Η κραυγή για βοήθεια, το απότομο ξύπνημα, και το νόημα της ζωής
Κοιμάμαι τον ύπνο του δικαίου. Είναι αυτό που λένε έχω μαύρα μεσάνυχτα - αλλά έχει πάει ήδη 11 το πρωϊ. Το ξυπνητήρι έχει χτυπήσει δυο, τρείς φορές, αλλά τι στο καλό, γιορτές είναι, να κοιμηθούμε λιγο παραπάνω.
Με ξυπνάει μία φωνή: "Βοήθεια!"
Ωπ, πετάγομαι. Ακούω κόσμο να μιλάει, ψάχνω να βρω από που ερχεται η φωνή, κοιτάω το ρολόϊ.
"Βοήθειααααα!"
Πετάγομαι - η φωνή ακούγεται απο την πολυκατοικία μου.
Ντύνομαι άμεσα, σκέφτομαι τα σενάρια - κάποιος έπαθε καρδιά, εγκεφαλικό, μην ξεχάσω το κινητό μου, μπορεί να χρειαστεί, μπουφάν, μπορεί να συνοδέψω κανέναν στο νοσοκομείο, δεν έχω προλάβει να σκεφτώ, η φωνή ακούγεται ακόμα μέσα στο κεφάλι μου, κλειδιά, πήρα κλειδιά; πήρα, πορτοφόλι, τι λεφτά έχω μέσα, 10 ευρώ, για ένα ταξί θα φτάσουν, έτοιμος, ανοίγω την πόρτα, προσπαθώ να ακούσω τις συνομιλίες...
Είναι σίγουρ στην πολυκατοικία μας, όχι στο όροφό μου, ποιο κάτω, όχι στον απο κάτω, ακόμα ποιο κάτω, πίσω μου μια πορτα ξεκλειδώνει, κατεβάινω..
Δεύτερος όροφος, δύο πόρτες δίπλα-δίπλα ανοιχτες.
Ένας κύριος βγαίνει απο την δεξιά, ήσυχος, άνετος, αργά με τις πιτζάμες του, και πάει στην αριστερή.
- Τι έγινε; ρωτάω, τι συνέβει;
- Ο παππούς, μου λέει, ξέρεις, τα έχει λίγο χαμένα, και φωνάζει που και που...
Ο εν λόγω παππούς πράγματι φωνάζει, που και που, οι φήμες λένε κάτι για προστάτη, γλώσσες τις γειτονιάς, μία αλλοδαπή τον προσέχει, αλλά μου φαίνεται ότι όλο του φωνάζει, τσακώνονται για την ώρα που πρέπει να πάρει το φάρμακο..
Ενας άλλος κύριος, μάγκας, τον έχω συναντήσει κανα - δύο φορές, ωραίος τύπος, βγαίνει μαζί με την αλλοδαπή οικιακή βοηθό -παύλα- νοσοκόμα του παππού απο την ανοιχτή πόρτα, τον ρωτάω "όλα καλά;", "όλα καλά" μου λέει, "ο παππούς είχε ανησυχίες", η αλλοδαπή βοηθός -παύλα- νοσοκόμα δεν αισθάνεται άνετα, πολύ φασαρία και πολύς κόσμος, κάτι σαν ντροπής πράγματα, "μακάρι να είμαστε τόσο καλά, λέει ο μάγκας, όταν θα εχουμε τα χρόνια του" πράγμα που δίνει υπόνοιες οτι πρέπει να έχει πατήσει τα τριακόσια πενήντα ο πάσχων ηλικιωμένος, αλλά χαλάλι του λέω, μακάρι να είναι αυτός καλά και ας μας τρέχει.
Φεύγω, και κάνω δύο ώρες να ηρεμήσω, βολτάρω έξω απο το σπίτι, αρνούμαι ψυχολογικά να μπω πάλι πίσω. Και τώρα, που είμαι πίσω, βιάζομαι να φύγω.
Με αρρώστησε αυτό το ξύπνημα, το άγριο - αλλά το γέλασα και πολύ.
~
Παλεύω να βρω ένα καλό κλείσιμο, ένα νόημα, στο όλο θέμα. Δεν έχω. Άλλο είχα ετοιμαστεί να γράψω, που μου συνέβει εχθές, μάγκικο, αλλά η ζωή έχει ανατροπές - ας είναι αυτό το νόημα μας, για σήμερα.
ΤΟ ΕΙΠΕ Ο arkoudos ΣΤΙΣ 12/26/2005 03:26:00 μ.μ.. ΜΟΝΙΜΟ LINK
2 comments
Ήμασταν στα Έβερεστ στα Πατήσια (τα άνω) και γελάγαμε γιατί είχαν βάλει αυτά τα κίτρινα τριγωνάκια, που γράφουν "Caution Wet Floor".
Κατά δεύτερον, είμαι σε ένα μεγάλο ηθικό δίλλημα:
Σύμφωνα με την δική μου αισθητική, ο συνδιασμός λευκού-μπλε, ήταν κάτι περισσότερο απο ικανοποιητικός, και στην αρχή τσίνισα (έτσι γράφεται αυτό;) λιγάκι.
Με την ευκαιρία των εορτών, θυμήθηκα ένα περιστατικό που είναι ανεξίτιλα γραμμένο στο DNA μου.
