Bροχή

Τετάρτη βράδυ... Αφού τρώω με τον Νίκο στον Μπαϊρακτάρη, κάνουμε βόλτες στου Ψυρρή... Παγωτάκι, και σηκώνω τα μάτια μου στο ουρανό:

"Θα βρέξει, ρε" του λέω, "και αμα ξεκινήσει, δεν σταματάει με τίποτα. Καλύτερα να πάμε προς το σπίτι, και να βρούμε κάτι εκεί κοντά, αν μας πιάσει βροχή."

Το περπατάμε, μέχρι την Αλχημεία.

Δεν είναι πήχτρα, η κολώνα (και μερικά τραπέζια) είναι ελεύθερη.

Πίνουμε το πρώτο, ενώ ο Νίκος χαλαρός, με δουλεύει γιατί δεν πήραμε μπουκάλι. Την τελευταία φορά που έγινε αυτό, κανάδυο χρόνια πριν περίπου, με έφερε σπίτι, και ήμουν τελείως λιώμα.

"Δεν έχουμε τίποτα να γιορτάσουμε ρε" του λέω. Και γω χαλαρός είμαι. Παίρνουμε δεύτερο.

Κατά τις τρεις, χαλάει ο κόσμος. Έξω η βροχή πέφτει με δύναμη. Το μαγαζί είναι σχεδόν άδειο, 5-10 άτομα έχουν μείνει. Οι αστραπές φωτίζουν το εσωτερικό, κάνουν παρέα με το ξύλο της επένδυσης, και την γεύση του ποτού στο στόμα μου.

Μου τραγουδάνε, ψιθυριστά, ακομπανιάροντας τα Ξύλινα Σπαθιά που μουρμουρίζουν στίχους και ποιήματα, ότι μιά μέρα, μου είπε ότι αν πέσουν κεραυνοί, εμένα θα πάρει.

Αν πέσουν κεραυνοί, και τρομάξει, εμένα θα πάρει τηλέφωνο.

Κοιτάω το τηλέφωνό μου. Με κοιτάει και εκείνο. Οι άλλοι γύρω μου πιάνουν την κουβέντα, ο Νίκος γκρινιάζει που βρέχει, και θα γίνει μούσκεμα.

Φεύγουμε, τον πάω μέχρι Πατησίων για να πάρει ταξί. Η βροχή έχει σταματήσει, ψιχαλίζει.

"Ότι είχε να πει η βροχή, το είπε", λέω. Ο Νίκος δεν μ' ακούει.

Τον αφήνω, ξαφνιάζεται που δεν θα γυρίσουμε μαζί. Θέλω να περπατήσω του λέω.

Στην πραγματικότητα, θέλω να βραχώ. Κάθαρση του μυαλού, πλύσιμο της ψυχής. Γίνομαι μούσκεμα, και το τηλέφωνο χτυπάει.

Ο Νίκος, μου λέει οτι στην Αχαρνών γίνεται χαμός από το νερό. Τον κλείνω απότομα, με φτηνή δικαιολογία.

Ανεβαίνω στην εναέρια σκάλα του ηλεκτρικού, δεν πάω από κάτω. Κοιτάω τον ουρανό, ακίνητος, για 2-3 λεπτά. Βρέχομαι. Περιμένω την αστραπή που θα τρομάξει τόσο, ώστε να χτυπήσει το τηλέφωνο.

Δεν χτυπάει. Δεν φοβήθηκε κανείς.

Γυρίζω σπίτι, αλλάζω.


Εχει δίκιο ο Νίκος. Καλύτερα να παίρναμε μπουκάλι.