Home, Sweet Home.

Ξεκίνησε απ' εδώ (και εδώ). Δεν είχα σκοπό να σχολιάσω, μέχρι να έχω μία σαφή άποψη, να το συζητήσω με δύο τρείς ανθρώπους, αλλά με πρόλαβε ο Νικόλας. Όταν άρχισαν να τον βαράνε, αποφάσισα να πω την γνώμη μου. Την παραθέτω και εδώ (για να βαράτε και μένα):

[...] Πάντως, το πρόβλημα δεν είναι αν έχουν δίκιο που φωνάζουν ή όχι, το πρόβλημα είναι αν η διαδικασία είναι δίκαιη.

Ως κοινωνία, ομολογώ οτι ξαφνιάστηκα όταν είδα οτι επί τοις διαδικασίας μπορούν ΟΛΟΙ να πάρουν σπίτι. Ως πολίτες, δεν ξαφνιάστηκα καθόλου μ' αυτούς που διαμαρτυρηθήκαν.

Συμβαίνει (κατ εμέ) ακριβώς το ίδιο με το γεγονός με την σημαία και τον αλβανό μαθητή: Πληρούν όλες τις απαιτούμενες προϋποθέσεις, συνεπώς δεν ευθύνονται αυτοί για την συμμετοχή τους ή όχι. Κάποιοι άλλοι (έλληνες θαρρώ) δεν έθεσαν θέμα υπηκοότητας στα πλαίσια των προϋποθέσεων - και ΣΩΣΤΑ.

Ισως, (ίσως λέω, δεν είμαι σίγουρος) το λάθος έχει να κάνει με τα χρόνια εργασίας και την βαρύτητα που έχουν στην διαδικασία.

Και έτσι, για να πάρω θέση στο ζήτημα που έθεσες: το πρόβλημα βρίσκεται στην διαδικασία: αν τα σπίτια μοιραζόντουσαν αναλόγως των ετών εργασίας, και αυτό ήταν σαφές και ξεκάθαρο, τότε τα σπίτια θα μοιραζόντουσαν πιο δίκαια κατ'εμε. Αλλά εχεις απόλυτο δίκιο: αν ένας Αλβανός, Ρώσος, Κινέζος, Ουζμπέκος, Τούρκος ή οτιδήποτε άλλο δούλευε περισσότερα χρόνια από έναν έλληνα, αν δικαιούται το σπίτι, να το πάρει.

Το πρόβλημα όπως πάντα, δεν είναι στην απάντηση, είναι στην ερώτηση. [...]

Το συζητάω. Ακούω απόψεις: άλλωστε, αφορά όλους όσους ενδιαφέρονται. Και σίγουρα περισσότερους απο αυτούς που ασχολούνται για το αν μία επιχείρηση πρέπει να ενταχθεί σε ένα άρθρο, ή όχι.