Φωτο-οπορτιούνιτι.

Εδώ και καιρό ήθελα ένα κινητό με φωτογραφική μηχανή.

Μ' αρέσει να "φυλακίζω" τις στιγμές γύρω μου. Να τις κρατάω για πάντα φυλαγμένες, να τις βλέπω όταν είμαι στα κάτω μου.

Είμαι σίγουρος ότι υπάρχει ένας εξαιρετικός όρος στην ψυχολογία για τούτο το φαινόμενο.

Anyway, ας το πάρουμε απο την αρχή.

Πριν δύο-τρεις χειμώνες πήρα την πρώτη μου φωτογραφική μηχανή. Ηταν μία webcam, που μπορούσες να την βγάλεις από την βάση της, μακρόστενη σαν κινητό, γαλάζια μεταλλική, το μόνο που χρειαζόταν ήταν να της βάλεις 2 μπαταρίες (από τις μικρές) και να αρχίσεις να τραβάς. Χωρούσε (ακόμα χωράει) 26 μόνο φωτογραφίες σε μέγεθος 640x480. Μετά, έπρεπε να την συνδέσεις με τον υπολογιστή, να την αδειάσεις, και να ξαναρχίσεις.

Την αγόρασα Παρασκευή βράδυ, λίγο πριν όλοι μαζί στο γραφείο πάμε στον κινηματογράφο. Ηξερα οτι την επόμενη μέρα θα χιονίσει στην Αθήνα.

Το βράδυ έριξε τέλειο χιόνι.

Η Αθήνα ντύθηκε στα λευκά. Ξύπνησα πρωϊ, έβαλα τις μπαταρίες μου, ντύθηκα ζεστά και βγήκα έξω να τραβήξω φωτογραφίες μου. Χαρωπός σαν λαγουδάκι.

Βγήκα και άρχισα να τραβάω. Απο την στιγμή που βγήκα από την πολυκατοικία, μέχρι το στενό, είχα γεμίσει την μνήμη. Ουπς. Λάθος υπολογισμός. Αντε πάλι σπίτι.

Μπαίνω, αδειάζω στον υπολογιστή, λατρεύω το αποτέλεσμα.

Αντε πάλι στους δρόμους.

Εκανα την διαδρομή δυό ή τρεις φορές ακόμη - η Γιώτα, η θυρωρός πρέπει να νόμιζε οτι παλάβωσα. Το χιόνι στα παζοδρόμια είχε λιώσει, καθώς ήταν Σάββατο και ο κόσμος έπρεπε να πάει στην δουλειά του. Αφού φωτογράφισα την γειτονιά, αποφάσισα να κατέβω στο κέντρο. Αδειασα πάλι την μηχανή, και πήρα το τραίνο.

Οντως, και η Αθήνα είχε "λιώσει". Ελάχιστα με ενδιέφερε. Είχε γεννηθεί ένας άλλος άνθρωπος μέσα μου, ο αρκούδος-φωτογράφος. Κουτούσα στα τυφλά, σήκωνα το μακρόστενο γαλάζιο μεταλλικό αντικείμενο, κοιτούσα μέσα από το ματάκι, τσουπ, μπλιπ, η φωτογραφία είχε αποθηκευτεί.

Σαν να ήταν ένας καταγραφέας της μνήμης μου. Οτι κοιτούσα, μπορούσε να αποθηκευτεί. Ανέβασα τις φωτογραφίες στον Pathfinder, που έχει την δυνατότητα να φτιάχνεις web gallery, και έκανα ανοιχτό πόλεμο στο αφιέρωμα του in.gr για τα χιόνια. 690 άνθρωποι το είδανε. Πολλοί για τα μέτρα μου :)

Δαβιδ εναντίον Γολιάθ.

Μετά απο αυτό, η μηχανή έγινε αναπόσπαστο στοιχείο της ζωής μου. Διακοπές; Με την μηχανή. Για μπάλα; Με την μηχανή. Ακόμα και όταν γύριζα με τα πόδια, είχα πάντα την μηχανή, να τραβήξω καμία φωτό.

Ειδικά με την μπάλα, έγινα ο επίσημος φωτογράφος της ομάδας. Είχαμε φτιάξει ένα portalάκι στον Pathfinder, και, μετά από κάθε αγωνιστική, ανέβαζα φωτογραφίες με λεζάντες. Εξαιρετική πλάκα, πολύ γέλιο.

Τι και αν ήταν μικρή η ανάλυση; Τι και αν το βράδυ δεν τραβούσε καν λόγω χαμηλού φωτισμού; Τι και αν όταν τελείωναν οι μπαταρίες και πήγαινες να τις αλλάξεις, έσβηνε ότι φωτογραφίες είχε στην μνήμη;

Σημασία είχε η αποτύπωση της στιγμής.

Να σου πω; Ισως ήταν καλύτερα έτσι. Όταν πήρα την άλλη μηχανή, και τράβαγα φωτογραφίες υψηλότερης ποιότητας, ο Βασίλης μου είπε μια μέρα "ποιό πολύ μ' αρέσουν οι φωτογραφίες με την παλιά μηχανή. Μπορεί να ήταν χειρότερες, αλλά είχαν περισσότερη ζωντάνια μέσα τους"

Ε, λοιπόν, Βασίλη, με τούτο το κινητό πάλι σε 640x480 γυρίζω. Για να δούμε αν θα έχουν και αυτές ζωή.