Waiting...

Δευτέρα...

Δεν είναι μια μέρα σαν τις άλλες. Κατ' αρχάς, ήρθε μετά από ένα Σ/Κ που (ξανα) ταλαιπωρήθηκα από πέτρα στα νεφρά. Επίσης, ήρθε μετά απο ένα Σ/Κ που έπρεπε να περιμένω κάτι.

Ακόμα το περιμένω.

Δεν έχει σημασία τι, ξέρετε - σημασία έχει η αναμονή. Όταν γνωρίζει κανείς, ξέρει πως να αντιδράσει - είτε τα νέα είναι καλά, είτε είναι άσχημα. Η αναμονή είναι απο μόνη της όμως άσχημα νέα...

"Θα γίνει αυτό που θέλω;" ή "θα γίνει αυτό που θέλω να αποφύγω;". Ερωτήματα χωρίς απάντηση, καθώς όπως είπαμε, περιμένεις.

Και πλάθεις σενάρια, και όλα είναι περίεργα και σημαίνουν κάτι και "α, να αφού έγινε αυτό, τότε είναι σίγουρο οτι θα γίνει εκείνο.." και ψάχνεις -ενδόμυχα και χωρίς να το παραδέχεσαι- σημάδια "μου πήγαν όλα καλά την προηγούμερη φορά που.." τα ακολουθείς, το μετανιώνεις, "ρε τι βλακείες είναι αυτές" το ξανασκέφτεσαι...

Και περιμένεις.

(Απο την άλλη, μπορεί να είναι οτι είμαι χαρακτήρας που θέλει τον πλήρη έλεγχο των πραγμάτων. Από αυτήν την άποψη, η προσμονή της γνώσης, μιας διαδικασίας η οποία κινείται -κατ'απαίτησή μου, επίσης- παντελώς έξω απο οποιοδήποτε έλεγχο μου ήταν μιά εμπειρία. Ισως μάλιστα μία μέρα να την χαρακτηρίσω και ευχάριστη. Οχι σήμερα πάντως - είπαμε, σήμερα περιμένω.)

Δεν καταλάβατε τίποτα. Καλώς. Είπαμε, δικό μου είναι το blog, όχι δικό σας.