Κάτω απο το λευκό σεντόνι.
Μην σας παραπλανεί ο τίτλος. Είναι λίγο άγριο το σημερινό post, και αν δεν έχετε κέφια, προσπεράστε το.
Σήμερα, στο ποδόσφαιρο, τραυματίστηκε (ένα διάστρεμα ήταν μόνο, ευτυχώς) ο Γιώργος, ένας συμπαίκτης. Στο τέλος, πήγαμε με τον αρχηγό, τον Πέρη, στο ΚΑΤ για ακτινογραφίες.
Περιμένοντας, είχα στο μυαλό μου τι τυχερός που ήμουν που δεν βρισκόμουν στην θέση του, και πόσο θα με επηρέαζε και μένα ένας ενδεχόμενος τραυματισμός, στην ζωή μου. Εγωϊστικές σκέψεις δηλαδή, ξέρετε εσείς.
Στο διάστημα όμως της παραμονής και των εξετάσεων, πέρασαν από μπροστά μου τρία φορεία, με εντελώς σκεπασμένους ανθρώπους.
Τρεις νεκροί, σε λιγότερο από 2 ώρες.
Την πρώτη φορά, δεν είχα καταλάβει καν γιατί τους είχαν τόσο σκεπασμένους. Είναι εύκολο να αποδιοργανωθείς όταν γύρω σου το μεγαλύτερο τραύμα είναι στραμπούληγμα, και να ξεχάσεις ότι ένα νοσοκομείο ενδέχεται να δεχθεί όλα τα περιστατικά.
Είδα όμως ότι τους έβαζαν σε μία αίθουσα - και η ταμπέλα "Αίθουσα Ανανήψεως" με βοήθησε να καταλάβω τι ακριβώς συμβαίνει γύρω μου.
"Ε, και;" θα μου πείτε. Ο θάνατος είναι μέρος της ζωής μας.
Ε, ρε παιδιά, εγώ σοκαρίστηκα. Τα έχασα. Δίπλα μου περνούσε ένας άνθρωπος που τριάντα λεπτά πριν το μεγαλύτερο πρόβλημά του ήταν αν θα κερδίσει η ομάδα του, αν θα προλάβει το φανάρι, αν η γυναίκα του θα μαγειρέψει φακές για βραδυνό.
Και τώρα, στέκεται ακίνητος, κάτω από ένα λευκό σεντόνι, και δεν τον ταράζει τίποτα πια.
Δεν ξέρω, μπορεί να μην έχω καλή σχέση με τον θάνατο. Οσες φορές γνωριστήκαμε, απέφυγα να του σφίξω το χέρι.
Χωρίς ιδιαίτερο νόημα αυτό το post, το ξέρω. Στην αρχή σκέφτηκα να το σπρώξω στην λογική "κάντε τώρα που προλαβαίνετε". Μετά, δεν ήθελα τίποτα άλλο, απο το να το πω απλώς, χωρίς να πρέπει να εννοώ κάτι.
Κάθε comment, δεκτό.
ΤΟ ΕΙΠΕ Ο arkoudos ΣΤΙΣ 1/16/2005 01:01:00 π.μ.. ΜΟΝΙΜΟ LINK
7 Comments:
Έχω πάθος με τις πιστιάρες μηχανές (αγγλιστί superbikes / supersports).
Η πρώτη μου μηχανή...ετελεύτησε στις προστατευτικές μπάρες (πίσω από τις οποίες δέσποζε γκρεμός και θάλασσα) κάποιου χιλιόμετρου στο γυρισμό από τη Χαλκιδική. Φορούσα κράνος και τα ανάλογα προστατευτικά ρούχα και τη γλίτωσα μόνο με το ψυχολογικό σοκ (αν και, για να πω την αλήθεια, όταν "πετάς" στον αέρα γνωρίζοντας ότι το κράνος και τα ρούχα σε προστατεύουν -σε κάποιο βαθμο βέβαια και χωρίς αυτό να είναι καν απαραίτητο- το φχαριστιέσαι, εγώ τουλάχιστον).
Η δεύτερη μου μηχανή ετελεύτησε πολύ πιο άδοξα: στο πίσω μέρος ενός απαράδεκτου ταξιτζή! Πάλι είχα "πετάξει", πάλι φορούσα τα ανάλογα ρούχα, πάλι το φχαριστήθηκα και πάλι, ευτυχώς, δεν έπαθα τίποτα πέραν του σοκ.
Είχα αρχίσει, λοιπόν, να σκέφτομαι "τι είναι ο θάνατος;" Ας ψάξω, σκέφτηκα, να δω τι έχουν πει γι' αυτόν...
"The fence around a cemetery is foolish, for those inside can't come out and those outside don't want to get in" (Arthur Brisbane).
"At death, those heirs
That seem the saddest,
Behind their masks
May be the gladdest" (Art Buck).
"Nature, in her wily way,
Provides for our termninal care;
It's quaintly called eternal rest,
And all of us get the same share" (Art Buck).
"To live in hearts we live behind is not to die" (Clyde Campbell).
"One must wait until the evening to see how splendid the day was; one cannot judge life until death" (Charles De Gaulle).
"Fortunate people often have very favorable beginnings and very tragic endings. What matters isn't being applauded when you arrive -for that is common- but being missed when you leave" (Baltasar Gracian).
"Death is the penalty we all pay for the privilege of life" (Robert Half).
"To judge of the real importance of the individual, we should think of the effect his death would produce" (Francois-Gaston De Levis).
"Only those are fit to live who are not afraid to die" (Douglas MacArthur).
"When it's time to die, let us not discover that we have never lived" (Henry David Thoreau).
"Let us endeavor so to live that when we come to die even the undertaker will be sorry" (Mark Twain).
"All say, How hard it is we have to die, -a strange complaint to come from the mouths of people who have had to live"(Mark Twain).
"If we take eternity to mean not infinite temporal duration but timelessness, then eternal life belongs to those who live in the present" (Ludwig Wittgenstein).
Vivere pericolosamente, λοιπόν, αλλά οδηγείτε προσεκτικά, φοράτε ζώνη, κράνος, προστατευτικά ρούχα. Take it from me, I've been there.
ΥΓ. My object of desire: http://www.kawasaki.com/index2.asp
Κλικ "Motorcycles"
Κλικ "Ninja Sportbikes"
Κλικ "Ninja ZX-6RR"
Τετάρτη, λίγο πριν κλείσουν τα μαγαζιά:
"Θα προλάβω; Μήπως να μην πάω για κούρεμα; Θα πάρω να το ακυρώσω. Αλλά πώς να κυκλοφορήσω με τέτοιο μαλλί στην κοινωνία; Ήδη μίλησα σε κάτι κοπέλες στο δρόμο και είμαι σίγουρος ότι αρχικά νόμιζαν πως ήμουν κάνα κλοσάρ. Μάλλον κάτι πρέπει να κάνω για την καράφλα. Αλλά προς το παρόν χρειάζομαι κούρεμα.
Και αν πάω για κούρεμα όμως, πότε θα αγοράσω τα καφε τα Timberland; Κι αν τα πάρει κάνας άλλος; Φοράω το 43 και τελειώνει πολύ εύκολα το νούμερό μου, λες και όλος ο κόσμος αυτός φοράει.
Α ναι, τη Χρυσή Ευκαιρία να πάρω να δω αν μπήκε η αγγελία για τους 2 τους καναπέδες. Τι ζητάω, 250 ευρώ, πολλά είναι; Δε μπορώ να τους καταλάβω, όλοι παίρνουνε και ρωτάνε την τιμή. Αφού τη βλέπεις στην αγγελία, γιατί με πήρες τηλέφωνο για να με ρωτήσεις μόνο πόσο έχεις; Άχ κάτι άνθρωποι.
Α ναι, να πάρω τη μικρή τηλέφωνο να τη ρωτήσω τελικά πόσοι θα είμαστε. Ελπίζω να έκανα καλά που την άφησα να κανονίσει για το βράδυ, γιατί δε της έχω εμπιστοσύνη. Ούτε καν ξέρει που είναι το μαγαζί αλλά παίρνει και κλείνει. Άντε να δούμε.
Και πάνω στη φούρια μου για τον κουρέα, τα Τίμπερλαντ και ψάχνωντας τη μικρή στο κινητό, περνάω με κόκκινο. Μπαμ.
Κι εγώ δεν ήμουν ιδιαίτερα εξοικειωμένη με την ιδέα του θανάτου γιατί όσες φορές τον είχα νιώσει κοντά μου είχε να κάνει κυρίως με δικούς μου ανθρώπους.Όταν όμως πέρσι άρχισαν τα μαθήματα της σχολής στο ανατομείο αρχικά σοκαρίστηκα μετά βλέπεις ότι και οι καθηγητές το αντιμετωπίζουν τελείως ψυχρά και από ένα σημείο και μετά το θέμα αυτό ήταν κάτι το συνηθισμένο.
Το ίδιο συνέβη και με τα μαθήματα στο ΚΑΤ που είχαμε.Είδαν τόσα πολλά τα μάτια μας που μετά θες δε θες παθαίνεις "ανοσία".
Μπορεί να ξεφεύγω από την ουσία αλλά θέλω να δηλώσω ότι ΑΥΤΑ τα κείμενα μ αρέσουν. ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ.
Φανταστικό γράψιμο Γιάννη.
Συγχαρητήρια.
araxtos
Έγραψα κάτι άλλο στην αρχή αλλά το έσβησα.
Πολύ προσωπικό και μελαγχολικό επίσης..
Το πρώτο comment που σου είχα γράψει κάποτε..
Αυτό μόνο!
Γι'αυτό και εγώ κάθε φορά που συμβαίνουν γκαντεμιές*, ξέρετε τί λέω;
Δε βαριέσαι, εδώ πεθαίνουν άνθρωποι.
Μας το λέει συχνά η μαμά μου όταν μας βλέπει να σκάμε με διάφορα επουσιώδη και μας το κόλλησε (εμένα και του αδερφού μου). Και πιάνει. Αλήθεια.
*Όπως σήμερα π.χ. που διαπίστωσα ότι μου έκλεψαν την κουκούλα του αυτοκινήτου. Το φύσαγα και δεν κρύωνε, αλλά μόλις σκέφτηκα τη "μαγική φράση της μάμάς", ε, δεν με ένοιαζε πιά και τόσο.
Δοκιμάστε το. ;) Κάτι ξέρω η θεά.
Ιφιμέδεια
Και πάω στο Ασκληπιείο να δω την κα Νίκη που είχε σπάσει το γοφό της. Τη βλέπω. Μπαίνω στο ασανσέρ για να κατέβω απ' τον τέταρτο στο ισόγειο. Μπαίνει νοσοκόμος τραβώντας φορείο. Το χώνει μέσα στο ασανσέρ στριμωχτά. Κοιτάω και βλέπω το άσπρο σεντόνι τραβηγμένο ως πάνω. Ένοιωσα μια "παγωνιά"΄...
Οι υπαρξιακές σκέψεις όταν βρίσκεσαι φάτσα μπάτσα με κάτι νεκρό που υπήρξε ζωντανό σαν και σένα είναι αναπόφευκτες ... τι να λέμε.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home