Dont you forget about me.

Ε, λοιπόν, δεν το περιμενα.

Πιο πολλοί μου μιλάνε ατομικά, μέσω mail, παρα στο blog. Δεν με χαλάει, μ' αρέσει - αλλά μου φαίνεται λιγουλάκι περίεργο..

Και καμιά φορά, κει δα που τα λέμε, ανασύρεται θέμα. Ωωωωπ. Βαρβάτο. Όχι για πολλά λόγια, αλλά να, έχει το ενδιαφέρον του.

Για να τα κάνω λιανά, η (ας την πούμε) Demi, κάνει χρήση του email, και πετάγεται να πει ένα γεια. Το mail της τιτλοφορείται "Περι καθήκοντος".

Διαβάζω το mail, χαίρομαι σαν το γύφτικο σκερπάνι, αλλά να.. κάτι μου κολλάει. "Περι καθήκοντος". Ωραίος τίτλος. Που τον έχω ματα-ξαναδεί;

Βρε μπας και τον έχω γράψει εγώ;

Κοιτάω στο αρχείο μου (χο-χο-χο, εγώ και ο Δήμου μπορούμε να πούμε τέτοια ατάκα) και ξάφνου, απρόσμενα, τσουπ: "Περι καθήκοντος".

Για κάτσε ρε φίλε. Ωπα δηλαδή. Εγώ το 'χω γράψει τούτο; Και δεν το θυμάμαι; Το ανοίγω να το διαβάσω σούμπητος.

Λοιπόν, μάγκες, μικρά κορίτσια, αμετανόητε μετανάστη, τυφλέ παρουσιαστή, και λοιποί αναγνώστες μου, στον σταυρό που σας κάνω: έπρεπε να το διαβάσω δυό φορές, για να καταλάβω οτι ήτανε δικό μου.

Δεν-το-θυμόμουνα.

Ρε, το 'χα θάψει τελείως. Βαθιά, κει που δεν πιάνει το φως της μέρας. Το ξέγραψα.

Απίστευτο.

Με την (ας την πούμε) Demi, το συζητήσαμε, το κουβεντιάσαμε, το ξορκίσαμε. Αλλά εγώ, άλλη μία φορά, μένω άναυδος με το πως αυτοπροστατεύομαι απο τα πράγματα που με ενοχλούν ψυχολογικά. Δεν ντρέπομαι, ο καθείς όπως μπορεί κάνει για να τα βγάλει πέρα σε τούτον τον ντουνιά τον άπονο. Αλλά ώρες-ώρες, με ξαφνιάζω.

Οχι τίποτις άλλο δηλαδή, αλλά άμα ξαναβγούν στην φόρα, μαύρο φίδι που μ΄έφαγε.

Αφησα την ύπνωση στην μέση, πάω να συνεχίσω.



Υστερόγραφο: Το προηγούμενο ποστ, το είδε ο ενδιαφερόμενος, μαζί με τα σχόλια σας. Δεν το πε, αλλά εγώ το κατάλαβα: σας ευχαριστεί που το κάνατε δικό σας.