Μόνο στους άλλους.
Για τον υπουργό Υγείας έχω σχηματίσει καλή γνώμη. Αλλά για το υπουργείο του, και τα των αρμοδιοτήτων του, την χείριστη.
Τελευταίο καρφί, από τα σημερινά ΝΕΑ.
Προς τον πανάκριβο ιδιωτικό τομέα «σπρώχνει» εκατοντάδες καρκινοπαθείς η κατάσταση που επικρατεί στις δημόσιες ογκολογικές μονάδες της χώρας μας: περιμένουν μήνες για να κάνουν μια διαγνωστική εξέταση, να ξεκινήσουν θεραπεία ή να χειρουργηθούν. H αναμονή μπορεί να ξεπεράσει και τους 3 μήνες, ενώ για θεραπείες, όπως το ραδιενεργό ιώδιο, φτάνει και τους 9 μήνες!Όλο το ρεπορτάζ της ντροπής, (που λέει αρκετά χειρότερα) εδώ.
Αν ισχύουν αυτά, δεν βλέπω γιατί η οικογένεια του πρώτου καρκινοπαθή που θα πεθάνει απο δω και μπρος, να μην κάνει μήνυση στο κράτος.
Το χειρότερο δεν είναι, από ότι φαίνεται, να πάθεις καρκίνο. Ας πούμε ότι με την ποιότητα ζωής που έχουμε επιλέξει, είμαστε και 'μεις συνυπεύθυνοι. Το χειρότερο είναι ότι αν δεν διαμαρτυρηθούμε, κάπως (*), ο καρκίνος, μετά από τόσα χρόνια μελετών και ερευνών, θα (ξανα)γίνει ανίατη ασθένεια για τους φτωχούς συνανθρώπους μας.
Εκτός και αν βγουν στα χωράφια να μαζέψουνε γαλάζιους σκορπιούς και πράσινα άλογα...
(*) Για την ΑΕΚ, ξέρουμε να κατεβαίνουμε στους δρόμους. Σωστά. Για τον χ-ψ-z αδικημένο το ίδιο. Σωστά. Για αυτό, όχι;
Α, ναι, ξέχασα. Αυτό συμβαίνει μόνο στους άλλους...
Καθυστερημένο υστερόγραφο: Θυμήθηκα την αντίδραση μερικών, για τον καρκίνο. Δεν έλεγαν την ασθένεια με το όνομά της, αναφέρονταν σ' αυτήν ως "εκείνη η αρρώστια" ή κάτι τέτοιο. Σαν να κόλλαγε και μόνο που την ανέφερες. Ολα έχουν σχέση τελικά: η αντίδρασή μας στην ύπαρξη αυτής της αρρώστιας, με τις προσπάθειες που κάνουμε να την γιατρέψουμε...
ΤΟ ΕΙΠΕ Ο arkoudos ΣΤΙΣ 1/10/2005 01:56:00 μ.μ.. ΜΟΝΙΜΟ LINK
3 Comments:
Το δημόσιο ελληνικό σύστημα υγείας νοσεί. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Αυτό είναι κάτι που όλοι -πολιτικοί, ιατροί, εργαζόμενοι στην υγεία και, φυσικά, πολίτες- γνωρίζουν. (Δεν είναι ειρωνικό; Να συμφωνούν όλοι ότι η υγεία νοσεί αλλά τίποτα να μην γίνεται;...).
Δεν είμαι ειδικός στο θέμα. Αυτά που γράφω είναι απλά οι σκέψεις ενός πολίτη. Αυτό, πάντως, με το οποίο δεν συμφωνώ είναι όταν ακουω διάφορους -ειδικούς και μη- να κόπτονται για την υγεία προτείνοντας "λύσεις" που στη θεωρία ακούγονται ωραίες και με τις οποίες όλοι συμφωνούμε, αλλά στην πράξη είναι μη εφαρμόσιμες (του στυλ "τέλεια παροχή δημόσιων υπηρεσιών υγείας σε όλους όποτε τη χρειάζονται και "όση" χρειάζονται". Με ευχολόγια και ουτοπίες δεν λύνονται τα προβλήματα.
Η υγεία είναι, δικαιολογημένα, ένα συναισθηματικά φορτισμένο θέμα. Αυτό όμως δεν πρέπει, νομίζω, να μας κάνει να ξεχνάμε, αν θέλουμε μια πραγματικά βιώσιμη λύση, τις οικονομικές πραγματικότητες του θέματος. Θα μπορούσε μάλιστα κανείς να υποστηρίξει ότι ακριβώς επειδή αυτές οι οικονομικές πραγματικότητες είθισται να "ξεχνιούνται" από τους πολιτικούς (λέγε με πολιτικό κόστος) το πρόβλημα με την υγεία μετατίθεται συνεχώς στο μέλλον με αποτέλεσμα φυσικά να γιγαντώνεται. (Επί τη ευκαιρία, πότε ήταν η τελευταία φορά που ακούσατε μια σοβαρή συζήτηση σχετικά με τη μεγαλύτερη οικονομικοκοινωνική κρίση του μέλλοντος -το ασφαλιστικό;)
Ας δούμε την υγεία στην οικονομική της διάσταση. Οι Αγγλοσάξονες λένε "there is no free lunch" εννοώντας ότι τα πάντα έχουν κάποιο κόστος που πάντοτε κάποιος πληρώνει. Επιπλέον, δύο σημαντικοί παράγοντες σε κάθε οικονομικό φαινόμενο είναι η προσφορά και η ζήτηση. Ως μη ειδικός, λοιπόν, ας ρίξω στο τραπέζι μερικές σκέψεις.
Όταν η ζήτηση για δημόσιες υπηρεσίες υγείας είναι τεράστια (λόγω, κυρίως, του ότι δεν υπάρχει ο μηχανισμός της τιμής) και αναμένεται να αυξηθεί λόγω της γήρανσης του πληθυσμού, και η προσφορά είναι φύσει περιοριζόμενη πώς εξισορροπείται η ζήτηση με την προσφορά ενώ συγχρόνως γίνονται σεβαστές οι ευαισθησίες που δικαιολογημένα χαρακτηρίζουν ένα τέτοιο θέμα όπως η υγεία;
Όταν η παροχή υγείας είναι, ουσιαστικά, μονοπώλιο και άρα δεν υπάρχει ανταγωνισμός ποιο είναι το κίνητρο για αποτελεσματικότητα (efficiency) και αποδοτικότητα (effectiveness);
Όταν όλοι λένε στους πολίτες ότι η λύση είναι οι αυξημένες κρατικές δαπάνες (που πράγματι στη χώρα μας είναι χαμηλές σε σχέση με την ΕΕ και πρέπει να αυξηθούν), χωρίς όμως να μας λένε από πού θα προέρθει βιώσιμα αυτή η χρηματοδότηση, "ξεχνώντας" να μας πουνε από πού θα αφαιρεθούν (και επομένως κάποιοι θα θιγούν από αυτό), χωρίς να παραδέχονται ότι στην ουσία το πρόβλημα δεν είναι τόσο παροχής κρατικών δαπανών όσο εγγενούς αναντιστοιχίας του συστήματος υγείας με τα σύγχρονα οικονομικοκοινωνικά δεδομένα, πώς μπορεί τότε, λοιπόν, να υπάρξει μια λογική συζήτηση για το θέμα;
Το ξαναλέω: δεν είμαι ειδικός. Ζήτηση, προσφορά, κόστος, ανταγωνισμός, τιμή, χρηματοδότητηση, αποτελεσματικότητα, αποδοτικότητα. Αυτές οι "ψυχρές" λέξεις είναι με τις οποίες όμως πρέπει να ασχολούνται οι ειδικοί.
PS. Χρόνια πολλά και καλά για τη γιορτή σου -έστω και καθυστερημένα.
Δεν καταλαβαίνω για να είμαι ειλικρινής. Προφανώς, υπάρχει η οικονομική, ψυχρή πλευρά της επιβίωσης ενός νοσοκομείου (και κατ' επέκταση ολόκληρου του συστήματος Υγείας).
Και λοιπόν;
Όσοι πιστεύουν ότι γίνεται, αυτή την στιγμή, σωστή διαχείριση των χρημάτων, να σηκώσουν το χέρι τους.
Φυσικά δεν είμαστε εμείς ειδικοί για να οργανώσουμε (οικονομικά και διοικητικά) το Ε.Σ.Υ.
Οποιος πιστεύει οτι μπορεί, (και εγώ πιστεύω οτι ο Νικήτας Κακλαμάνης προσπαθεί ειλικρινώς - όπως και ο προκάτοχός του άλλωστε) είναι ελεύθερος να δοκιμάσει ζητώντας την ψήφο μου.
Αλλά υπάρχει ένα σαφές (και πέρα για πέρα εκτός συναισθηματικής φόρτισης) θέμα:
Είναι επιχείρηση, και πρέπει να δουλέψει. Να δουλέψει σωστά. Πληρώνεται, από τα κρατικά (και μη) ασφαλιστικά ταμεία και από το κράτος, για κάθε "πελάτη" που διαχειρίζεται. Και, αν δεν με ενδιαφέρει (που θά 'πρεπε) αν μία κρατική επιχείρηση (τσιμέντου λ.χ.) φαληρίσει, για αυτή την ...επιχείρηση δείχνω ξεχωριστό ενδιαφέρον.
Κυρίως καθώς αναρωτιέμαι πόσα χρήματα γλυτώνουν με το να σπρώχνουν (επίτηδες ή όχι) τον κόσμο (που πληρώνει αναγκαστικά το ασφαλιστικό του ταμείο) για να πάει στον ιδιωτικό τομέα.
Και εφόσον μία ιδιωτική επιχείρηση, με τόσο ανταγωνισμό, μπορεί να προσφέρει ικανοποιητικό επίπεδο υγείας και ασφάλισης, αρνούμαι ότι το τραίνο έχει λάθος πορεία, και η ασφάλιση δεν μπορεί να λειτουργήσει πρακτικά (δεν το είπες εσύ, τα φαινόμενα το λένε).
Εγώ άλλο αναρωτιεμαι: Αν βγώ να διαδηλώσω στην Πανεπιστημίου, για αυτό το χάλι που περνάνε οι καρκινοπαθείς (και όσοι έχουν ανάγκη μεταγγίσεων, και, και), θα διαληλώσουν μαζί μου όσοι διαδήλωσαν για την ΑΕΚ, τις ταυτότητες, ή τον Γιωργάκη και τον Κωστάκη;
Δημοσίευση σχολίου
<< Home