"Ω, παρελθόν μου, να σε είχα τώρα..."

Στο περιθώριο των σκληρών διαπραγματεύσεων για τα σπίτια στο blog του Νικόλα, σιγανά και ψιθυριστά σχεδόν, ένας άλλος blogger έθεσε ένα θαυμάσιο ερώτημα: Τι ακριβώς κάνουμε με το παρελθόν μας όταν σκοπεύουμε να ασχοληθούμε με το μέλλον μας;

Παίρνω θέση στο ερώτημα, όχι στο blog του κριού, αλλά στο δικό μου, κάνοντάς το θέμα για κουβέντα - συζητώντας το γενικά και όχι επί προσωπικού.

Παίρνω θέση λέγοντας ότι δεν κρύβω το παρελθόν μου "κάτω απο το χαλάκι". Έχω την αίσθηση οτι αν δεν είμαι έτοιμος να το δώ, μάλλον δεν ήμουν έτοιμος να το προσπεράσω: δεν είναι παρελθόν, είναι ακόμα παρόν.

Ας δούμε μαζί γιατί θα ένοιωθε κάποιος την ανάγκη να κρύψει το παρελθόν του:

Γιατί το φοβάται.
ο φίλος Νικόλας, στο τελευταίο του post βρέθηκε απέναντι σε άγριες αντιδράσεις: προς τιμήν του δεν έσβησε ούτε ένα comment. Αυτό ειπε, αυτό έκανε: αυτά τα αποτελέσματα έφερε. Είναι εκεί, γραμμένα, και τον κάνουν δυνατότερο.

Γιατί είχε κάνει λάθος.
Οσα λέμε και όσα γράφουμε έχουν αξία ιστορική: έχω παραδεχθεί οτι μερικά πράγματα που γράφω τώρα ίσως στο μέλλον να μην ισχύουν. Δεν είμαι αλάνθαστος, το να κάνω λάθος είναι αναπόσπαστο μέρος της προσωπικότητάς μου. Το βλέπω, ίσως μετανιώνω - αλλά δεν το κρύβω. Σε ότι λέω τώρα, είμαι ειλικρινής.

Γιατί δεν το προσπέρασε.
Πιστεύω οτι για ότι κάνω, λεώ ή σκέφτομαι, υπεύθυνος είμαι εγώ. Αν πω οτι σταματάω κάτι, το κάνω γιατί πιστεύω ότι αυτό πιστεύω εγώ. Αν σταματούσα για τους άλλους, τότε η ανάγκη να το συνεχίσω θα πάλευε με την ανάγκη να σταματήσω, κυρίως γιατί δεν ήμουν ειλικρινής. Η ειλικρίνεια δεν είναι αγαθό για τους άλλους: είναι ευκολία ζωής για μας. Οτι μου θυμίζει μία επιλογή που δεν πιστεύω, είναι επώδυνο - και αυτό είναι λογικό. Η αλήθεια θα συνεχίσει να μας χτυπά έως ότου την δουμε κατάματα.

Αν κάνουμε τις δικές μας επιλογές, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα.

Το παρελθόν μας είναι υπέροχο. Είτε ως δάσκαλος, είτε ως φίλος.