Κάποιος, κάπου κάνει διαγωνισμό...

Η Titania, κάνει ένα νοστιμότατο διαγωνισμό. Μπείτε, δείτε, γράψτε.

Α, πείτε και μία καλή κουβέντα για τον Ben.

Μην το ξαναπώ, ε;

Live strong.

Λέω να σας πω δύο ιστορίες.

Πρώτη ιστορία: Ο μύθος έχει καρκίνο.

Ο Λανς Άρμστονγκ είναι ένας αθλητής, που ασχολείται με την ποδηλασία. Έχει κερδίσει αρκετές φορές τον ποδηλατικό γύρο της Γαλλίας, έναν απο τους δυσκολότερους (αν όχι τον δυσκολότερο) στον κόσμο. Ο Σουμάχερ της ποδηλασίας.

Όταν η υπεροχή του τον είχε κάνει μύθο, του έγινε διάγνωση καρκίνου (στα γεννητικά όργανα). Πάλεψε, κέρδισε, ξανασυμμετείχε στον ποδηλατικό γύρο, και ξανακέρδισε.

Ξεκίνησε μία καμπάνια, μαζί με την Nike, στην οποία για ευαισθητοποιηθούν όλοι για τον καρκίνο, αγοράζουν ένα βραχιόλι, κατασκευασμένο απο σιλικόνη, και τα έσοδα πηγαίνουν στο Lance Armstrong Foundation, που έχει σκοπό την στήριξη των καρκινοπαθών.

Η μάνα μου πέθανε από καρκίνο το 1995.

Ήθελα να αγοράσω και εγώ τέτοια βραχιόλια. να τα δωρίσω στους φίλους, να τιμήσω -έτσι, ίσως βλακωδώς- την μητέρα μου. Η ζήτηση είναι τεράστια όμως. Έναν μήνα μετά την ανακοίνωση η ζήτηση οδήγησε σε εξαφάνιση των bands.

Δεύτερη ιστορία: Ένας καλός άνθρωπος.

Εχθές ήμουν στο μετρό. Βλέπω έναν ανάπηρο σε καροτσάκι - και αντιλαμβάνομαι οτι φοράει ένα τέτοιο κίτρινο βραχιόλι. Τον καλημερίζω, του ζητάω να μάθω ΠΩΣ ΔΙΑΟΛΟ το βρήκε, αφού έχουν εξαφανιστεί. Μου γελάει, μου λέει οτι είναι αθλητής της ποδηλασίας της Αμερικής, (ντρέπομαι προς στιγμήν για αυτά που έχω γράψει για τους Αμερικανούς, το προσπερνάω, συνεχίζω) και οτι ο ίδιος ο Λανς τους επισκέφτηκε, και τους μοίρασε τέτοια Live Strong bands. Το βγάζει και μου το δίνει.

Το φοράω με τιμή.



Είπα να σας πω δύο ιστορίες.

Περίμενε με

Και τώρα ποιος
ποιος ειν’ ο νέος σταθμός
που θέλεις να φτάσεις

Θα ζεις αλλιώς
κι όμως προτού θυμηθείς
θα θες να ξεχάσεις

Με άφησες πεντέξι έτη φωτός
πιο πίσω
και άνοιξες μια πύλη στον ουρανό
να σ ‘ ακολουθήσω

Περιμενέ με σε φτάνω σε λίγο
κι αν σ’ ακουμπήσω ποτέ δε θα φύγω
ειν’ ο ουρανός σκοτεινός
μα δε φοβάμαι τα μάτια μου ανοίγω
περιμενέ με σε φτάνω σε πιάνω
κι αν σ’ ακουμπήσω ποτέ δε σε χάνω
ειν’ ο σφυγμός δυνατός
κι όσο σε θέλω ανεβαίνει πιο πάνω

Kαι τώρα πως
πως νιώθεις όταν ξανά
μ' αγγίζεις

λες πως δε θες
μα στο αυτί μου μετά
πως μ' αγαπάς ψυθιρίζεις

Με άφησες πεντέξι έτη φωτός
πιο πίσω
και άνοιξες μια πύλη στον ουρανό
να σ ‘ ακολουθήσω

Περιμενέ με σε φτάνω σε λίγο
κι αν σ’ ακουμπήσω ποτέ δε θα φύγω
ειν’ ο ουρανός σκοτεινός
μα δε φοβάμαι τα μάτια μου ανοίγω
περιμενέ με σε φτάνω σε πιάνω
κι αν σ’ ακουμπήσω ποτέ δε σε χάνω
ειν’ ο σφυγμός δυνατός
κι όσο σε θέλω ανεβαίνει πιο πάνω

Στίχοι: Ζακ Στεφάνου
Μουσική: Ζακ Στεφάνου
Ερμηνευτές: Ζακ Στεφάνου

---

Ζακ Στεφάνου. Στην εποχή του Fame Story, και των Eurostars και Pop Idol και δεν ξέρω τι, υπάρχει μία όαση φρέσκιας μουσικής.

Δύο τραγούδια (το ένα το διαβάζετε, το άλλο που αγαπαώ πιό πολύ θα το αφιερώσω αλλού) με έκαναν να χαμογελάσω και να τα σιγοτραγουδήσω...

Ομολογώ: με τράβηξε και ο γαλλικός ήχος. Πατρίδα βλέπετε..

"Και μία καραμπίνα, αν αλλάξετε τα λάδια"

Πήγα στα Τρίκαλα, με το λεωφορείο (δεν έχω αυτοκίνητο καρδιά μου), για ένα σκοπό που άξιζε τον κόπο.

Στον δρόμο, το λεοφωρείο σταμάτησε - για να πάρουμε εμείς δυνάμεις, και τα ΚΤΕΛ μίζα.

Και είδα αυτό:

Εκτός από το βλακώδες -είναι στην μέση του πουθενά, ποιός χριστιανός θα επιστρέψει να ξαναγεμίσει, μέχρι να επιτύχει τον στόχο των 400 λίτρων- υπέροχο είναι και το δώρο:

"Ενα σπαθί σαμουράι".

Ορίστε;

Γιατί όχι έναν λασπωτήρα; μία παραμάνα; ένα λέμονοστίφτη; έναν ανιχνευτή μετάλλων; ένα κιλο χόρτα; μία μεταχειρισμένη πόρτα; ένα μετάλλιο παναραβικών αγώνων στίβου; μία κάλτσα (δεξιά); κούφωμα πόρτας; λαμπατέρ (κόκκινο); ένα καπάκι κοκα-κόλας;

Σας υπόχομαι αν ξαναπάω να τον ρωτήσω.
Που μακάρι δηλαδή να ξαναπάω, δεν το συζητώ.

Υ.Γ. Είδες Nicolas τι κάνει μία απλή, μικρή φορητή φωτογραφική μηχανή;

Madness is not an illness.

"Κάποια πράγματα μου στράβωσαν τις τελευταίες μέρες, και δεν είμαι πολύ χαρούμενος.

Ε, εντάξει, δεν έρχονται όλα όπως τα περιμένεις - και αυτό έχει, όσο να πεις, μία μικρή επίπτωση στην ψυχολογία μου."

Υ.Γ. Πρέπει να έγραψα τέσσερις φορές αυτό το post. Το ξαναδιάβαζα και δεν έβγαζα κανένα απολύτως νόημα. Μόνο το πάνω κομμάτι κρατάω, τα υπόλοιπα τα ξανασυντάσω ωστε να βγάζουν νόημα:

Ας τα πάρουμε απο την αρχή, ωραία και απλά:

"Είμαι down. Το είδα. Γέλασα. Να πάτε και εσείς. Να γελάσετε."

Εδώ υπάρχει θέμα!...

Για ρίξτε μία ματιά... υπάρχει ζουμί σ' αυτή την κουβέντα... Για πείτε καμια γνώμη...

Ας μιλήσουμε για ελπίδα

Σήμερα λέω να καταπιαστώ με το θέμα τις ελπίδας. Ας πούμε οτι αφορμή είναι το παιχνίδι του Ολυμπιακού με την Λίβερπουλ.

Αναρωτήθηκα λοιπόν εχθές: απο τι τρέφεται η ελπίδα; Τι είναι αυτό που την κρατάει ζωντανή, δυνατή και παρούσα;

Πιστεύω οτι είναι η αγάπη. Η πίστη οτι αυτό που θέλεις να πετύχεις, αξίζει. Οχι μόνο οτι αξίζει αυτό, σαν στόχος, αλλά οτι το αξίζεις και εσύ.

Οτι είσαι ικανός να το πολεμήσεις, ακόμα και όταν όλα είναι εναντίον σου: η ελπίδα είναι η δύναμη των φτωχών.

Πόσα κερδίζεις ελπίζοντας; Νομίζω οτι το κυριότερο είναι η αξιοπρέπειά σου. Εκεί που είσαι "λίγος", γίνεσαι "ισάξιος". Αλλά και αυτό που ελπίζεις να γίνει κερδίζει: γίνεται ποιό μεγάλο, εφικτό, αγαπητό.

Πάντα πίστευα οτι τα πράγματα που αξίζουν, αξίζει να τα ποθήσουμε. Είτε είναι μία νίκη του Ολυμπιακού είτε οτιδήποτε άλλο, ότι ποθούμε πρέπει να αξίζει αληθινά για μας, να το διεκδικούμε - και όταν το χάνουμε να μην το απαρνιόμαστε.

Νομίζω οτι είτε χάσουμε, είτε κερδίσουμε, πρέπει πάντα να είμαστε ειλικρινείς: το ποθήσαμε γιατί άξιζε.

Η ελπίδα, η επιθυμία να το αποκτήσουμε είναι απο μόνη της κέρδος. Άλλωστε, πολλές φορές, αν είναι ειλικρινής, είναι το μόνο που αξίζει.

Ελπίζω δεν σημαίνει αρνούμαι την πραγματικότητα. Αντιθέτως, την βλέπω, την κατανοώ, αλλά πιστεύω σε μία άλλη, ποιό σπουδαία, σε ένα όνειρο.

Όλοι έχουν δικαίωμα όταν συναντούν τους πόθους τους να μην τους αφήνουν εύκολα. Όσο ποιό ακριβό αυτό που ζητάς, τόσο ποιό δικαιολογημένος είσαι.

Δεν είναι ανάγκη να είναι ακριβό για όλους, έτσι; Πόσο πολύτιμο είναι για σένα μετράει, και μόνο.

Και αν χάσεις; Συνεχίζεις, γνωρίζοντας οτι αυτό που κυνηγάς δεν σε πρόδωσε, ακριβώς γιατί έλπιζες, δεν απαιτούσες να κερδίσεις.

Όλοι έχουν δικαίωμα στην ελπίδα, ακόμη και όταν χαθούν όλα. Ακόμη και μετά απο αυτό. Όσο πιο πολύ αξίζει, τόσο πιο πολύ δικαιούσαι.

Ελπίζω. Γιατί αξίζει να είμαι εδώ.

Αθάνατε Έλληνα...

Είχα πετύχει, στην Ακαδημίας (στην αρχή της, κοντά στην πλατεία Κάνιγγος) πριν από καιρό, κάδους ειδικούς για ανακύκλωση.

Ηταν χωρισμένοι στα τρία (πλαστικό, χαρτί, αλουμίνιο) με τρεις διαφορετικές σακούλες - για εύκολή και σωστή αποκομιδή των σκουπιδιών.

Είχα σκοπό να το κάνω και post - σε στυλ 'μπράβο στον Έλληνα που αλλάζει' ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

Και την Παρασκευή, πέφτω σ' αυτό:



Το καπάκι που χωρίζει συνεχίζει να υφίσταται - αλλά η σακούλα είναι μία, ενιαία, και όλα τα σκουπίδια καταλήγουν μαζί.

Είχα σκοπό να κάνω πλάκα, αλλά δεν έχω όρεξη σήμερα.

Γελάστε μόνοι σας.

Φάκελος "Σάββα Τσιτουρίδη"

Στην ιστορία αυτή έχω ακούσει πολλά - και ως γνωστόν, όταν ακούω πολλούς να μιλάνε, πετάγομαι να πω και εγώ την γνώμη μου:

1. "Ο Σαββας Τσιτουρίδης είναι ένας έντιμος πολιτικός (σύμφωνα με τον Τράγκα στον Alpha)".

Ωρε τι μας λες; Suprise! Εντιμος πολιτικός; Γιατι δεν τον βάλαμε στην γυάλα; Γιατί δεν τον δωρίζουμε στην επιστήμη να τον κλωνοποιήσουμε, να βγάλουμε και άλλους;

Το προφανές (και αυτό που ως πολίτης απαιτώ) ΔΕΝ αποτελεί δικαιολογία για ΤΙΠΟΤΑ. Δεν υπάρχει 'πρότερος έντιμος βίος' για υπουργό: first strike and you'r out, που λένε και τα αμερικανά...

2. "Είναι πατέρας, και νοιάστηκε για το παιδί του."

Ο Τράγκας φώναζε και χτυπιόταν εχτες: "καταστρέψανε το σπίτι του, την οικογένειά του." Ταυτόχρονα, έλεγε σε όλο τον κόσμο, ένα πρόβλημα υγείας που έχει ο γιός του, Κυριάκος, και το οποίο ο υπουργός το είχε κρατήσει κρυφό.

Ορίστε;

Δεν επιτίθεμαι στον Τράγκα, κάθε άλλο. Αλλά αν ο πατέρας έχει πρόβλημα γιατι το παιδί του έχει κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα, λυπάμαι, δεν νομίζω οτι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να λυθεί. Ειδικά αν ο πατέρας είναι ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ και θα μπορούσε να περάσει έναν νόμο, να πιέσει προς αυτήν την κατεύθυνση, ωστε και τα παιδιά των άλλων πατεράδων, που έχουν το ίδιο πρόβλημα, να βοηθηθούν, και ο ίδιος να μην είναι παράνομος.

Αντιθέτως, προτίμησε να πιέσει(αν πράγματι υπήρξε πίεση, γιατί γνωστοί του διατείνονται οτι απλώς αναζήτησε νόμιμη λύση), κάνοντας χρήση της βουλευτικής του ιδιότητας.

3. "Το έκανε για το παιδί του"

Αμα η κρήτη (η λεβεντομάνα) είναι νταχάου, καλά έκανε ο άνθρωπος.

Αλλά δεν νομίζω οτι είναι αυτό: Το παιδί χρειαζόταν την οικογένειά του, και ο άνθρωπος ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΞΕΒΟΛΕΥΤΕΙ.

Είναι απλό: στην ζωή μας, κάνουμε όλοι της επιλογές μας, και κρινόμαστε για αυτές. Όσο ποιο πλούσιες οι επιλογές, τόσες περισσότερες οι κρίσεις και τα διλλήματά μας.

Έχω έναν γίο που χρειάζεται να είμαι δίπλα του (για τον A-B λόγο); Είτε πάω εγώ εκεί, είτε έρχεται αυτός εδώ. Τί μου είναι ποιό εύκολο; τι είναι καλύτερο (για μένα, για αυτόν - ανάλογα με τις προτεραιότητες μου); Το κάνω.

Ο κύριος Τσιτουρίδης, το έκανε. Και κρίθηκε για τις επιλογές του.

4. "Καταστράφηκε"

Δύο αντιρήσσεις:

α. Να μην το έκανε. Don't do the crime if you can't do the time.

β. Σιγά την καταστροφή! σιγά το έγκλημα που έκανε! Μία παρατυπία είναι, σωστά παραιτήθηκε, το θέμα είναι λήξαν.

Δεν είναι δα και μεθυσμένος βουλευτής, να τρακάρει και να σκοτώνει κόσμο... (νομίζω;)

5. Τέλος, το διάβασα στο Βήμα, και το παραθέτω:

"[...] Αλλά επιμένω: ο Σ. Τσιτουρίδης είναι το θύμα. Θύτης είναι αυτός ο πρώην πρύτανης του Παντείου, που κλαυθμηρίζει στα τηλεοπτικά παράθυρα οτι δεν διέπραξε καμία παρανομία. Ενδεχομένως είναι αλήθεια. Δεν παρανόμησε. Και λοιπόν; Αυτό είναι το ζητούμενο; Ή μήπως το ζητούμενο για έναν ακαδημαϊκό δάσκαλο, δημόσιο λειτουργό και ευσυνείδητο πολίτη θα ήταν ακριβώς να μην ενδώσει και να μην υποκύψει;

Σκεφθείτε την εξέλιξη της υπόθεσης αν ο πρύτανης του Παντείου είχε απαντήσει στο διάβημα ενός υπουργού (που ήταν και πατέρας, άρα συναισθηματικά ευάλωτος) λέγοντας:

- Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται, κύριε υπουργέ. Δεν θα έπρεπε να τα ζητάτε, δεν μπορώ να τα κάνω και δεν θα τα κάνω, προστατεύοντας πρώτα εσάς και τον γιό σας. [...]"

Πρετεντέρης, που δεν τον χωνεύω. Αλλά είναι η καλύτερη άποψη που έχω ακούσει μέχρι σήμερα.

Λίγο από αρκούδο σήμερα...

Αχχχχχχ...

Μια γωνιά απο Πάρο

Έχω στο σπίτι μου, λίγο απο την άμμο του νησιού, εδώ και αρκετά χρόνια. Πέρσυ, έφερα και λίγες πέτρες, πρόπερσυ είχα φέρει τα σπιτάκια.

Φέτος, εμπλούτισα την εικόνα με ένα κλαδί (απο μυστήριο φυτό)...

Δεν θα ησυχάσω αν δεν φέρω, σιγά-σιγά, όλο το νησί :)

ΥΓ.: Το κερί στο βάθος, είναι και αυτό εικόνα του νησιού. Που να σας εξηγώ τωρα...

Οταν αγαπάω, αδιαφορώ.

Είχα μία κουβέντα εχθές με μία φίλη, που ξαφνιάστηκε ακούγοντας με να λέω οτι μπορώ να πω "σ'αγαπώ" στο τηλέφωνο στην κοπέλα μου, αδιαφορώντας για το που βρίσκομαι και ποιός με ακούει.

Αφου λοιπόν ξαφνιάστηκε εκείνη, αναρωτιέμαι μήπως υπάρχουν και άλλοι που ξαφνιάζονται.

Για εκείνους, για άλλη μια φορά αυτο-εκτίθεμαι:

Οταν αγαπάω, αδιαφορώ.

Αδιαφορώ ποιός με ακούει, αν με ξέρουν, αν χαμογελάνε ειρωνικά, αν θα με δουλέψουνε μετά - ή όχι.

Αδιαφορώ αν εκτίθεμαι, αν δίνω λαβή για σχόλια, αν ψυθιρίζονται κουβέντες - ή όχι.



Όσοι με ξέρουν, με αγαπούν.

Και όσοι με αγαπούν, με βλέπουν αν είμαι ερωτευμένος, αν αγαπώ και με χαίρονται (Γιατι όταν είμαι ερωτευμένος, φαίνομαι πολύ καλό παιδί :P).

Στην ζωή που επέλεξα να φτιάξω γύρω μου, στους φίλους μου που με περιτριγυρίζουν, στους γνωστούς που κάνω πλάκα, στον κόσμο που (ναι, ναι) γυρίζει γύρω απο μένα, το να αγαπώ είναι δώρο. Ενα πολύ σημαντικό δώρο.

Προσέξτε: σημαντικό το να αγαπώ, όχι να με αγαπούν.

Δεν ντρέπομαι λοιπόν να αγαπώ, δεν ντρέπομαι να ΔΕΙΧΝΩ οτι η κοπέλα που έχω απέναντί μου, είναι το αντικείμενο της λατρείας μου.

Είμαι περήφανος για την κοπέλα που αγαπώ.

Αν διαβάζεις λοιπόν, μην ξαφνιάζεσαι:

Όταν αγαπώ, είναι γιορτή.

Γι αυτούς που μένουν πίσω.

Συμμετέχω φωνάζοντας, σιωπώντας.

Κλαίω για τους ανθρώπους που μένουν πίσω.

Φοβάμαι τους ανθρώπους που απειλούνται από ένα πλάσμα τόσο αθώο, τόσο ακίνδυνο, τόσο καθαρό, τόσο μοναδικό - αντιδρούν με τόσο μίσος, τόση χαιρεκακία, τόση ανασφάλεια.

Ξένια, αν μετράει αυτό σε κάτι - οι φίλοι σου είναι μαζί σου.

Ο kuk με κάλυψε απόλυτα:

Στον παράδεισο.
"Καλά είμαι εδώ ρε γαμώτι, αλλά μου λείπει η Ξένια."

Ενα πολύ σοβαρό ανέκδοτο.

Μια φορά ήταν ένας τύπος, που οδηγούσε το αμάξι του στην εξοχή. Ερημιές, ησυχία, ΜΠΑΜ! του σκάει το λάστιχο. Ρεζέρβα έχει, γρύλλο δεν έχει.

- "Οχι ρε γαμώτο", ατυχία, στην ερημιά πού να βρει κάποιον να τον βοηθήσει.

Στο βάθος, μακρυά, βλέπει ενα φως.

Θα πάω εκεί, λέει ο ήρωάς μας, όλο και κάποιος θα βρεθεί να με βοηθήσει.

Ξεκινάει λοιπόν, με κατεύθυνση για το σπίτι.

Στην διαδρομή, μονολογεί...

- "Βέβαια, δεν ξέρω ποιόν θα πετύχω εκεί, αλλά στην ερημιά είναι καλοί άνθρωποι, θα βοηθησουν."

Περπατάει, είναι ένα χιλιόμετρο μακρυά.

- "Τώρα, απο την άλλη θα μου πεις, μπορεί να είναι κανένας παπούς με καμιά γιαγιά, που να ξέρουν αυτοί από αμάξια..."

...γύρω στα 800 μέτρα...

- "Ε, καλα, δεν χρειάζεται να ξέρουν και τίποτα - ένα γρύλλο χρειάστηκα, δεν θα τους κάνει και κόπο..."

...600 μέτρα...

"Δηλαδή! εντάξει - θα τους ενοχλήσω νυχτιάτικα, αλλά εγώ φταίω;! χάλασε δηλαδή το αμάξι κύριε, τι να κάνω; νομίζεις είχα σκοπό να σε ενοχλήσω;"

...300 μέτρα...

- "Ωχ αδελφέ... θα είναι και τίποτα χωριάτες, θα μου σπάσουνε και τα νεύρα, 'τι θες εδω' και 'απο που έρχεσαι' - λογαριασμό θα σου δώσω ρε φίλε; το αμάξι μου χάλασε, θα μου κάνεις και ανάκριση;"

...100 μέτρα...

- "Αμαν... φαντάσου δηλαδή, να μου βγουν και με καμία καραμπίνα! Να κινδυνέψω, κίολας, με τους κωλόγερους, για έναν παλιογρύλλο!"

...30 μέτρα, ανοίγει την πόρτα της αυλής...

- "Εντάξει, είπαμε! Αλλά όχι και να μου βάλουν την καραμπίνα στα μούτρα! δηλαδή, κύριε, οχι επειδή βρεθήκαμε σε πρόβλημα να μας γαμήσεις κιόλας!"

...φτάνει στην πόρτα, χτυπάει το κουδούνι...

- "Ακου να δεις! Ακου να δεις!! Χρειάστηκε ένας άνθρωπος την βοήθειά τους, να τον απειλήσουν κιόλας! Αλήτες! Βρωμοχωριάτες! Παλιόβλαχοι! Αντε μωρέ ποιός τους έχει ανάγκη τους παλιοκομπλεξικούς! Εναν γρύλλο χρειάστηκα και εγώ! Σιγά δηλαδή!"

...Μια γιαγιάκα ανοίγει δειλά την πόρτα. Βλέπει τον τύπο που είναι έξω φρενών:

"Τι θέλεις παιδάκι μου;" τον ρωτάει ευγενικά

- "ΒΡΕ, ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ ΕΣΥ ΚΑΙ Ο ΓΡΥΛΛΟΣ ΣΟΥ!"

Όποιος γέλασε, δεν κατάλαβε το ανέκδοτο.

Waiting...

Δευτέρα...

Δεν είναι μια μέρα σαν τις άλλες. Κατ' αρχάς, ήρθε μετά από ένα Σ/Κ που (ξανα) ταλαιπωρήθηκα από πέτρα στα νεφρά. Επίσης, ήρθε μετά απο ένα Σ/Κ που έπρεπε να περιμένω κάτι.

Ακόμα το περιμένω.

Δεν έχει σημασία τι, ξέρετε - σημασία έχει η αναμονή. Όταν γνωρίζει κανείς, ξέρει πως να αντιδράσει - είτε τα νέα είναι καλά, είτε είναι άσχημα. Η αναμονή είναι απο μόνη της όμως άσχημα νέα...

"Θα γίνει αυτό που θέλω;" ή "θα γίνει αυτό που θέλω να αποφύγω;". Ερωτήματα χωρίς απάντηση, καθώς όπως είπαμε, περιμένεις.

Και πλάθεις σενάρια, και όλα είναι περίεργα και σημαίνουν κάτι και "α, να αφού έγινε αυτό, τότε είναι σίγουρο οτι θα γίνει εκείνο.." και ψάχνεις -ενδόμυχα και χωρίς να το παραδέχεσαι- σημάδια "μου πήγαν όλα καλά την προηγούμερη φορά που.." τα ακολουθείς, το μετανιώνεις, "ρε τι βλακείες είναι αυτές" το ξανασκέφτεσαι...

Και περιμένεις.

(Απο την άλλη, μπορεί να είναι οτι είμαι χαρακτήρας που θέλει τον πλήρη έλεγχο των πραγμάτων. Από αυτήν την άποψη, η προσμονή της γνώσης, μιας διαδικασίας η οποία κινείται -κατ'απαίτησή μου, επίσης- παντελώς έξω απο οποιοδήποτε έλεγχο μου ήταν μιά εμπειρία. Ισως μάλιστα μία μέρα να την χαρακτηρίσω και ευχάριστη. Οχι σήμερα πάντως - είπαμε, σήμερα περιμένω.)

Δεν καταλάβατε τίποτα. Καλώς. Είπαμε, δικό μου είναι το blog, όχι δικό σας.

Live - Dolphin's Cry

The way you're bathed in light
Reminds me of that night
God laid me down into your rose garden of trust
And I was swept away
With nothin' left to say
Some helpless fool
Yeah I was lost in a swoon of peace
You're all I need to find
So when the time is right
Come to me sweetly, come to me
Come to me

Love will lead us, alright
Love will lead us, she will lead us
Can you hear the dolphin's cry?
See the road rise up to meet us
It's in the air we breathe tonight
Love will lead us, she will lead us

Oh yeah, we meet again
It's like we never left
Time in between was just a dream
Did we leave this place?
This crazy fog surrounds me
You wrap your legs around me
All I can do to try and breathe
Let me breathe so that I
So we can go together!

Love will lead us, alright
Love will lead us, she will lead us
Can you hear the dolphin's cry?
See the road rise up to meet us
It's in the air we breathe tonight
Love will lead us, she will lead us

Life is like a shooting star
It don't matter who you are
If you only run for cover, it's just a waste of time
We are lost 'til we are found
This phoenix rises up from the ground
And all these wars are over...



Αν δεν σας δω, καλό Σαββατοκύριακο...

Ας πρόσεχε...

Μου έστειλαν πολλά, αλλά τούτα 'δω ήταν τα καλύτερα:

Αυτό γιατι έγινε επίτηδες:

και αυτό γιατι έγινε απο καθαρή βλακεία:


Ενα thanks στον gel για τις φωτό...

Ένα σημαντικό post

Θέλω να δώσετε μεγάλη προσοχή σ'αυτό το post.

Μιλάει για έναν καλό μου φίλο. Που δεν τον γνώρισα ποτέ - αλλά όποτε τον χρειάστηκα ήταν εκεί.

Τον λένε Peter McWilliams.

Διάβασα ένα βιβλίο του, πριν από 15 χρόνια: Live 101 (Everything We Wish We Had Learned About Life In School - But Didn't), στα αγγλικά.

Δυσκολεύτηκα λίγο, δεν τα είχα και στο τσεπάκι μου τα αγγλικά -τελικά κατέληξα να το κοιτάω όποτε το είχα ανάγκη, πρέπει να το έχω ανοίξει πάνω απο πεντακόσιες φορές. Όταν πέφτω για ύπνο, όταν ταξιδεύω, καμιά φορά όταν πηγαίνω στο γραφείο, όταν είμαι στην Πάρο.

(Τώρα που το σκέφτομαι, ΚΑΘΕ χρόνο που πηγαίνω στην Πάρο το παίρνω μαζί μου - σχεδόν ασυναίσθητα)

Το έχω αγοράσει άλλη μία φορά - η πρώτη έκδοση μου φάνηκε καλύτερη, αλλά την διέλυσα από το πολύ διάβασμα -κυριολεκτικά.

Είναι ένας φίλος. Αυτό είναι αυτό το βιβλίο για μένα. Όποτε το χρειάστηκα, -και στην ζωη μου είχα τις αναποδιές μου- ήταν ένας καλός βοηθός.

Ο Peter McWilliams έζησε μέχρι το 2000 - πέθανε απο καρκίνο, σε μία διαρκή μάχη ετών να νομιμοποιήσει την μαριχουάνα ως φαρμακευτική αγωγή για τους καρκινοπαθείς (παρακαλώ, τα σχόλιά σας να μην περιοριστούν σ'αυτό).

Σήμερα, λέω να το δώσω σε μία πολύ αγαπημένη ψυχή, που μοιάζει να το έχει ανάγκη. Το στέλνω με όλη μου την καρδιά, ίσως να γράφτηκε περισσότερο γι' αυτήν παρά για μένα. Δεν το έχει διαβάσει ποτέ, και καθώς ο ένας άνθρωπος διαφέρει από τον άλλον, δεν θα ξαφνιαστώ αν το κοιτάξει, διαβάσει την πρώτη, δεύτερη σελίδα, και πει "Δεν το καταλαβαίνω", ή "Δεν με ενδιαφέρει."

Δεν θα ξαφνιαστώ αν και εσείς πείτε το ίδιο.

Αξίζει όμως να χάσετε τα λεφτά σας αποκτώντας αυτό το βιβλίο, σας διαβεβαιώνω.

Μπορείτε να το βρείτε όλο on-line: Σας προειδοποιώ όμως οτι η σύγκριση on-line και βιβλίου είναι το ίδιο ατυχής με την σύγκριση τηλεόρασης 14'' με κινηματογράφο.

---

Μερικά link:

Εδώ μπορείτε να βρείτε το site του Peter McWilliams

Εδώ το βιβλίο "LIFE 101: Everything We Wish We Had Learned About Life In School - But Didn't" online (Δωρεάν)

Εδώ τα υπόλοιπα βιβλία του online (Δωρεάν)

Εδώ μία αναζήτηση στο Google

Εδώ μία αναζήτηση στο Amazon

The Henry Hazlitt Foundation, όπου διαφοροι φίλοι του Peter McWilliams (4.112 απο αυτούς τουλάχιστον) έστειλαν ένα μήνυμα μετά τον θάνατό του.

Σιγά το νέο...

Αυτό οδηγεί σ' αυτό. Αλλά ποιός θα το έλεγε οτι θα οδηγούσε σε αυτό; Αυτός μιλάει για τέτοια πράγματα;

Αχ, δεν δοκιμάσαμε...

Το Σάββατο, όπως σας είπα, ήμουν σε ένα γάμο.

Παντρευόταν μία παλιά μου συμμαθήτρια, και ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα σε γάμο συμμαθητή μου απο το Λύκειο.

Με την νύφη είχαμε κρατήσει επαφές (τηλεφωνικές - σαν δεν ντρέπεστε, παντρεμένη κοπέλα) αλλά με τους άλλους που βρέθηκαν εκεί είχαμε να τα πούμε απο τότε, περισσότερο απο 10 χρόνια πριν.

Τι αναμνήσεις γυρίσαν... Μιλώντας με άλλους συμμαθητές, θυμηθήκαμε παλιούς έρωτες, τώρα παντρεμένους, με παιδιά...

Για φαντάσου... Η Φανή, ο Βασίλης, η Κατερίνα, ο Κωστής, η Γεωργία... κάποτε τις ερωτευτήκαμε, ήμασταν ακόμη παιδιά (όπως και τώρα, ε;) ντρεπόμασταν, τα φτιάχναμε, τα χαλάγαμε...

Πόσο μετάνιωσα. Πόσο μετάνιωσα τώρα που άφησα τους μεγάλους μου έρωτες ανεκπλήρωτους και τις βρίσκω παντρεμένες, με παιδιά, να με κοιτάνε, και να μου λένε με τα μάτια τους "αχ, δεν δοκιμάσαμε ποτέ, δεν προσπαθήσαμε ποτέ, που είσαι ρε Γιάννη, γιατί χάθηκες, γιατί δεν δοκιμάσαμε..."

Γιατί δεν δοκιμάσαμε...

Αχ, δεν δοκιμάσαμε...

Ερωτες ξεχασμένοι, ξαγρύπνιες λησμονημένες μου, έπρεπε να δοκιμάσω. Σας υπόσχομαι οτι θα το κάνω τώρα, σε όποια ευκαιρία μου δίνεται.

Δεν θα μετανιώσω ξανά για κάτι που δεν έκανα.

Δεν πάτε καλά.

Το mood μου είναι ελαφρώς διαφορετικό από όλα αυτά τα σημερινά post, σας βεβαιώ.

Αλλά τριγυρίζουν γύρω μου και μου σπάνε τα νεύρα:

Ελεύθερη είναι η οπλοκατοχή στις ΗΠΑ από το βράδυ της Δευτέρας, καθώς δεν ανανεώθηκε η σχετική δεκάχρονη απαγόρευση. Το ζήτημα προκάλεσε την αντίδραση του υποψήφιου προέδρου των Δημοκρατικών Τζον Κέρι, που κατηγόρησε τον Αμερικανό πρόεδρο Τζόρτζ Ο.Μπους.

Όπως μετέδωσε το BBC, ο Τζον Κέρι κατηγόρησε τον Τζορτζ Ο.Μπους ότι θέτει ως προτεραιότητα τα συμφέροντα του λόμπι που τάσσεται υπέρ της οπλοκατοχής από ότι εκείνα των οικογενειών θυμάτων από πυρά εγκληματιών ή αστυνομικών.

Α, μπα; Και έχουν προβλήματα τρομοκρατίας εκεί πέρα, ε; Ε, όχι ρε πούστη μου, την επόμενη φορά που κάποιος μαλάκας αμερικανός καθαρίσει μερικούς εκεί πέρα, με όπλα που του επέτρεψαν (τον ΑΝΑΓΚΑΣΑΝ) να αγοράσει, γιατί του είπαν "Προσοχή, βρισκόμαστε σε πόλεμο", και "Κινδυνεύουμε απο την τρομοκρατία" και "Οι τρομοκράτες είναι γύρω μας" και δεν ξέρω τι άλλο, όταν λοιπόν ο μαλάκας πάει στο fast-food της γειτονιάς του και καθαρίσει μερικούς άραβες, μουσουλμάνους, γιατι του την έδωσε (όπως κάνουμε εμείς εδώ με μερικούς αλβανούς όταν πανηγυρίζουν, για να μην ξεχνιόμαστε) ή όταν ένας πιτσιρικάς απο το άγχος καθαρίσει καμία 10ριά συμμαθητές του και κανά-δυό δασκάλους, - ε, μην έρθετε σε μένα για συμπόνιες και ψυχολογικά προβλήματα. Το λογαριασμό να τον στείλετε στις εταιρείες κατασκευής όπλων - οι οποιες τρίβουν κυριολεκτικά τα χέρια τους με το κλίμα τρομοκρατολαγνείας που επικρατεί.

Το μόνο που με πειράζει είναι οτι κάθε φορά που οι αμερικανοί βγάζουνε τα μάτια τους, την πληρώνει ο υπόλοιπος πλανήτης.

Να 'πάνε να γαμηθούνε να σκοτωθούνε όλοι τους.

Και δεν ήμουνα σε τέτοιο mood, σας διαβεβαιώ.

Θεωρίες Συνομωσίας

Βρε να μην έχω πάρει χαμπάρι τίποτα... και ο κόσμος να έχει βουίξει.

Υπάρχουν λοιπόν κάποιοι τύποι, που δύο χρόνια μετά ακόμα αναρωτιούνται: Αν ένα Boing 747 χτύπησε το Πεντάγωνο, που είναι τα συντρίμμια; Βρήκα ένα site αφιερωμένο σ' αυτήν την απορία, καθώς και ενα flash (μεγάλο, γύρω στα 3,5ΜΒ) που η homofructus είχε την καλωσύνη να μου στείλει. Είναι σίγουρο οτι υπάρχουν πολλά ακόμα...

Να σας πω την αλήθεια μου; Βλέποντάς τα, αναρωτήθηκα και εγώ: Αν ένα Boing 747 χτύπησε το Πεντάγωνο, που στο διάολο είναι τα συντρίμμια;

[Δεν έχετε παράπονο: απο τον κεραυνοβόλο έρωτα στις θεωρίες συνωμοσίας! Το Blog μου καλύπτει όλα τα γούστα...]

Υπάρχει, υπάρχει!

Δεν κρατήθηκα: δεν τα πολυπιστεύω ολα αυτά τα δήθεν επιστημονικά, αλλά με ...βολεύει, οπότε το ενημέρωνω: υπάρχει, υπάρχει!

Τελικά ο κεραυνοβόλος έρωτας υπάρχει, αποφαίνονται Αμερικανοί επιστήμονες, σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύεται στο επιστημονικό περιοδικό Journal of Social and Personal Relationships. Οι ερευνητές από το πανεπιστήμιο του Οχάιο υποστηρίζουν, ότι από τα πρώτα λεπτά της γνωριμίας μας με κάποιον άλλο "προβλέπουμε" το είδος της σχέσης που μπορούμε να έχουμε μαζί του και αυτό μας βοηθά να καθορίσουμε την προσπάθεια που θα καταβάλλουμε για να δημιουργήσουμε έναν δεσμό ή μια φιλία. Η έρευνα πραγματοποιήθηκε σε δείγμα 164 φοιτητών, οι οποίοι κλήθηκαν να συμπληρώσουν ένα ερωτηματολόγιο, μετά την πρώτη τους γνωριμία με έναν συμφοιτητή/ συμφοιτήτρια.

Αμφιβάλλατε; Κάποτε, εγώ, ναι. Αμφέβαλλα, και πολύ μάλιστα. Σήμερα όμως... Πως τα φέρνει η ζωή, ε; Εκεί που δεν το περιμένεις - εκεί θα σου συμβεί. Αν δεν υπήρχαν και προβλήματα...

Αλλά είπαμε: ελπίζουμε, σωστά; άλλωστε... Υπάρχει, υπάρχει!

Ταμείο παρακαταθηκών...αρχείων

Λέγεται Dropload, και το βρήκα στο Startpoint. Στην ουσία είναι μία δικτυακή υπηρεσία στην οποία ανεβάζεις αρχεία (μέχρι 100mb) και παραμένουν εκεί 7 ημέρες μέχρι κάποιος να τα κατεβάσει. Μετά, σβήνουν.

Τι δεν ξέρω: Ταχύτητες, τι γίνονται τα email, πόσο ασφαλής είναι η διαδικασία.

Αλλά καλό μ' ακούγεται (απο το να στέλνω mail, καλύτερο).

Για ρίχτε του μία ματιά (και πείτε μου και μένα...)

I'm back

Επέστρεψα!

I'm back!

Το πρώτο πράγμα που έκανα γυρίζοντας στο σπίτι ήταν να πάω και να κάνω ένα καυτό μπάνιο (είμαι καθαρός αρκούδος, τι νομίζατε;). Τουλάχιστον μιάμιση ώρα παιδευόμουν εκεί μέσα... Δεν ξέρω αν η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά, αλλά απόλαυση είναι σιγουρα....

Το δεύτερο, να δω τηλεόραση. Γιατί ρε γαμώτο την άνοιξα; Μια χαρά δεν ήμουν στο νησί, ούτε τηλεοράσεις ούτε τίποτα;

Το τρίτο να ξαπλώσω. Είχα πάρει και μία δραμαμίνη στο καράβι (κούναγε η μαλακία), μια χαρά θα κοιμόμουν. Ούτε όνειρα, ούτε τίποτα.

Και το τέταρτο να πονέσω - έχω πέτρες στα νεφρά και όταν κατεβαίνουν, με τσακίζουν.

Αου.

[Το σημερινό post ενδιαφέρει ελάχιστους. Το ξέρω. Που θα πάει, θα αρχίσει η ζωή μου να αποκτά ενδιαφέρον και για τους υπόλοιπους. Μέχρι τότε, υπομονή.]

"Διακοπές", τέλος.

Πριν απο λίγο, τελείωσαν οι «καλές» μέρες. Είμαι αναγκασμένος να επιστρέψω στην καθημερινότητά μου. Σε ό,τι τελοσπάντων είχα πριν φύγω.

Ανικανοποίητος για αυτά που δεν έκανα. Κουρασμένος από τις αναποδιές. Ευχαριστημένος από τα πράγματα που πήγαν καλά. Από αυτά που κατάφερα.

Α, που να δείτε τι έχω καταφέρει. Που να δείτε πως αλλάζουν οι άνθρωποι όταν ξέρουν τι θέλουν.

Και από το αποτέλεσμα της αλλαγής αυτής, συνήθως δεν επηρεάζεται μόνο ένας. Πολύ συχνά, και οι γύρω μας νιώθουν και επηρεάζονται (θετικά ή αρνητικά) απο την αλλαγή μας. Συνήθως δε, αυτός είναι και ο μόνος τρόπος να δούμε οτι κάτι άλλαξε.

Ότι δεν θα είμαστε ξανά οι ίδιοι.

Τέρμα λοιπόν οι διακοπές. Απο σήμερα, και ας κάτσω μέχρι την Κυριακή. Διαδικαστικοί οι λόγοι, σε γάμο έχω να παραστώ. Για να ευχηθώ το ευτυχές μέλλον του ζευγαριού.


Νομίζετε όμως πως έτσι τελειώνουν όλα; Όχι αγαπητά μου παιδιά, συνήθως κάπως έτσι αρχίζουν όλα.

Πρέπει να τελειώσουν οι διακοπές για να αρχίσουν οι επόμενες. Με την γνώση, την εμπειρία, και τις ιδέες που αποκομίσαμε από τις τωρινές.


Ως εδώ τα πήγαμε μία χαρά.

Έτσι, για να πω κάτι.

[...] Και η παραμικρή καλή πράξη απηχεί σε πολύ μεγάλες αποστάσεις και χρονικά διαστήματα και επηρεάζει ζωές άγνωστες σε εκείνον που από το γενναιόδωρο πνεύμα του πηγάζει αυτή η ηχώ της καλοσύνης, γιατί το καλό μεταβιβάζεται και κάθε φορά που περνάει από τον ένα στον άλλο αυξάνει, ώσπου μία απλή πράξη ευγένειας φτάνει να γίνει πράξη αυτοθυσίας και θάρρους, χρόνια αργότερα και πολύ μακριά. [...]

Αυτή η σημαντική μέρα, Χ.Ρ. Γουάιτ

O tempora, o mores!

Δεν είχα σκοπό να κάνω post, καθότι είμαι σε διακοπές, και η γνώμη μου έχει δευτερεύουσα σημασία - προέχει το κύμα, η παραλία, ο ήλιος, το ποδηλατάκι μου - τέτοιες ανόητες διασκεδάσεις.

Αλλα δεν πέθανα, σωστά; είμαι εδώ και πράγματα συμβαίνουν γύρω μου, right?

Λοιπόν, εχθές το βράδυ, βλέποντας την Εθνική Ελλάδος Ποδοσφαίρου (και εστεμένη Πρωταθλήτρια Ευρώπης, ε;) να χάνει 2-1 από την Αλβανία, και κυρίως (μερικά απο τα) άθλια επεισόδια που ακολούθησαν, ξέρετε τι θυμήθηκα;


Την συμπεριφορά των Πορτογάλων όταν έχασαν, στην έδρα τους, το Πρωτάθλημα Ευρώπης.


Περίεργους συνειρμούς κάνω ώρες - ώρες, ε;

Κλειστό λόγω ...διακοπών

Κυρίες, κύριοι και μικρά παιδιά,

σας ανακοινώνω μετά λύπης μου (ναι, αμέ) οτι ο γράφων διακοπεύει (για άλλη μία φορά).

Μ' αρέσει που έλεγα οτι δεν χρειάζομαι και διακοπές....

Θα σας παρακολουθώ, θα διαφωνώ μαζί σας, αλλά δεν θα επεμβαίνω. Είπαμε, είμαι σε διακοπές.

Απο εσάς.

Φιλάκια.