Οταν αγαπάω, αδιαφορώ.

Είχα μία κουβέντα εχθές με μία φίλη, που ξαφνιάστηκε ακούγοντας με να λέω οτι μπορώ να πω "σ'αγαπώ" στο τηλέφωνο στην κοπέλα μου, αδιαφορώντας για το που βρίσκομαι και ποιός με ακούει.

Αφου λοιπόν ξαφνιάστηκε εκείνη, αναρωτιέμαι μήπως υπάρχουν και άλλοι που ξαφνιάζονται.

Για εκείνους, για άλλη μια φορά αυτο-εκτίθεμαι:

Οταν αγαπάω, αδιαφορώ.

Αδιαφορώ ποιός με ακούει, αν με ξέρουν, αν χαμογελάνε ειρωνικά, αν θα με δουλέψουνε μετά - ή όχι.

Αδιαφορώ αν εκτίθεμαι, αν δίνω λαβή για σχόλια, αν ψυθιρίζονται κουβέντες - ή όχι.



Όσοι με ξέρουν, με αγαπούν.

Και όσοι με αγαπούν, με βλέπουν αν είμαι ερωτευμένος, αν αγαπώ και με χαίρονται (Γιατι όταν είμαι ερωτευμένος, φαίνομαι πολύ καλό παιδί :P).

Στην ζωή που επέλεξα να φτιάξω γύρω μου, στους φίλους μου που με περιτριγυρίζουν, στους γνωστούς που κάνω πλάκα, στον κόσμο που (ναι, ναι) γυρίζει γύρω απο μένα, το να αγαπώ είναι δώρο. Ενα πολύ σημαντικό δώρο.

Προσέξτε: σημαντικό το να αγαπώ, όχι να με αγαπούν.

Δεν ντρέπομαι λοιπόν να αγαπώ, δεν ντρέπομαι να ΔΕΙΧΝΩ οτι η κοπέλα που έχω απέναντί μου, είναι το αντικείμενο της λατρείας μου.

Είμαι περήφανος για την κοπέλα που αγαπώ.

Αν διαβάζεις λοιπόν, μην ξαφνιάζεσαι:

Όταν αγαπώ, είναι γιορτή.