμα.

"Δεν έχουμε τίποτα να γιορτάσουμε ρε" του λέω. Και γω χαλαρός είμαι. Παίρνουμε δεύτερο.

Κατά τις τρεις, χαλάει ο κόσμος. Έξω η βροχή πέφτει με δύναμη. Το μαγαζί είναι σχεδόν άδειο, 5-10 άτομα έχουν μείνει. Οι αστραπές φωτίζουν το εσωτερικό, κάνουν παρέα με το ξύλο της επένδυσης, και την γεύση του ποτού στο στόμα μου.

Μου τραγουδάνε, ψιθυριστά, ακομπανιάροντας τα Ξύλινα Σπαθιά που μουρμουρίζουν στίχους και ποιήματα, ότι μιά μέρα, μου είπε ότι αν πέσουν κεραυνοί, εμένα θα πάρει.

Αν πέσουν κεραυνοί, και τρομάξει, εμένα θα πάρει τηλέφωνο.

Κοιτάω το τηλέφωνό μου. Με κοιτάει και εκείνο. Οι άλλοι γύρω μου πιάνουν την κουβέντα, ο Νίκος γκρινιάζει που βρέχει, και θα γίνει μούσκεμα.

Φεύγουμε, τον πάω μέχρι Πατησίων για να πάρει ταξί. Η βροχή έχει σταματήσει, ψιχαλίζει.

"Ότι είχε να πει η βροχή, το είπε", λέω. Ο Νίκος δεν μ' ακούει.

Τον αφήνω, ξαφνιάζεται που δεν θα γυρίσουμε μαζί. Θέλω να περπατήσω του λέω.

Στην πραγματικότητα, θέλω να βραχώ. Κάθαρση του μυαλού, πλύσιμο της ψυχής. Γίνομαι μούσκεμα, και το τηλέφωνο χτυπάει.

Ο Νίκος, μου λέει οτι στην Αχαρνών γίνεται χαμός από το νερό. Τον κλείνω απότομα, με φτηνή δικαιολογία.

Ανεβαίνω στην εναέρια σκάλα του ηλεκτρικού, δεν πάω από κάτω. Κοιτάω τον ουρανό, ακίνητος, για 2-3 λεπτά. Βρέχομαι. Περιμένω την αστραπή που θα τρομάξει τόσο, ώστε να χτυπήσει το τηλέφωνο.

Δεν χτυπάει. Δεν φοβήθηκε κανείς.

Γυρίζω σπίτι, αλλάζω.


Εχει δίκιο ο Νίκος. Καλύτερα να παίρναμε μπουκάλι.

Στους δύο...

Τον έχετε πάρει χαμπάρι αυτόν; Είναι πολύ ενδιαφέρον - θα προσπαθήσω να επανέλθω.

Άλλωστε, όποτε βλέπω δύο, όλο τον τρίτο ψηφίζω.

Δεν καταλαβαίνω..

[...] η μουσουλμανική πλειοψηφία διαμαρτύρεται για διακρίσεις [...] λέει το ρεπορτάζ.

Μα γιατί;

So be it (*)

(*) ή αλλιώς, το μεγαλείο της ανθρώπινης καλοσύνης.

Ε, αυτό είναι από τα άγραφα.

Η Phillip Morris, μία εξαιρετική περίπτωση εταιρίας, η οποία - ειρήσθω εν παρόδω- πραγματεύεται από τρόφιμα μέχρι τσιγάρα (και πολλά άλλα πράγματα) έχει μία σελίδα που μπορώ να την χαζεύω για ώρες...

Τίτλος της: "Why we're working to stop children from smoking"

Ούτε ανέκδοτο να ήταν. Γιατί λοιπόν παλεύουν -σκληρά, φίλοι και φίλες, σκληρά και με πάθος παλεύουν- οι άνθρωποι;

We also believe that stopping children from smoking is the right thing to do. In fact, because of the serious health effects of our products, we believe we must stop children from smoking.

Α, χα. Καταπληκτικό. Να συνεχίσω;

We currently support some 100 youth anti-smoking programmes in nearly 90 countries, focusing on teaching children to decide against smoking and on establishing laws to prevent them from buying cigarettes.

Σας λέω, παλεύουν σκληρά - σκοτώνονται στην δουλειά.

Έχει και άλλο: Διαβάστε τι ρωτάει αφελής webmasterας (ή μήπως εργαζόμενος στο τμήμα διαφήμισης;)

If you don't want young people to smoke, doesn't that mean that you'll lose your future customers?

Και απαντά η λατρευτή μας εταιρία:

We don't see young people as our future customers. If our youth smoking prevention efforts and strict marketing standards mean that fewer young people choose to smoke when they become adults, so be it.

Ετσι απλά παιδιά μου. So be it. Βλέπετε το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής; So be it.

Δάκρυσα.

Έχει και άλλο, παιδιά, μην φεύγετε:

"A clear and consistent message" ο τίτλος της σελίδας. Και τι διαβάζουμε εκεί;

Cigarette smoking is addictive. It can be very difficult to quit but, if you are a smoker, this shouldn't stop you from trying to do so.

Cigarette smoking causes lung cancer, heart disease, emphysema and other serious diseases in smokers. Smokers are far more likely than non-smokers to develop diseases such as lung cancer. There is no such thing as a "safe" cigarette.

Νά 'ναι καλά οι άνθρωποι! Clear and consistent το message τους! Μου ανοίξανε τα μάτια! Αλληλούια! Είχα σκοπό να τους κάνω μήνυση για την κακομοίρα την μάνα μου, αλλά όχι! Δεν φταίνε αυτοί - οι καλοί κύριοι της Phillip Morris, προστατεύουν τα παιδιά μας από το κάπνισμα.

Δυστυχώς, υπάρχουν στην εταιρία τους κάποιοι κακοί (κακοί-κακοί) καλλικάτζαροι που λένε στον κόσμο τέτοια πράγματα:

"Philip Morris Funded Study of Smoking in the Czech Republic stating that the Czech government had a net gain of $147.1 million from smoking"

Κακός καλικάντζαρος. κακός.

Επίσης:

"Philip Morris Claims Smokers Help Economy"

Τζιζ. Κακός.

Φυσικά, εγώ - που έχω σταματήσει να αγοράζω τσιγάρα για άλλους (υπό μορφή "εξυπηρέτησης") εδώ και χρόνια- μένω άφωνος που σε μία τόσο καλή και προνοητική εταιρεία, υπάρχουν ακόμα καλλικάντζαροι. Και τρέχω (βζιιιν) να αγοράσω τα πακέτα που τόσο πρόθυμα μου πουλάνε - ενώ ταυτόχρονα μου λένε: "μη! κακό!" και "ξέρεις, άμα το καπνίσεις, θα πάθεις καρκίνο".

Αλλά δεν είπαμε; So be it.

Πάτε καλά ρε;

Έχει κλαπεί από το Ιρακ εξοπλισμός και υλικά που θα μπορούσαν να δώσουν την δυνατότητα να κατασκευαστούν πυρηνικές βόμβες, καταγγέλει η ΙΑΕΑ.

Εξοπλισμός που ήταν εκεί ΠΡΙΝ την έναρξη του πολέμου (ορίστε;) ήταν γνωστός και είχε περάσει από τον έλεγχο της ΙΑΕΑ (what?) και όταν άρχισε ο πόλεμος (η κατάληψη από τους Αμερικανούς του ιρακινού πετρελαίου λέω εγώ, αλλά μην δίνετε σημασία), τέθηκαν κάτω από την φύλαξη των Αμερικανών (κατακτητών) και της (κουκλοθέατρου) προσωρινής κυβέρνησης.

Και μετά, χάθηκαν. Παφ. Πάνε. Η ΙΑΕΑ δεν τα βρίσκει (ψάξε, ψάξε, δεν θα το βρεις), ο Ομάρ Ρασίντ ("πρωθυπουργός" της κυβέρνησης κουκλοθέατρο) λέει "ξέρετε, τώρα το προσέχουμε, αλλά να, όλο και κάτι πήρανε" (α;), και σήμερα βγαίνει η ΙΑΕΑ και λέει.

Και λέει. Κρατηθείτε.

"Την εξαφάνιση περίπου 350 τόνων συμβατικών εκρηκτικών από πρώην στρατιωτική εγκατάσταση του Ιράκ που έμεινε δίχως φρούρηση κατόπιν της επέμβασης του Απριλίου του 2003"

...

Και που να πήγανε τούτα εδώ ωρε; να τα πήρανε οι Αμερικανοί, για να τους κοστίσει λιγότερα ο πόλεμος; να τα πήρανε για να τα δόκουνε στους τσετσένους; να τους τα κλέψανε οι ιρακινοί; να τους τα έκλεψε η Αλ Τζαζίρα;

Και μετά τι ωρε; μετά θα ακούτε τα τηλέφωνα ολωνώνε μας για να δείτε μήπως τα πήραμε εμείς; εγω; και θα μπαίνετε στο σπίτι μας χωρίς ενταλμα, για να τα βρείτε; και θα μας γδύνετε στην μέση του δρόμου, μπας και τα κουβαλάμε μαζί; Και θα μας γράφετε με τα αερόστατα (να, ρε ματάκια, να μη στα χρωστάω) και με τις κάμερες στον δρόμο; που τις έχετε για να "ρυθμίζουν της κυκλοφορία" - αλλά γράφουν και ήχο; ε;

Ητανε που ήτανε η ρουφιάνα η μέρα μου, επίτηδες μου φαίνεται το κάνουνε...

Από το in.gr, ένα δύο τρία.

Class is in session

Σήμερα η καλημέρα μου επιφύλλαξε προδοσίες.

Περίμενα να φερθούν αλλιώτικα. Ακόμα και αν υπάρχει δικαιολογία για το φέρσιμο, επιμένω ότι η πρώτη αίσθηση (αυτό που ο πλανήτης αποκαλει χαριτολογώντας "παρεξήγηση") για μένα είναι σημαντικό κομμάτι της ιστορίας.

Τι τα θες; Δεν τα περίμενες; Τα περίμενες. Δεν τα έβλεπες να έρχονται; Τα έβλεπες.

Αν είσαι τόσο βλάκας ώστε να το βλέπεις και να μην κάνεις τίποτα να το αποφύγεις, ή έστω να το δεχθείς, τότε η βλακεία σου, φτάνει κλινικές περιπτώσεις.

Γιατρέ μου, είμαι κλινικά ηλίθιος. Η προσβολή ήταν εκεί, και την χάζευα τόσο καιρό. Όταν ήρθε και μου μίλησε - ήμουν απροετοίμαστος.

Για μένα, να σας πώ, οτι ισχύει αυτό: αυτοί που δεν πρέπει να με φοβούνται, αυτοί που μπορούν να έχουν εμπιστοσύνη σε μένα, αυτοί που τους έχω δείξει ποιος είμαι (συνήθως θυσιάζοντας κάτι) δεν επιτρέπω ρε γαμώτο να αντιδρούν έτσι. Trust goes both ways ρε σεις!

Δεν γαμιέται. Πάλι κερδισμένος είμαι.

Κάτι έμαθα πάλι σήμερα.

Class is in session.

Οταν λέμε post εννοούμε και αυτό.

Σεβασμός στα μεγάλα post της καθημερινότητάς μας.

Το απλό, είναι το ποιο δύσκολο από τις επιλογές μας.

Δεν έχουν αξία μόνο τα νέα...

Εφημερίδα "Τα ΝΕΑ", Τρίτης, 19 Οκτωβρίου. Είχε πέσει στα χέρια μου και διάβασα υπέροχα άρθρα, που αξίζουν (τα περισσότερα, τουλάχιστον) να τους ρίξετε μια ματιά. Τα συγκέντρωσα εδώ για σας:

***

Ο λόγος στους αναγνώστες.

[...] Ο Χρ. Ιακωβίδης, από τις Θερμοπύλες Λαμίας, μου έστειλε ένα ποίημα για τη Σακοράφα, σημειώνοντας ότι «η Σοφία με συγκίνησε. Το πιστεύω μου το στέλνω σε σένα, με ένα ποίημά μου». Δυστυχώς, η στήλη δεν δημοσιεύει ποιήματα. Αυτήν τη φορά, όμως, θα κάνει μια εξαίρεση [...]

Όταν ένα ποιήμα, βάζει στην θέση της μία κοινωνία.

Και η "συνέχεια", εδώ:

[...] Ο ισραηλινός στρατός υποστηρίζει ότι σκοπός των επιχειρήσεων ήταν η καταστροφή των σηράγγων διά μέσου των οποίων οι Παλαιστίνιοι μεταφέρουν λαθραία όπλα από την Αίγυπτο [...]

***

Σχόλιο του Τζόν λε Καρέ:

[...] Όμως, σας παρακαλώ, μην αισθανθείτε απομονωμένοι από την Ευρώπη, που την έχετε σώσει δύο φορές. Ξαναδώστε μας πίσω την Αμερική που αγαπούσαμε και οι φίλοι σας θα σας περιμένουν [...]

Αλλά και:

Ο αντίλογος του ...Πούτιν:

[...] Εάν συμβεί αυτό, οι ξένοι τρομοκράτες και οι δραστηριότητές τους θα λάβουν μια επιπλέον ώθηση που θα μπορούσε να οδηγήσει στην εξάπλωση της τρομοκρατίας σε άλλα σημεία του κόσμου [...]

***

Σας το είπα, ξέφυγα από το δάσος! :)

[...] Οι μαύρες αρκούδες της Ιαπωνίας έχουν αρχίσει να σπάνε παράθυρα για να μπουν μέσα σε σπίτια και δεν δείχνουν καθόλου τη φυσική συστολή που συνήθιζε να τις κρατάει στα βουνά, μακριά από τους ανθρώπους. [...]

***

Αυτός ο Βρανάς, καμιά φορά με κάνει και δακρύζω:

[...] Ένα αγόρι...
... σε ένα τσίρκο απορεί όταν βλέπει ένα τεράστιο ζώο δεμένο από το πόδι μόνο με ένα λεπτό σκοινί. Και ο πατέρας του τού εξηγεί: «Όταν ο ελέφαντας ήταν μικρός, τον είχαν δέσει από το πόδι με μια βαριά αλυσίδα. Όσο και αν προσπάθησε, δεν μπόρεσε να τη σπάσει. Μεγαλώνοντας, έπαψε πια να προσπαθεί. Και τότε δεν χρειαζόταν άλλο η αλυσίδα. Έφτανε το σκοινί». [...]

***

Υπάρχει και αυτό, που δεν είναι εκείνης της ημέρας, αλλά ήθελα να δω που θα καταλήξει:

[...] Η ανέγερση ανάλογης φυλακής στην Ελλάδα -επεσήμανε ο κ. Παπαληγούρας- θα είχε πολύ υψηλότερο κόστος κατασκευής από ό,τι στην Αλβανία. Παράλληλα, σημείωσε ότι υπάρχουν και ανθρωπιστικοί λόγοι, προκειμένου οι Αλβανοί κρατούμενοι στις ελληνικές φυλακές να εκτίσουν τις ποινές τους κοντά στους συγγενείς τους. [...]

εδώ, και εδώ η συνέχεια.


Όλες παλιές ειδήσεις, ε; και όλες με ενδιαφέρον.


Η εκδίκηση στα fast-food δελτία ειδήσεων...

Καλομελέτα..

Τι είναι αυτό;

Είχε αναφερθεί και ο araxtos, αλλά δεν είχα δώσει την πρέπουσα προσοχή...

Αμα μπορείς ρε, κλέφτο!

Ο Νικόλας αναρωτιέται...

Εδώ.

Περί Ελλάδος...

Με ρωτήσανε, και σκέφτηκα οτι είναι εξαιρετική η ερώτηση: Ποιός δικαιούται περισσότερο να σηκώνει την σημαία, αυτή ή αυτός;

Κάνω την ερώτηση σε εσάς, η άποψή μου δεν έχει σημασία στην παρούσα φάση. Οταν ολοκληρωθούν οι σκέψεις σας, θα αναφέρω την θέση μου.

Σημειώνω οτι θεωρώ τους επισκέπτες του blog μου ανθρώπους με ήθος, και περιμένω αντίστοιχες απαντήσεις.

Flip Coin

Ξεκίνησα να γράφω για τον έρωτα που έβλεπα γύρω μου...

...και ξαφνικά, ακούστηκαν άλλες φωνές:

Ο Νίκος, υποστηρίζει (σε comment) οτι:

Anotera opws o erwtas?
Erwtas ti ilithia leksi!
Yparxei arage?
Einai apokoumpi twn romantikon?
Einai to farmako mias aniatis asthenias?
Pezi alla tekmiriwmeni apantisi eina auti kata tin gnomi mou:
O erwtas einai mia emporiki sinalagi opou pernis kati kai dinis kati se antalagma.
Edw h magiki leksi einai to ANTALAGMA

και στο ξεκίνημα του blog του επιμένει, αλλά και ο araxtos, επίσης από τους καινούργιους, πιστεύει ότι:

[...] Προσωπικά πιστεύω ότι ο έρωτας είναι μια ανακάλυψη των γυναικών.
Από τότε που το σεξ έγινε αμαρτωλό, βρισιά, (άντε και...) οι γυναίκες ανακάλυψαν τον έρωτα για να καλύψουν τις "αμαρτίες τους".[...]

(όλο το post του εδώ)



Μήπως κάνω λάθος; Μήπως ο έρωτας πέθανε;

Ενδιαφέρον. Για πείτε, για πείτε...

Τι έχουν οι έρμοι...

και τους μπουζουριάζουνε;

Πρώτα αυτός, τώρα αυτός...

Targeted Advertising

Σημαντικό δεν είναι να διαφημίζεσαι απλώς, αλλά να διαφημίζεσαι σ' αυτούς που πρέπει.

Η ιστορία του κραγιόν

Το παλαιότερο κραγιόν υπολογίζεται πως έγινε γνωστό πριν από 5.000 χρόνια. Βρέθηκε στην πόλη Sumerian στο Ur στο σημερινό Ιράκ. Ήταν ξεκάθαρα μία εφεύρεση με μέλλον. Σήμερα, υπολογίζουμε πως το 92% των γυναικών φορούν κραγιόν. Πράγματι, οι πωλήσεις των κραγιόν ξεπερνούν τις πωλήσεις των άλλων προϊόντων μακιγιάζ πάνω από τέσσερις φορές. Τι είναι, λοιπόν, αυτό το αξιοθαύμαστο προϊόν που αποκαλείται κραγιόν; Τίποτα περισσότερο από ένα σύμπλεγμα από κερί, λάδι και χρωματικές χρωστικές ουσίες. Για την ιστορία, τα κραγιόν φτιάχνονταν από ζύμη και είχαν μείνει γνωστά ως μπογιά ή κοκκινάδι για τα χείλη. Το δημοφιλές stick που όλοι γνωρίζουμε και αγαπάμε σήμερα, δεν εμφανίστηκε νωρίτερα από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το τελετουργικό των βαμμένων χειλιών ξεκινάει από τους αρχαίους Αιγυπτίους, καθώς ξετυλίγεται ο πάπυρος και μία γυναίκα κρατάει έναν καθρέφτη στο ένα χέρι και βάφει τα χείλια της. Η Κλεοπάτρα χρησιμοποιούσε ένα μίγμα από χέννα και καρμίνιο για να βάψει τα χείλη της. Το αγαπημένο χρώμα για τους Αιγυπτίους ήταν το μπλε ή το μαύρο, αλλά και η πορτοκαλί και η κοκκινωπή σκιά ήταν επίσης πολύ δημοφιλείς. Τη μπογιά για τα χείλη την άπλωναν από ένα δοχείο με ένα υγρό stick. Δεν ήταν, όμως, μόνο οι γυναίκες της Αιγύπτου οι οποίες έβαφαν τα χείλη τους: ο μοντέρνος Αιγύπτιος άντρας φορούσε επίσης μπογιά στα χείλη του.

Οι Αιγύπτιες ωστόσο, έπαιρναν την μπογιά για τα χείλη μαζί τους ακόμα και στον άλλο κόσμο. Δύο δοχεία από κοκκινάδι θαβόντουσαν πάντα με τη γυναίκα στον τάφο της. Στην αρχαία Ελλάδα και Ρώμη, η μπογιά για τα χείλη φτιαχνόταν από βερμίλιο και φυτικές ουσίες, όπως τα φύκια και τα μούρα. Στα κλασικά χρόνια, ο τρόπος που φορούσαν το κραγιόν αποδείκνυε και την πολιτισμική τους τάξη. Οι γυναίκες με καλή φήμη φορούσαν το κραγιόν με έναν κομψό και καλόγουστο τρόπο. Αντιθέτως, οι ιερόδουλες χρωμάτιζαν τα χείλη τους με έναν φανταχτερό και λιγότερο σοφιστικέ τρόπο.

Η υπερβολή αυτό το αλλάζει.... Στη μεσαιωνική Δύση, ήταν κομψό να δείχνεις «πεθαμένος». Όσο πιο άσπρη ήταν η όψη κάποιου, τόσο το καλύτερο. Η Εκκλησία θεωρούσε πως τα βαμμένα χείλη ήταν σατανικά και αποτελούσαν πρόκληση στον τρόπο με τον οποίο ο θεός είχε σχεδιάσει το ανθρώπινο πρόσωπο. Παρ'όλα αυτά, κάποιες τολμηρές γυναίκες συνέχιζαν να βάφουν τα χείλη τους με σκούρα χρώματα κάνοντας την όψη τους ακόμα πιο άσπρη. Αυτές οι προκαταλήψεις αποδείχτηκαν αρκετά ελαστικές. Στα τέλη του 1770, το Βρετανικό Κοινοβούλιο πέρασε ένα νόμο με τον οποίο δήλωνε πως οι γυναίκες οι οποίες αποπλανούσαν τους άντρες σε γάμο με το μακιγιάζ θα μπορούσαν να κατηγορηθούν για μαγεία.

Στα Βικτωριανά χρόνια, η βαφή των χειλιών γινόταν από ένα συνδυασμό χρωστικής πούδρας, χοιρινού λίπους και βουτύρου. Το 1860 αποτελούσε το τέλος της απαγόρευσης ενάντια στο μακιγιάζ. Το Leichner στη Γερμανία παρήγαγε το πρώτο κραγιόν σαν μέρος του θεατρικού μακιγιάζ. Η εταιρία Maurice Levy και Scovil Manufacturing Company στο Waterbury δημιούργησαν τα πρώτα μοντέρνα κραγιόν σε μεταλλικές θήκες το 1915 κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Οι Suffragettes χρησιμοποίησαν επίσης τα κραγιόν σαν σημάδι της χειραφέτησης κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων διαμαρτυρίας. Αργότερα, στην ταραχώδη δεκαετία του '20, οι πρόσφατα χειραφετημένες γυναίκες είχαν εμπνευστεί από τις ξεχασμένες σήμερα διασημότητες του κινηματογράφου, κάθε μία από τις οποίες είχε και τη δική της «εμφάνιση χειλιών» - H Clara Bow με το διάσημο «ερωτικό τόξο», η Theda Bara με τα «σαρκώδη χείλη» και η Mae Murray με τα «bee stung» χείλη της.

Η εμφάνιση της τελειότητας Η εμφάνιση του 1930 ήταν αρκετά σκληρή και αυστηρή. Κοφτερές άκρες καθόριζαν όλη τη δεκαετία. Αυτή ήταν η απαίτηση για τελειοποίηση όπου οι μεμβράνες χειλιών χρησιμοποιούνταν για να δημιουργήσουν το τέλειο σχήμα χειλιών. Ήταν επίσης η δεκαετία στην οποία γεννήθηκε ένα καινούριο προϊόν, το περίγραμμα χειλιών. Μετά την αυστηρότητα του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, η θηλυκότητα επανήλθε. Το μακιγιάζ επικεντρώθηκε στα χείλη πάλι, τα οποία βαφόντουσαν σε έντονο κόκκινο ή σε δαμασκηνί. Το στόμα της Marilyn Mοnroe έγινε το σήμα κατατεθέν της δεκαετίας.

Σήμερα τα κραγιόν έχουν αλλάξει πολύ από τότε που πρωτοεμφανίστηκαν και το ίδιο και οι προσδοκίες των γυναικών για αυτά. Η εποχή των απλών χρωμάτων έχει περάσει. Σήμερα οι γυναίκες έχουν υψηλές απαιτήσεις από τα κραγιόν τους. Για παράδειγμα, οι αντιγηραντικές απαιτήσεις δημιούργησαν το κραγιόν Giordani Gold Rejuven-A Lipstick και οι προστατευτικοί παράγοντες από τον ήλιο περιέχονται στο Colour by Oriflame Liquid Volume Lip Colour SPF 12. Από την άποψη του χρώματος όλα επιτρέπονται. Είναι η εποχή της εξατομίκευσης, όπου οι γυναίκες προσπαθούν να βρουν και να διαλέξουν κραγιόν που ταιριάζουν στις δικές τους προσωπικές απαιτήσεις. Για το τελείωμα, το κλειδί είναι η γυαλάδα, αλλά αν κάποια προτιμά τη ματ όψη δεν πειράζει. Όσον αφορά την περιεκτικότητα, τα κραγιόν σήμερα είναι πολύ πιο ελαφριά και ευκολοφόρετα χάρη στα μαλακτικά συστατικά και στη σιλικόνη. Τι προβλέπεται, λοιπόν, για το μέλλον; Υγρά χείλη από ανθεκτικά κραγιόν; Εξαιρετικά μακράς διάρκειας κραγιόν που είναι τόσο ενυδατικά που ξεχνάς πως τα έχεις στα χείλη σου; Κραγιόν που αλλάζουν χρώμα ανάλογα με τη γωνία από την οποία τα κοιτάς; Ποιος ξέρει; Ένα πράγμα είναι σίγουρο, για τον επόμενο χρόνο (ή και παραπάνω η λάμψη) είναι εδώ για να μείνει!

Η θεωρία του Φρόϊντ για το Κραγιόν!
Δεν είναι μόνο τα παπούτσια σας ή τα χέρια σας που λένε πολλά για εσάς. Σύμφωνα με τη θεωρία του Φρόϊντ για το κραγιόν, το σχήμα του κραγιόν σας είναι εξίσου ενδεικτικό της ιδιοσυγκρασίας σας. Λοιπόν, κυρίες, βγάλτε το ήδη χρησιμοποιημένο κραγιόν από την τσάντα σας και δείτε τι λέει για εσάς!

Hard-edged (με γωνία, αιχμηρό): Αυτό το σχήμα υποδηλώνει μία τελειομανή γυναίκα που αγαπά την προσταγή στη ζωή της. Είναι μία πιστή φίλη που μπορείτε να την εμπιστευτείτε για τα πιο πολύτιμα μυστικά σας. Είναι έμφυτο για αυτήν να δίνει εξαιρετικές συμβουλές και ενθάρρυνση.

The flatty (εντελώς ίσιο, φλατ): Συμβολίζει ένα κρυφό ταλέντο. Είναι μία γυναίκα λογική, πρακτική και λίγο ντροπαλή, η οποία συχνά μεταμφιέζει το καλλιτεχνικό της ταλέντο. Όταν τα πράγματα είναι δύσκολα, είναι αυτή που θα έρθει πρώτη να σας σώσει.

The bullet: Είναι η στιλάτη γυναίκα, η οποία είναι έξυπνη και έχει έντονο χαρακτήρα. Σας παίρνει καιρό να τη γνωρίσετε, αλλά αξίζει, μιας και είναι ένας έξυπνος και αγαπητός άνθρωπος ο οποίος είναι γεμάτος εκπλήξεις.

Προσωπικά, θέλω την γυναίκα όσο πιο φυσική τολμάει να είναι... αλλά τώρα τελευταία, με τις γυναίκες που (για ανεξακρίβωτούς λόγους) κατέκλησαν το blog μου, είπα να βάλω και κάτι για αυτές...

Πράγματα ανώτερα από εμάς

Περίεργη μέρα... Η μεταμεσονύχτια ταλαιπωρία με πέτρα που ευτυχώς εδέησε να πέσει δεν είχα την αίσθηση ότι με είχε επηρεάσει. Άλλωστε τι να κοιμηθείς 4 ώρες, τι να κοιμηθείς 9, σωστά;

Αλλά ο φίλος μου ο Βασίλης, που με σκέφτεται, είπε να μου στείλει ένα email.

Είναι είδηση στον Pathfinder και έλεγε με λίγα λόγια αυτό:

[...] Η νεαρή κοπέλα, όπως θυμάται ο Κέιθ, του χαμογέλασε, όταν τον διέκρινε μέσα στο πλήθος, αλλά αμέσως μετά χάθηκε ανάμεσα στους θαμώνες.

Ο ίδιος είναι πεπεισμένος, ότι η ωραία άγνωστη κατοικεί σε εκείνη την περιοχή, γιατί, πριν την χάσει από το οπτικό του πεδίο, την είχε ακούσει να τηλεφωνεί σε μια φίλη της. Επομένως, θεωρεί, ότι είναι ζήτημα χρόνου να την εντοπίσει. Ήδη, έχει παρατείνει τις καλοκαιρινές του διακοπές κατά τέσσερις μήνες, ωστόσο, δηλώνει αποφασισμένος να παραμείνει στο Σπλιτ για όσο διάστημα χρειαστεί. [...]

...και με έκανε μαλάκα. Δεν είχε καμία τέτοια πρόθεση, πιθανόν το αντίθετο είχε στο μυαλό του, αλλά..

...έρχεται και η Venetia με τα comments της, και έρχεται και η occhiata με τα δικά της, κάνει και την παρέμβασή του ο Λύκος με το δικό του...

...και διαβάζω "...για κάθε μέρα δεν παίρνω όρκο αν θα κρατηθώ να μην στείλω μήνυμα..."

...και πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται "...τι χτίστηκε εκεί, που δεν γκρεμίζεται με τίποτα;"

Τι τα θέλετε, υπάρχουν πράγματα που είναι ανώτερα από μας.

Ευτυχώς.

Ορίστε;

Εκλογές έρχονται, καιρός να βγούμε στους δρόμους εμείς οι "προγραμματιστές".

Ο καθένας λέει ότι του κατέβει.

Είπε να αφήσει ένα μήνυμα...

Το βρήκα, παρατημένο και εκτός τόπου στο blog του Νικόλα. Το μάζεψα, και το φέρνω εδώ να το δουν ΟΛΟΙ.

Venetia - email
Μακάρι να είχαν όλοι τη δυνατότητα να ερωτευτούν παράφορα και να μην αισθάνονται τη γη κάτω από τα πόδια τους. Σπάνια συμβαίνει αυτό πλέον και είναι τυχεροί όσοι το αισθάνονται.Βρήκα τυχαία αυτή τη σελίδα κι είπα να αφήσω ένα μήνυμα.Να είστε όλοι καλά
12.10.04 @ 15:08:28

Για να το ακούσουμε όλοι.

Sorry Νικόλα για το κλέψιμο. Αν σε πειράζει, το βγάζω αμέσως.

Απεικόνιση της ψυχής

Βάζω κάθε μέρα και μία-δύο φωτογραφίες, πότε χύμα στο κείμενο, πότε για το εικαστικό του λογοτύπου...

Είναι διαδικασία επίπονη και χαλαρωτική μαζί: πολλές φορές έχω βρεί φωτογραφίες που αξίζουν να μπουν: πρέπει όμως να τις ακρωτηριάσω, να τις χωρέσω στο 400x100 που είναι το κατάλληλο κατ' εμέ για την σελίδα μου.

Άλλες φορές είναι πολύ όμορφες φωτό που όμως δεν ταιριάζουν με αυτό που νιώθω - έχω πάνω από δέκα φωτό έτοιμες, αλλά δεν υπάρχει λόγος να μπουν, δεν ταιριάζουν με τα αισθήματά μου.

Άλλες με στεναχωρούν - συμβαίνει και αυτό. Τις κοιτάω και μελαγχολώ. Στην titania, έστειλα μία τέτοια - ταίριαζε με το post της.

Δεν βαριέσαι, όσο και αν μας αρέσει η βροχή, μετά πάλι έρχεται ο ήλιος.

Ίσως πάλι, να φταίνε τα μάτια μου.

Σας έγραψα στα...

...πλαϊνά μου.

Έχω και άλλα, αλλά πειτε μου αν σας αρέσει το design (για ποιόν νομίζετε οτι τα κάνω αυτά βρε;)

Η σειρά είναι τυχαία, και δεν θέλω παράπονα. Οοοοολοι φίλοι μου είσαστε.

Όσοι είναι προς το παρόν, αποτελούν τις καθημερινές μου (give or take a day) αναζητήσεις.

Αν ξέχασα κανέναν, να μου το πείτε, δεν δαγκώνω.

"Ω, παρελθόν μου, να σε είχα τώρα..."

Στο περιθώριο των σκληρών διαπραγματεύσεων για τα σπίτια στο blog του Νικόλα, σιγανά και ψιθυριστά σχεδόν, ένας άλλος blogger έθεσε ένα θαυμάσιο ερώτημα: Τι ακριβώς κάνουμε με το παρελθόν μας όταν σκοπεύουμε να ασχοληθούμε με το μέλλον μας;

Παίρνω θέση στο ερώτημα, όχι στο blog του κριού, αλλά στο δικό μου, κάνοντάς το θέμα για κουβέντα - συζητώντας το γενικά και όχι επί προσωπικού.

Παίρνω θέση λέγοντας ότι δεν κρύβω το παρελθόν μου "κάτω απο το χαλάκι". Έχω την αίσθηση οτι αν δεν είμαι έτοιμος να το δώ, μάλλον δεν ήμουν έτοιμος να το προσπεράσω: δεν είναι παρελθόν, είναι ακόμα παρόν.

Ας δούμε μαζί γιατί θα ένοιωθε κάποιος την ανάγκη να κρύψει το παρελθόν του:

Γιατί το φοβάται.
ο φίλος Νικόλας, στο τελευταίο του post βρέθηκε απέναντι σε άγριες αντιδράσεις: προς τιμήν του δεν έσβησε ούτε ένα comment. Αυτό ειπε, αυτό έκανε: αυτά τα αποτελέσματα έφερε. Είναι εκεί, γραμμένα, και τον κάνουν δυνατότερο.

Γιατί είχε κάνει λάθος.
Οσα λέμε και όσα γράφουμε έχουν αξία ιστορική: έχω παραδεχθεί οτι μερικά πράγματα που γράφω τώρα ίσως στο μέλλον να μην ισχύουν. Δεν είμαι αλάνθαστος, το να κάνω λάθος είναι αναπόσπαστο μέρος της προσωπικότητάς μου. Το βλέπω, ίσως μετανιώνω - αλλά δεν το κρύβω. Σε ότι λέω τώρα, είμαι ειλικρινής.

Γιατί δεν το προσπέρασε.
Πιστεύω οτι για ότι κάνω, λεώ ή σκέφτομαι, υπεύθυνος είμαι εγώ. Αν πω οτι σταματάω κάτι, το κάνω γιατί πιστεύω ότι αυτό πιστεύω εγώ. Αν σταματούσα για τους άλλους, τότε η ανάγκη να το συνεχίσω θα πάλευε με την ανάγκη να σταματήσω, κυρίως γιατί δεν ήμουν ειλικρινής. Η ειλικρίνεια δεν είναι αγαθό για τους άλλους: είναι ευκολία ζωής για μας. Οτι μου θυμίζει μία επιλογή που δεν πιστεύω, είναι επώδυνο - και αυτό είναι λογικό. Η αλήθεια θα συνεχίσει να μας χτυπά έως ότου την δουμε κατάματα.

Αν κάνουμε τις δικές μας επιλογές, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα.

Το παρελθόν μας είναι υπέροχο. Είτε ως δάσκαλος, είτε ως φίλος.

Graphics D(reamer)

Πολλοί (περισσότεροι από όσους νόμιζα) προσέξανε την αλλαγή του επάνω γραφικού, και μερικοί εξ αυτών, βαρέθηκαν να κάνουν refresh στην σελίδα για να τα δούν όλα (είναι σχεδόν 30 πλέον).

Για όσους βαριούνται, ή βιάζονται, ή απλώς γουστάρουν, τα έχω μαζεμένα εδώ

Για όσους θέλουν η ζωή τους να έχει εκπλήξεις, απλώς συνεχίστε να κάνετε refresh.

Αν το θέλετε μπορώ να τα αριθμίσω, ώστε να ψηφίζετε τα αγαπημένα σας...

To post δεν θα εξαφανιστεί: όταν κατέβει αρκετά, θα μεταφερθεί στο πλάϊ δίπλα στην καρδιά που έχω βάλει για να μην ξεχνάω το παρελθόν μου.

Μήπως ήταν πουλί; μήπως ήταν αεροπλάνο;

Οτι και να πείτε, και οι δυνατοί πεθαίνουν. Αυτός ο τύπος κάποτε πέταγε, μετά απλώς κάθισε να ξεκουραστεί. Στα 52 του, ήταν ακόμα ο Superman.

Όλοι μας είμαστε λίγο υπερ-ήρωες.

Απλώς δεν φοράμε όλοι το σώβρακο απ' έξω με τόση χάρη.

Home, Sweet Home.

Ξεκίνησε απ' εδώ (και εδώ). Δεν είχα σκοπό να σχολιάσω, μέχρι να έχω μία σαφή άποψη, να το συζητήσω με δύο τρείς ανθρώπους, αλλά με πρόλαβε ο Νικόλας. Όταν άρχισαν να τον βαράνε, αποφάσισα να πω την γνώμη μου. Την παραθέτω και εδώ (για να βαράτε και μένα):

[...] Πάντως, το πρόβλημα δεν είναι αν έχουν δίκιο που φωνάζουν ή όχι, το πρόβλημα είναι αν η διαδικασία είναι δίκαιη.

Ως κοινωνία, ομολογώ οτι ξαφνιάστηκα όταν είδα οτι επί τοις διαδικασίας μπορούν ΟΛΟΙ να πάρουν σπίτι. Ως πολίτες, δεν ξαφνιάστηκα καθόλου μ' αυτούς που διαμαρτυρηθήκαν.

Συμβαίνει (κατ εμέ) ακριβώς το ίδιο με το γεγονός με την σημαία και τον αλβανό μαθητή: Πληρούν όλες τις απαιτούμενες προϋποθέσεις, συνεπώς δεν ευθύνονται αυτοί για την συμμετοχή τους ή όχι. Κάποιοι άλλοι (έλληνες θαρρώ) δεν έθεσαν θέμα υπηκοότητας στα πλαίσια των προϋποθέσεων - και ΣΩΣΤΑ.

Ισως, (ίσως λέω, δεν είμαι σίγουρος) το λάθος έχει να κάνει με τα χρόνια εργασίας και την βαρύτητα που έχουν στην διαδικασία.

Και έτσι, για να πάρω θέση στο ζήτημα που έθεσες: το πρόβλημα βρίσκεται στην διαδικασία: αν τα σπίτια μοιραζόντουσαν αναλόγως των ετών εργασίας, και αυτό ήταν σαφές και ξεκάθαρο, τότε τα σπίτια θα μοιραζόντουσαν πιο δίκαια κατ'εμε. Αλλά εχεις απόλυτο δίκιο: αν ένας Αλβανός, Ρώσος, Κινέζος, Ουζμπέκος, Τούρκος ή οτιδήποτε άλλο δούλευε περισσότερα χρόνια από έναν έλληνα, αν δικαιούται το σπίτι, να το πάρει.

Το πρόβλημα όπως πάντα, δεν είναι στην απάντηση, είναι στην ερώτηση. [...]

Το συζητάω. Ακούω απόψεις: άλλωστε, αφορά όλους όσους ενδιαφέρονται. Και σίγουρα περισσότερους απο αυτούς που ασχολούνται για το αν μία επιχείρηση πρέπει να ενταχθεί σε ένα άρθρο, ή όχι.

Η Τουρκία στην Ευρώπη...

Thanks Ελένη

Μπουφ (*).

Ο Μπεν του μέλλοντος, έχει έρθει και κουνάει την ουρά του. Μηχανικά.

Ελαφρώς βελτιωμένος, σε ζαχαρί και μαύρο χρώμα, και μεγάλη αυτονομία, αλλά ακόμα καφέ δεν ψήνει.

Τον φοβάμαι, ακόμα δεν τον είδα. Στο παιδί μου, θα πάρω έναν αλήθινό, να χέζει στα μπαλκόνια, όπως ο σκύλος του απέναντι. Ατιμώρητα - μη σας πω οτι θα τα κοιτάω και θα τα χαίρομαι.

"Τουλάχιστον είσαι αληθινός ρε πούστη".

Πως το έλεγε ο varometroς; "Πω - πω, σαν την μάνα μου ακούγομαι..."

(*) Απο το Μπιπ και το Γουφ. Από πρωτοτυπία στους τίτλους τελευταία, άλλο τίποτα. Λίγο ταλέντο να 'χαμε...