Ας μιλήσουμε για ελπίδα

Σήμερα λέω να καταπιαστώ με το θέμα τις ελπίδας. Ας πούμε οτι αφορμή είναι το παιχνίδι του Ολυμπιακού με την Λίβερπουλ.

Αναρωτήθηκα λοιπόν εχθές: απο τι τρέφεται η ελπίδα; Τι είναι αυτό που την κρατάει ζωντανή, δυνατή και παρούσα;

Πιστεύω οτι είναι η αγάπη. Η πίστη οτι αυτό που θέλεις να πετύχεις, αξίζει. Οχι μόνο οτι αξίζει αυτό, σαν στόχος, αλλά οτι το αξίζεις και εσύ.

Οτι είσαι ικανός να το πολεμήσεις, ακόμα και όταν όλα είναι εναντίον σου: η ελπίδα είναι η δύναμη των φτωχών.

Πόσα κερδίζεις ελπίζοντας; Νομίζω οτι το κυριότερο είναι η αξιοπρέπειά σου. Εκεί που είσαι "λίγος", γίνεσαι "ισάξιος". Αλλά και αυτό που ελπίζεις να γίνει κερδίζει: γίνεται ποιό μεγάλο, εφικτό, αγαπητό.

Πάντα πίστευα οτι τα πράγματα που αξίζουν, αξίζει να τα ποθήσουμε. Είτε είναι μία νίκη του Ολυμπιακού είτε οτιδήποτε άλλο, ότι ποθούμε πρέπει να αξίζει αληθινά για μας, να το διεκδικούμε - και όταν το χάνουμε να μην το απαρνιόμαστε.

Νομίζω οτι είτε χάσουμε, είτε κερδίσουμε, πρέπει πάντα να είμαστε ειλικρινείς: το ποθήσαμε γιατί άξιζε.

Η ελπίδα, η επιθυμία να το αποκτήσουμε είναι απο μόνη της κέρδος. Άλλωστε, πολλές φορές, αν είναι ειλικρινής, είναι το μόνο που αξίζει.

Ελπίζω δεν σημαίνει αρνούμαι την πραγματικότητα. Αντιθέτως, την βλέπω, την κατανοώ, αλλά πιστεύω σε μία άλλη, ποιό σπουδαία, σε ένα όνειρο.

Όλοι έχουν δικαίωμα όταν συναντούν τους πόθους τους να μην τους αφήνουν εύκολα. Όσο ποιό ακριβό αυτό που ζητάς, τόσο ποιό δικαιολογημένος είσαι.

Δεν είναι ανάγκη να είναι ακριβό για όλους, έτσι; Πόσο πολύτιμο είναι για σένα μετράει, και μόνο.

Και αν χάσεις; Συνεχίζεις, γνωρίζοντας οτι αυτό που κυνηγάς δεν σε πρόδωσε, ακριβώς γιατί έλπιζες, δεν απαιτούσες να κερδίσεις.

Όλοι έχουν δικαίωμα στην ελπίδα, ακόμη και όταν χαθούν όλα. Ακόμη και μετά απο αυτό. Όσο πιο πολύ αξίζει, τόσο πιο πολύ δικαιούσαι.

Ελπίζω. Γιατί αξίζει να είμαι εδώ.