Μικρό παραμύθι

..για μεγάλα παιδιά.

Oχλαγωγία και ορυμαγδός στις μισοσκότεινες αίθουσες του κοινοβουλίου. Aπό τα συρτάρια και τα ράφια στα γραφεία των βουλευτών, από τα δωμάτια όπου είναι στοιβαγμένα δεκάδες αντίτυπα των παχυλών τόμων του προϋπολογισμού, δραπέτευσαν νύκτωρ οι χιλιάδες αριθμοί που περιμένουν μέχρι τη μελαγχολική τους έγκριση, νύχτα παραμονών των Xριστουγέννων. Oι αριθμοί, τα μεγέθη και τα ποσοστά, ερήμην των ανυποψίαστων εθνοπατέρων και των νωχελικών φρουρών, απέκτησαν υπόσταση, προσωπικότητα και φωνή, κι έστησαν γερό καβγά για τη σημαντικότητά τους. Σωστός εμφύλιος στο βασίλειο των αριθμών.

Διαβάστε περισσότερα εδώ, από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, και τον Ελεύθερο Σκοπευτή.

Και, last but not least, τον φίλο μου τον Μανώλη.

Δεν τον ακούω,

...αλλά τον σέβομαι.

Ο Χαριτόπουλος εξηγεί γιατί, καλύτερα από μένα.

Ντροπή..

...οταν τα είχαμε, ντροπή όταν τα χάσαμε...

Γιατί...

Δεν σε πρότεινα; Γιατί δεν έστειλα όλους αυτούς τους μουρλούς (αυτούς που έχουν κουράγιο και με διαβάζουνε - ο θεός να τους δίνει μήνες και να μου παίρνει hits) στο ποιό ημερολόγιο των ημερολογίων;

Γιατί ρε;

Σε διάβασα και χάθηκα. Μου θύμησες τι ξεκίνησα να γράφω.

Με τρώει το χέρι μου

...να πάω στον pathfinder. Να δω τι γράφει. Να δω αν μπήκε. Και μετά, και μετά λέω "όχι".

Ότι έχω γράψει το πιστεύω, τώρα και πάντα. Με το ζόρι κρατιέμαι και δεν μπαίνω πάντως.

Μέχρι να λυγίσω.

Πέρσοναλ είναι. Δεν πειράζει αν δεν καταλάβατε.

Οχι (ή αλλώς 'μικρά')

Δεν θα αφήσω την Δευτέρα να περάσει χωρίς post. θα μαζέψω τα μικρά του Σ/Κ/Δ και θα τα βάλω: και σ' όποιον αρέσει.

*

Στην ζωή μου την ρουφιάνα, είχα πάντα ένα καλό: γλύτωνα τις Τατιάνες. Δούλευα βλέπεις, γι'αυτό. Ούτε Τατιάνες, ούτε Χριστίνες, ούτε τίποτα: βρε δε πα να τσακωνόντουσαν όλοι, χαμπάρι ο arkoudos.

Φέτος όμως ξεκίνησε κάτι καινούργιο, διαφορετικό. Έφυγε η "Τατιάνα" από το μεσημεριανό, και έγινε πρωϊνάδικο, breakfast time. Και που και που, (και που) ανοίγω την tv το πρωϊ, και την χαίρομαι: "Κους Κους" στον Alpha (πρώην Σκαϊ)

Φτου. Ρουφιάνα ζωή, τα καλά που μου δωκες, μου τα παίρνεις πίσω.

Και τι έκανε ο ένας, και τι έκανε ο άλλος, και γιατι δεν τσακώθηκαν οι άλλοι... Και μετά, κάνω βόλτα εκεί και εκεί, και σκέφτομαι μήπως (μήπως βρε αδελφέ) συζητάμε όλοι το ίδιο πράγμα...

*

Γαμώ το Ariel μου γαμώ: έχω την αίσθηση οτι όλοι, όλοι όλοι (όλοι) κοιτάνε τον λεκέ που ξέμεινε από τους μπλέ και τους πράσινους κόκκους και το διπλάσιο αμωνιαζολ στην μπλούζα μου. (γράφοντας, έκανα έτσι να κοιτάξω: δεν ήταν... φτού. Ακόμα εδώ είναι). Φύγε λεκκέ, φύγε (ούτε πως έγινε, δεν ξέρω...)

*

Επίσης: ξέρει κανείς να μου εξηγήσει το φαινόμενο γιατί τα χέρια μου πηγαίνουν πιο γρήγορα από τα πόδια μου στις κυλιόμενες σκάλες; και γιατί το έχω παρατηρήσει μόνο στο μετρό; και γιατί το έχω παρατηρήσει σε όλα τα μετρό; (και γιατί του έχω δώσει τόση σημασία;)

*

Δεν υπάρχει λεκκές σου λέω!

*

Η Μάγια ήρθε να μας κάνει παρέα. Να πάτε να την καλωσορίσετε (γιατί με όλα αυτά που έχει δει, θα τρομάξει και σηκωθεί και θα φύγει).

*

Ψηφίζω (δεν ξέρω που, γι αυτό ψηφίζω εδώ) η Ιφιμέδεια να φτιάξει blog. Ακόμα και αν είναι μόνο για να απανταεί εκεί στους άλλους. (Και είναι απλό, καλέ. Απλούστατο.)

*

Σήμερα, στο μπροστινό βαγόνι (που ήμουν εγώ και αγνάντευα ώξω), δεν έμπαινε κανείς. Αλήθεια λέω: Καθόντουσαν όλοι, κοιτάγανε και δεν μπαίνανε. Γιατί δεν μπαίνανε; μπας και 'βλέπαν τον λεκκέ μου;

*

Και μιά παιδική:
Παίζω το καινούργιο Evolution (το 4). Ηιντ, τιπ, και ότι γουστάρετε: Αν είστε γαύρος ξεχάστε τις ρίγες στην φανέλα σας. Η Konami αποφάσισε ότι οι ομάδες που είναι έτοιμες (δεν συμπεριλαμβάνεται ο γαύρος, προφανώς) απο την εταιρεία, έχουν φωτογραφία της εμφάνισης, και όλα καλά. Οι άλλες, ρίγα γιοκ. Ρουφιάνα ζωή, τα καλά που μου δωκες, μου τα παίρνεις πίσω (δις).

Βρε, πως...

Πως λέμε ήσυχο Σαββατοκύριακο; Πως λέμε "δεν έκανα τίποτα σπουδαίο"; Πως λέμε "ψιλοβαρέθηκα";

Πως λέμε "Καλή εβομάδα";

(Αυτά τα γράφω ακούγοντας Good Vibrations, από τους Beach Boys, αλλιώς θα σας έλεγα εγώ...)

Ας μιλήσουμε για αυτό

Συχνά, κάνω βόλτες στα blog των άλλων, και όταν βρίσκω κάτι ενδιαφέρον, σας στέλνω εκεί. Δεν είναι γιατί δεν έχω δικές μου ιστορίες να πω - από αυτές, δεν γλυτώνετε τόσο εύκολα. Είναι γιατί κάτι μου τράβηξε την προσοχή, κάτι που θέλω να το δείξω, να το τονίσω, να το φωνάξω. Δεν είναι ανάγκη να είναι πράγματα που έχω ζήσει ή πει εγώ: αν θέλετε, αφού τα διάβασα, και αυτά ζωή μου είναι.

Σήμερα, είναι αυτό.

Την πιο σπουδαία εντύπωση μου έκανε ότι ο κόσμος γράφει "το έχω ζήσει και εγώ" - όχι ατομικά, αλλά ως ιστορία. Πόσοι/ες το έχουν ζήσει;

Η ψυχολογία της ανοχής της βίας, στηρίζεται σε κανόνες που επαναλαμβάνονται εκνευριστικά πίσω από κάθε τέτοια ιστορία. Μείωση της προσωπικότητας, αδυναμία αυτοδιαχείρισης, δημιουργία αισθήματος ντροπής. Κατά την δική μου, ταπεινή, προσωπική γνώμη, αν εξαλείψουμε τα αποτελέσματα, θα εξαφανίσουμε και το πρόβλημα που τα προκαλεί.

Η κουβέντα σας εκεί, όχι εδώ.

Σιωπή

Παλιά φωτογραφία
στην άδεια παραλία
σιωπή
κοιτάζω απ'το μπαλκόνι
το δρόμο που θολώνει
η βροχή.

Λένε πως στη χώρα που ναυάγησες
βασιλεύουν οι μάγισσες
βουλιάζουνε στο βυθό και σε βγάζουνε
στον αφρό.

Λένε πως μας άφηνες στα κύματα
φυλαχτά και μηνύματα
τα βρήκανε τα παιδιά και χαθήκανε
ξαφνικά.

Η πόλη σαν καράβι
τα φώτα της ανάβει
γιορτή.
Θυμάμαι που γελούσες
να μείνω μου ζητούσες
παιδί.

Λένε πως στη χώρα που ναυάγησες
βασιλεύουν οι μάγισσες
βουλιάζουνε στο βυθό και σε βγάζουνε
στον αφρό.

Λένε πως μας άφηνες στα κύματα
φυλαχτά και μηνύματα
τα βρήκανε τα παιδιά και χαθήκανε
ξαφνικά.

Ξύλινα Σπαθιά

They are back

..και 'μεις πήγαμε και τους είδαμε. Να πάτε και εσείς, θα περάσετε καλά.

Στο παρελθόν άλλωστε, η παρέα τους μας ήταν το λιγότερο, χρήσιμη.

Οταν φύγανε αυτοί, εγώ ήμουν, δεν θα το ξεχάσω: μικρό παιδάκι ήμουνα.

Μία έκθεση μιας έκθεσης.

Άλλη μία φορά. To the point με λίγα λόγια, μία φωτογραφία, και ένα θέμα. Τον Μητσού τον διαβάζω συχνά - και πάντα εκπλήσομαι. Αυτή την φορά, μία όαση.

Αν και μιλάει για όλους μας, το παρόν είναι αφιερωμένο. Ξέρεις εσύ.

(Υ.Γ. Έψαξα (άλλα ντ' άλλων έψαχνα βέβαια) και τελικά, με την βοήθεια του Μιχάλη Μητσού, βρήκα στο Google 4-5 πράγματα για την Delphine Censier Καλύτερο, εδώ.)

Αμα σε έχουν γραμμένο (συνέχεια)

Μετά τον Thas, μερικοί ακόμη σε εφημερίδα.

Τι τα θες, άμα είσαι ψώνιο με την δημιοσιότητα, σε δημοσιεύουν και τρέχεις να το διαλαλήσεις.


Πσσσσσσσσσσσώνιο!

Αμα σε έχουν γραμμένο...

Πιό πολύ γέλασα με τα σχόλια, παρά με το κείμενο. Μακάρι να δημοσιεύονταν και αυτά.

Υπάρχει, μεταξύ μας, ένας αρθρογράφος.

Το γαϊδούρι

Με κέρασες υπέροχη τάρτα, που έφαγα χθες το βράδυ, και ανακάλυψα οτι ούτε καν το δικό μου το ποτό δεν πλήρωσα .

Είμαι γαϊδούρι, αλλά που θα πάει, θα την βρω την ευκαιρία να επανορθώσω.

Θάνγκ Γκοντ...

Φορ έξπερτς.

Φτου, ξελεφτερία για όλους.

Συνάντησα την Σοφία και την Έμυ εχθές. Όλοι μαζί στην πορεία - μου είχανε πει "θα είμαστε με τις παλαιστινιακές σημαίες" - μου πήρε μισή ώρα να τις βρώ. Η Έμυ κρατάει μία φωτογραφία του Αραφάτ (την πήρε σπίτι της μετά) η Σοφία ανεμίζει μία σημαία. Μου έδωσαν και μένα μία, την κρατούσα με τιμή. Τσουχτερό το κρύο, ο λαιμός γρήγορα έκλεισε.

"Λε-, λε-, λευτεριά, λευτεριά στην Παλαιστίνη, λε-, λε-, λευτεριά, λευτεριά στην Παλαιστίνη".

Ο τύπος με την ντουντούκα γνωστή φυσιογνωμία (κύριε των δυνάμεων, έχω εγώ γνωστές φυσιογνωμίες τύπους με ντουντούκες;), αλλά ο άλλος που τον άλλαξε, είχε το ηχείο ενοχλητικά κοντά μας.

"Μπους - Σαρόν; Δολοφόνοι, Μπους - Σαρόν; Δολοφόνοι".

Οι φωτογράφοι τραβάνε την Σοφία, με την σημαία. Εγώ απομακρύνομαι διακριτικά - την τελευταία φορά που βρέθηκα δίπλα της, οι παλαιστίνιοι με περνάγανε για ισραηλινό, και οι υπόλοιποι για παλαιστίνιο.

"Όσο - σκοτώνουν - παιδάκια στην Βαγδάτη, εμείς θα διαδηλώνουμε στον κόσμο απ' άκρη σ΄άκρη"

Πλησιάζουμε στην Αμερικάνικη Πρεσβεία. Οι φωνές δυναμώνουν, τελείως άσκοπα - αλλά η φλόγα never the less, ανάβει.

"Μπους, Μπους σε ξέρουμε καλά, κι ο ο μπαμπάς σου σκότωνε στο Ιράκ παιδιά."

Στα συνθήματα περί Καραμανλή δεν φώναζα, όχι γιατί είμαι Καραμανλικός, αλλά δεν γουστάρω να βρίζω τον Καραμανλή όταν κάνω πορεία για την παλαιστίνη. Σαν να γαμάει την προσπάθειά μου αυτός ο υποβιβασμός.

"Εξω απ' το Ιράκ - Και την Παλαιστίνη - Δεν υπάρχει ειρήνη - Χωρίς δικαιοσύνη"

Σε μία στιγμή, τρεις τέσσερις απο εμάς, ξεπερνάμε την ντουντούκα: ενώ θεωρεί ότι κουραστήκαμε, εμείς συνεχίζουμε χωρίς την βοήθειά της: "Λε-, λε-, λευτεριά, λευτεριά στην Παλαιστίνη". Το είπαμε 10 -15 φορές χωρίς την ντουντούκα, σχεδόν χοροπηδώντας. Εχω βροντερή φωνή, και ακούγομαι αρκετά, παρασέρνοντας στην αρχή 2-3 (όλοι παλαιστίνιοι) και μετά όλη την ομήγυρη. Χωρίς ντουντούκα, χωρίς υποβολέα. Το μόνο σύνθημα που μου ταιριάζει, και το λέω με την καρδιά μου. "Λε-, λε-, λευτεριά, λευτεριά στην Παλαιστίνη". Ο τύπος με την ντουντούκα, γυρίζει, με κοιτά και μου χαμογελά με νόημα, σαν να λέει 'μπράβο ρε φίλε'. Δεν είμαι 'δικός τους' αλλά in a way, είμαι και εγώ παλαιστίνιος.

Καλή η τιμή και η μνήμη, αλλά, ρε γαμώτο, ακόμα και σήμερα υπάρχουν ΚΑΙ χούντες, ΚΑΙ πολυτεχνεία.

Σαν σήμερα, εξω απο το Πολυτεχνείο...

Ενας οδηγός σκοτώνει.

Άλλη μία φορά, από τον Βασίλη.



Ψηφίστε στα comments να τον πείσετε φτιάξει blog! :)

Put the blame on me

Η ιδέα της "αποποίησης ευθυνών" μου ήρθε καθώς γνωστός μου ενώ μιλούσαμε για την κοπέλα του, μου είπε(*):

- Δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν μπορώ να υποσχεθώ οτι θα είμαι πιστός - μπορεί να την απατήσω.
- Θα τις το έλεγες αυτό που μου λες τώρα;
- Πριν το κάνω; Όχι, οχι βέβαια.
- Όμως, το σκέφτεσαι ως πιθανό, έτσι δεν είναι;
- Ναι, είναι πιθανό να γίνει. Δεν το ξέρω.

Τι κρύβεται πίσω από αυτή την κουβέντα; Το έψαξα, καθώς ήταν -κατ'εμέ- λάθος, αλλά δεν μπορούσα να καταλήξω που βρισκόταν το λάθος...

Πιστεύω λοιπόν, οτι αυτό που έκανε ο γνωστός μου ήταν "αποποίηση ευθυνών". Το είπα, και άρα αμαρτία δεν έχω. Καθώς είναι "πιθανό" να γίνει, δεν θα ξαφνιαστεί κανείς αν τελικά γίνει. Η άφεση αμαρτιών δε, μπορεί να γίνει ένα εξαιρετικός προθάλαμος ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ τελικά - αφού το κόστος θα ήταν μηδαμινό.

Αλλά μετά με έπιασε ο αυτοέλεγχος μου, με σταμάτησε για χαρτιά και με ρώτησε:

"Εσύ δεν το έχεις κάνει ποτέ;"

Ωπ.

Έχω και εγώ κάνει "αποποίηση ευθυνών" - άφθονες φορές. Έχω πάρει μειονεκτήματά μου, τα έχω κοινοποιήσει, με τον φόβο της απόριψης από τον/την συνομιλητή μου και, αφού τα αποδέχεται, συνεχίζω.

Παραδείγματα;

Εχω εξαιρετικά ακατάστατο σπίτι

Δεν έχω περισσότερα από 3-4 παντελόνια και 2-3 ζευγάρια παπούτσια

Δεν μπορω να αντιληφθώ τι "υπονοεί" ο συνομιλητής μου .


Αποποίηση ευθυνών, ή υπερβολική ειλικρίνεια; Σας αφήνω να κρίνετε.



(*) Σε ελεύθερη απόδοση,ε;

Head Over Feet

"Head Over Feet"
ALANIS MORISSETTE

I had no choice but to hear you
You stated your case time and again
I thought about it

You treat me like I'm a princess
I'm not used to liking that
You ask how my day was

You've already won me over in spite of me
And don't be alarmed if I fall head over feet
Don't be surprised if I love you for all that you are
I couldn't help it
It's all your fault

Your love is thick and it swallowed me whole
You're so much braver than I gave you credit for
That's not lip service

You've already won me over in spite of me
And don't be alarmed if I fall head over feet
Don't be surprised if I love you for all that you are
I couldn't help it
It's all your fault

You are the bearer of unconditional things
You held your breath and the door for me
Thanks for your patience

You're the best listener that I've ever met
You're my best friend
Best friend with benefits
What took me so long

I've never felt this healthy before
I've never wanted something rational
I am aware now
I am aware now

You've already won me over in spite of me
And don't be alarmed if I fall head over feet
Don't be surprised if I love you for all that you are
I couldn't help it
It's all your fault



Θα ήμουν άξιος, ως άντρας, μόνο αν άκουγα τέτοια λόγια ειπωμένα από όλες τις κοπέλες του παρελθόντος και του μέλλοντός μου.

Tabula Rasa

Ο φίλος μου ο Βασίλης, με έβαλε σε σκέψεις για το άρθρο 44, στο οποίο μπήκε η ομάδα του Αρη - και θέλει να μπει και η ομάδα της ΑΕΚ.

Το έθεσε κάπως έτσι:

"Poios kargiolis to skeftike auto to ar8ro ? Se poies akomi kanonikes epixeiriseis exei isxysei ?
Diladi to ar8ro sou dinei ti dinatotita na xreokopiseis, na min pliroseis kanenan, kai tin alli mera na synexiseis tis emporikes drastiriotites sou san na min trexei tipota..."

Συμφωνώ. Φυσικά, έχει και άλλο:

Έξαλλος ο Γιάννης Μαλλούς - Sportime

Ξέσπασε ο Διγκόζης - Contra.gr

Aδικημένοι οι ποδοσφαιριστές - Εφ. Πατρίς

Κυζερίδης, Παπαδόπουλος, Σκέντζος και Κατσιαρός είναι αυτοί που χάνουν περισσότερο από την υπαγωγή του Αρη στο άρθρο 44 - Pathfinder από ΕΤ3.


Ο Άρης, από την άλλη, δεν φαίνεται να δυσκολεύεται:

Oι θετικές εξελίξεις άνοιγαν τη μεταγραφική όρεξη των ιθυνόντων της ΠAE. Yπάρχει ενδιαφέρον για τον Γιώργο Kόλτζο της Kέρκυρας, ο οποίος θεωρείται μία καλή λύση για την αριστερή πλευρά της άμυνας. Bεβαίως ο παίκτης έχει συμβόλαιο με την Kέρκυρα, αλλά θέλει να αποδεσμευθεί. Eπίσης ακούγεται και τ’ όνομα του Παρασκευά Aντζα και των Mακρή, Xρήστου του Aιγάλεω. (Καθημερινή)

Δεν μπορώ να καταλάβω, πως μία εταιρία δικαιούται να μην πληρώνει παίκτες, και επειδή μπαίνει σε ένα άρθρο να κάνει μεταγραφές. Δεν μπορώ να καταλάβω ούτε εγώ ποιοί αλήτες επιτρέψαν τέτοιο πράγμα. Προσοχή - Δεν μιλάω για ΑΕΚ, ΑΡΗ και λοιπά: μιλάω για επιχειρήσεις.

Έτσι, ο Ντέμης σχολιάζει:

[...] Το 44 δεν θα είναι χαριστικό για εμάς, έχουν περάσει σε αυτό γύρω στις 300 εταιρείες. [...]

Και ρωτώ μαζί με τον Βασίλη: ΣΕ ΠΟΙΕΣ ΑΛΛΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΕΧΕΙ ΣΥΜΒΕΙ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ;

Όσοι γνωρίζετε, η συμβολή σας θα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον.

Υστερόγραφο με ενδιαφέρον. Στο forum της ADSL(!) έχουν ασχοληθεί με το θέμα. Χρήστης με το όνομα ggeorgan, δείχνει να ξέρει για τι πράγμα μιλάμε:

Αν μια εταιρεία χρωστάει και δεν μπορεί να πληρώσει, κανονικά θα κήρυττε πτώχευση, θα διοριζόταν από δικαστήριο σύνδικος πτωχεύσεως, ο οποίος θα πούλαγε ο, τι περιουσιακό στοιχείο είχε η εταιρεία ώστε να πάρουν όσοι της χρωστούσαν μέρος (συνήθως μικρό) αυτών που τους χρωστούσε η εταιρεία. Φυσικά, ο σύνδικος πτωχεύσεως απέλυε και το προσωπικό. Στον κατάλογο των πιστωτών πρώτος πληρώνεται ο σύνδικος πτωχεύσεως (συνήθως καλά), αν μείνουν χρήματα παίρνουν οι εργαζόμενοι, αν μείνουν χρήματα οι ασφαλισμένοι πιστωτές (αυτοί με υποθήκες), μετά οι ανασφάλιστοι πιστωτές και τέλος οι μέτοχοι (που συνήθως και δικαίως δεν παίρνουν μία).

Αν, αντί για πτώχευση, η εταιρεία υπαγάγει εαυτήν στο άρθρο 44, αντί για την ως άνω άκαμπτη διαδικασία, έρχεται σε συμφωνία με τους πιστωτές της (αυτούς στους οποίους χρωστά χρήματα) και υποβάλλει στο δικαστήριο σχέδιο αναδιαρθρώσεώς της. Ο νόμος δέχεται ότι αν συμφωνήσει ποσοστό 60% ή περισσότερο των πιστωτών, στους οποίους η εταιρεία χρωστά 60% ή περισσότερο των χρεών της στο σχέδιο αναδιαρθρώσεως, τότε οι υπόλοιποι είναι υποχρεωμένοι να δεχθούν τις ρυθμίσεις του σχεδίου.

Δηλαδή, αν οι υπόλοιποι πιστωτές της ΑΕΚ (π.χ. οι παίκτες) δεχθούν να πάρουν τα μισά απ' όσα τους χρωστά η ΑΕΚ ένας άλλος πιστωτής δεν το δέχεται, τελικά είναι αναγκασμένςο να το δεχθεί. Το ζουμί στις υποθέσεις αυτές είναι τα χρέη προς το δημόσιο και προς τα ασφαλιστικά ταμεία. Επειδή το Δημόσιο ξέρει ότι αν διαλυθεί ή υποβιβασθεί η ΑΕΚ δεν έχει ελπίδα να πάρει ποτέ ούτε λεπτό από τα οφειλόμενα, θα συμβιβασθεί μαζί της για να πάρει στα σίγουρα πολύ λιγότερα.

Ενώ ο χρήστης konspir2 προσθέτει:

Όταν το 60% των ΠΙΣΤΩΤΩΝ και το 50% των ΜΕΤΟΧΩΝ μιας εταιρείας, συμφωνούν για μείωση των χρεών της, τότε και οι υπόλοιποι πιστωτές ΟΦΕΙΛΟΥΝ να συνηγορήσουν στη μείωση αυτή...

Αυτά.

Υ.Γ.2: Και μιά (σωστή) παρατήρηση: Σύμφωνα με το σχόλιο του konspir2, όταν το κράτος έχει τουλάχιστον το 60% (και στις ποδοσφαιρικές ομάδες, πολύ συχνά αυτό ισχύει) των οφειλών, κρατάει το μαχαίρι, κρατάει και το καρπούζι... Για τις δε επιχειρήσεις, υπάρχει και το εξής σχόλιο: μπορούν να "δημιουργήσουν" ψεύτικες υποχρεώσεις σε φιλική τους εταιρεία, σε ποσοστό ίσο ή ανώτερο του εν λόγω 60%, ωστε να αναγκάσουν τους υπόλοιπους να υποχρεωθούν να συνηγορήσουν στην υπαγωγή στο άρθρο...

Όμορφος κόσμος, αγγελικά πλασμένος...

Δεν πληρώνει, δεν πληρώνει.

Μα αφού έπαιξε, και κέρδισε. Αλλά...

[...] Ωστόσο, σύμφωνα με τον εσωτερικό κανονισμό το ανώτερο ποσό που μπορεί να κερδίσει κάποιος είναι 733.675,72 ευρώ, ακόμα κι αν ο ίδιος παίκτης έχει προβλέψει σωστά όλα τα αποτελέσματα για τους ίδιους αγώνες συμπληρώνοντας διαφορετικά δελτία [...]

Το ελληνικό στοίχημα έχει ακούσει πολλά για την κατάσταση μονοπωλίου στην οποία αρέσκεται (καθώς απαγορεύεται να τζογάρετε σε εταιρείες άλλης χώρας). Άλλες φορές δίκαια, άλλες άδικα. Αλλά αυτό με τον "εσωτερικό κανονισμό" που αφορά τους πελάτες είναι κάπως ...ύποπτο.

Φυσικά, εξίσου ύποπτο είναι να παίξεις ...έξι φορές το ίδιο δελτίο. Αλλά δεν με αφορά, εκτός και αν υποπτεύονται τον παίκτη για παρανομία - τότε με αφορά, καθώς το παιχνίδι είναι διαβλητό.

Ο γράφων ούτε παίζει στοίχημα (δεν έχει πλάκα) ούτε κέρδισε ποτέ, ούτε ασχολείται με μπουκ και λοιπές παρανομίες. Κυρίως δεν έχει, δεν είχε, ούτε πιστεύει οτι πρόκειται ποτέ να μετρήσει μέχρι το 4.402.054,32 (ευρώ). Αλλά, αφού ο παίκτης έπαιξε, ο παίκτης πρέπει να πλερωθεί. Λάθος;

Υ.Γ.: Σκιούζ μι, να συμπληρώσω κάτι;

[...] Στο νομικό σκέλος της αγωγής του κάνει λόγο για παραβίαση των «αρχών καλής πίστης, της διαφάνειας και των χρηστών ηθών», καθώς, όπως αναφέρει, το ποσό που αρνείται να του καταβάλει ο ΟΠΑΠ δεν το μεταφέρει σε άλλη κλήρωση, όπως συμβαίνει στο ΠΡΟ-ΠΟ, αλλά τα καρπούται ο ίδιος. [...]

Απο την εφημερίδα ΑΠΟΦΑΣΗ... What?

Με έπιασε μιά πείνα...

...τι να φάω; τα κόκκινα, τα πορτοκαλί ή τα πράσινα;

Δεν το έχω σκεφτεί ακόμα, αν είναι κακή ή καλή ιδέα (καλή μου φαίνεται σε πρώτη ανάγνωση).

Γενικά όμως εμπιστεύομαι την πρώτη μου εντύπωση, και εδώ είμαι ελαφρώς κουμπωμένος... Τι δεν μου κάθεται καλά άραγε;

Για πείτε και εσείς καμιά γνώμη...

Σορυ εβερυγουάν..

Ρέαλυ, ρέαλυ σόρυ.

Arkoudos: αφκόρσε γιου άρ.