Φτου, ξελεφτερία για όλους.
Συνάντησα την Σοφία και την Έμυ εχθές. Όλοι μαζί στην πορεία - μου είχανε πει "θα είμαστε με τις παλαιστινιακές σημαίες" - μου πήρε μισή ώρα να τις βρώ. Η Έμυ κρατάει μία φωτογραφία του Αραφάτ (την πήρε σπίτι της μετά) η Σοφία ανεμίζει μία σημαία. Μου έδωσαν και μένα μία, την κρατούσα με τιμή. Τσουχτερό το κρύο, ο λαιμός γρήγορα έκλεισε.
"Λε-, λε-, λευτεριά, λευτεριά στην Παλαιστίνη, λε-, λε-, λευτεριά, λευτεριά στην Παλαιστίνη".
Ο τύπος με την ντουντούκα γνωστή φυσιογνωμία (κύριε των δυνάμεων, έχω εγώ γνωστές φυσιογνωμίες τύπους με ντουντούκες;), αλλά ο άλλος που τον άλλαξε, είχε το ηχείο ενοχλητικά κοντά μας.
"Μπους - Σαρόν; Δολοφόνοι, Μπους - Σαρόν; Δολοφόνοι".
Οι φωτογράφοι τραβάνε την Σοφία, με την σημαία. Εγώ απομακρύνομαι διακριτικά - την τελευταία φορά που βρέθηκα δίπλα της, οι παλαιστίνιοι με περνάγανε για ισραηλινό, και οι υπόλοιποι για παλαιστίνιο.
"Όσο - σκοτώνουν - παιδάκια στην Βαγδάτη, εμείς θα διαδηλώνουμε στον κόσμο απ' άκρη σ΄άκρη"
Πλησιάζουμε στην Αμερικάνικη Πρεσβεία. Οι φωνές δυναμώνουν, τελείως άσκοπα - αλλά η φλόγα never the less, ανάβει.
"Μπους, Μπους σε ξέρουμε καλά, κι ο ο μπαμπάς σου σκότωνε στο Ιράκ παιδιά."
Στα συνθήματα περί Καραμανλή δεν φώναζα, όχι γιατί είμαι Καραμανλικός, αλλά δεν γουστάρω να βρίζω τον Καραμανλή όταν κάνω πορεία για την παλαιστίνη. Σαν να γαμάει την προσπάθειά μου αυτός ο υποβιβασμός.
"Εξω απ' το Ιράκ - Και την Παλαιστίνη - Δεν υπάρχει ειρήνη - Χωρίς δικαιοσύνη"
Σε μία στιγμή, τρεις τέσσερις απο εμάς, ξεπερνάμε την ντουντούκα: ενώ θεωρεί ότι κουραστήκαμε, εμείς συνεχίζουμε χωρίς την βοήθειά της: "Λε-, λε-, λευτεριά, λευτεριά στην Παλαιστίνη". Το είπαμε 10 -15 φορές χωρίς την ντουντούκα, σχεδόν χοροπηδώντας. Εχω βροντερή φωνή, και ακούγομαι αρκετά, παρασέρνοντας στην αρχή 2-3 (όλοι παλαιστίνιοι) και μετά όλη την ομήγυρη. Χωρίς ντουντούκα, χωρίς υποβολέα. Το μόνο σύνθημα που μου ταιριάζει, και το λέω με την καρδιά μου. "Λε-, λε-, λευτεριά, λευτεριά στην Παλαιστίνη". Ο τύπος με την ντουντούκα, γυρίζει, με κοιτά και μου χαμογελά με νόημα, σαν να λέει 'μπράβο ρε φίλε'. Δεν είμαι 'δικός τους' αλλά in a way, είμαι και εγώ παλαιστίνιος.
Καλή η τιμή και η μνήμη, αλλά, ρε γαμώτο, ακόμα και σήμερα υπάρχουν ΚΑΙ χούντες, ΚΑΙ πολυτεχνεία.
ΤΟ ΕΙΠΕ Ο arkoudos ΣΤΙΣ 11/18/2004 11:42:00 π.μ.. ΜΟΝΙΜΟ LINK
6 Comments:
Νομίζω πως το αντίστοιχο ρητό των Εξαρχείων είναι "Όσο θα υπάρχουν μπάτσοι, θα υπάρχουν και Απάτσι".
Και φυσικά ως "μπάτσους" δεν εννοούν απαραίτητα τους αστυνομικούς.
Re file, thn 17 Noembriou giortazame to polytexneio, oxi thn "apeley8erosi" ths Palaisthnhs. Ama 8eleis na diadhloseis gia thn Palaisthnh, na kaneis dikh soy diadhlosh, na mazepsete tous ligous sas kai na kleisete kanenan paradromo. Me tis malakies sas exete xalasei mia giorth mnhmhs.
Σιγά μη χυθεί το γάλα, Ανώνυμε. Οι ειρηνικοί διαδηλωτές για την Παλαιστίνη (και άλλα "σύγχρονα Πολυτεχνεία", που λέει κι ο Αρκούδος) χαλάνε την πιάτσα, ή οι, μεσήλικες φαντάζομαι, πλέον, γνωστοί - άγνωστοι - κουκουλοφόροι, που με την παραμικρή ευκαιρία τα σπάνε και τα καίνε;
Εμπρός στο δρόμο που χάραξε το ..EURO 2004: να κατεβαίνετε όλοι οικογενειακά και όσο πιό συχνά γίνεται, σε διαδηλώσεις, γήπεδα και άλλες μαζικές εκδηλώσεις, μπας και ντραπούν επιτέλους οι βασιβουζούκοι να καίνε καθίσματα και λάστιχα δίπλα στο καροτσάκι του μωρού. Άντε, να πάρουμε πίσω την κοινωνικότητά μας, και τους δρόμους (τυπικά, άσχετο κι αυτό με τη μνήμη του Πολυτεχνείου θα πει κανείς, αλλά συγχίστηκα).
Oneiros
"...ακόμα και σήμερα υπάρχουν ΚΑΙ χούντες, ΚΑΙ πολυτεχνεία."
Σωστά. Και το χειρότερο είναι ότι σήμερα έχουμε "Οικονομική χούντα" και "Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική δικτατορία". Οσο για τις επαναστάσεις, πλέον δεν χρειάζονται οι "μπάτσοι" υπάρχει η TV και το FameStory για να "ξεχνάει" ο κόσμος.
Θυμίστε μου ποιος είπε πρώτος "Αρτον και Θεάματα";
Λευτερια στην Παλαιστίνη.
Από το στόμα σας και στου Θεού τ΄αυτί.
Ιφιμέδεια
Υ.Γ. Δηλαδή "Ανώνυμε" κάθε τραγωδία έχει δική της "ημέρα μνήμης";
Post in post: γιατί πολεμάει ο καθείς.(με αφορμή το σχόλιο του ανώνυμου επισκέπτη)"...αλλά, ρε γαμώτο, ακόμα και σήμερα υπάρχουν ΚΑΙ χούντες, ΚΑΙ πολυτεχνεία."
Ξεκινάω όπως έκλεισα. Νιώθω οτι υπάρχουν, τις αισθάνομαι και τις βλέπω.
Στο όνομα του πολυτεχνείου, στην γιορτή του, στην τιμή του, υπάρχει λόγος και αιτία για να πολεμηθούν και τα άλλα που μας πληγώνουν. Η πορεία του είναι πορεία αντίδρασης στην (όποια και όπου και από όποιους) κατοχή. Στην κατάθεση στεφάνων για παράδειγμα, δεν θα πήγαινα ΠΟΤΕ με σημαία της Παλαιστίνης.
Για μένα αυτό εκφράζει το Πολυτεχνείο. Διαβάζοντας εδώ, συμφώνησα απόλυτα με την Eve για την καπήλευση της πορείας. Όπως και πολλοί άλλοι υποπτεύομαι, είναι ο λόγος για τον οποίο ΔΕΝ ΠΑΩ σε πορείες. Με εκνευρίζει να με μετράνει τα κόμματα- είτε σε μία πορεία, είτε ως "λοιποί" στην ψηφοφορία, απλώς και μόνο γιατί δεν ψήφισα τους 2-3 μεγάλους.
Αλλά υπάρχουν και βάσεις για να διαμαρτυρηθεί κανείς. Υπάρχει λόγος να θυμούνται την Παλαιστίνη, έστω και μόνο σε κάθε πορεία Πολυτεχνείου. Γιατί πιστεύω ότι οι αγωνιστές του Πολυτεχνείου, συμμετείχαν για τους ίδιους λόγους που συμμετέχω και εγώ. Δικαιούστε απόλυτα να πιστεύετε είτε ότι είμαι λάθος παίρνοντας το μέρος της των Παλαιστινίων, των Ιρακινών, των (δύσμοιρων) Αφγανών - μπορεί ακόμα και να μπούμε στην διαδικασία να το συζητήσουμε. Αλλά επιτρέψτε μου να πιστεύω ότι στην πορεία για το Πολυτεχνείο, δεν ταιριάζει τίποτα περισσότερο από το να συμπαραστεκόμαστε σε αυτούς που βρίσκονται στην ίδια θέση με αυτήν που βρισκόμαστε και μεις κάποτε.
Το Πολυτεχνείο είναι η κατάλληλη αφορμή για να πούμε (όσοι απο μας το πιστεύουν, ακόμα και αν γεμίζουν "έναν παράδρομο") ότι είμαστε μαζί, περπατάμε μαζί, (κρατώντας απλώς μια σημαία, ή λέγοντας ένα σύνθημα) συμπαραστεκόμαστε σε αυτούς που είναι υπο κατοχή. Αν θέλεις, φίλε ανώνυμε, κυρίως τιμώντας έτσι εκείνους που για χάρη τους διαδηλώνουμε σήμερα.
Γιατί σήμερα υπάρχουν ΚΑΙ χούντες, ΚΑΙ πολυτεχνεία.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home