Blogchology

Ξαπλώστε στον καναπέ.

'Ηρθε η ώρα για ψυχανάλυση.

Πιάσαμε κουβέντα με την Κατερίνα, και με ρωτά γιατί γράφω. Τι κερδίζω απο αυτή την διαδικασία.

Χμ-μμ.

Και απαντώ, χωρίς να πολυσκεφτώ:

"Ξεκίνησα κατά τύχη. Για πλάκα. Εν ολίγοις, χωρίς να ξέρω που θα με
βγάλει όλο αυτό.

Μετά όμως ανακάλυψα οτι ήταν ένας υπέροχος τρόπος να 'ρίξω' τις ασφάλειές μου. Τους 'τοίχους' που χτίζω, χτίζεις, χτίζουμε όλοι για να προστατευτούμε.

Εξηγώ. Ας πούμε ότι γνωρίζω έναν άνθρωπο. Τώρα, εγώ είμαι ένας συγκεκριμένος χαρατήρας ανθρώπου. Σκέφτομαι, λειτουργώ και περιμένω κάποια πράγματα - σωστά, λάθος, δεν έχει σημασία.

Είχα μάθει (και σύντομα συνήθησα να το κάνω) να μην παρουσιάζω τις σκέψεις μου με την μία. Τις πίστευα (προφανώς, γι αυτο τις ακολουθούσα), αλλά ο συνομιλητής σου δεν είναι ανάγκη, ούτε έχει καμία διάθεση να σε μάθει χωρίς να είναι προετοιμασμενος για αυτό.

Ούτε και γω είμαι.

Έλα όμως που η διαδικασία της δοκιμής, της προσαρμογής (αν χρειάζεται), της γνώσης παίρνει χρόνο.. Χρόνο που καμιά φορά δεν είμαι ούτε 'γω, ούτε ο άλλος διατεθημένος να δώσει.

Αυτό λοιπόν, χάνεται.

Τώρα όμως, κατέβασα τους 'τοίχους προστασίας' που είχα σηκώσει. Λέω "αυτός είμαι, αυτά πιστεύω, αυτά σκέφτομαι". Οσοι με πλησιάζουν γνωρίζουν ήδη -όσο, και αν είχαν όρεξη να ασχοληθούν- τι σκέφτομαι, τι περιμένω. Ετσι κατεβάζω τις άμυνες μου, αφοσιώνομαι στην ουσία, δεν φοβάμαι.

Αυτό είναι βασικά. Λες αυτά που αισθάνεσαι, και δεν είναι φυλακισμένα πλέον. Δεν φοβάσαι. Πες πως είναι ένας ανομολόγητος έρωτας που πέρασες, που τον συναντάς και του λες "ξέρεις, μ' αρέσεις πολύ" αυτό, αυτό το ανομολόγητο που το ξεφορτώνεσαι, και βγάζει φτερά, πετάει.

Και δεν το χρεώνεσαι πια. Αν με κάνεις παρέα, του λες (του έρωτα του παραδείγματος), είναι γιατί με ξέρεις. Δικαιούσαι να φύγεις, να μην σ' αρέσει, να μην γουστάρεις, αλλά αν κάτσεις, δεν μπορείς να πεις οτι εξαπατήθηκες.

Λειτουργία απολυτα χαλαρωτική, ισοδύναμη με άπειρες ψυχολογικές κουβέντες.

Στις οποίες, ειρήσθω εν παρώδω τι κάνεις; ακριβώς το ίδιο. Μοιράζεσαι με έναν άγνωστο, χωρίς να ζητάς την έκριση ή την αποδοχή του, πράγματα που σε βασανίζουν.

Για να τα "ξεφορτωθείς" - και όχι με την κακή ίσως έννοια που κουβαλάει αυτή η κουβέντα.

Όσο αφορά εμένα, όμως, όπως ίσως θα έχεις διαπιστώσει, blog είναι και διασκέδαση. Μία στις δέκα είναι καταχώρηση ψυχής, η άλλες είναι η παρέα. Η πλάκα. Ο χαβαλές. 'Η ο προβληματισμός - αλλα για κάτι κοινό, για κάτι που μοιράζομαι με τους αναγνώστες μου.

Οπως ακριβώς είναι και η ζωή μου :)"

Την ίδια κουβέντα που είχα με τον Κώστα, εχθές το βράδυ.

Το μυστικό είναι η α-πο-λυ-τη ειλικρίνεια. Αν είσαι ειλικρινής, no matter αν είσαι καλός ή κακός άνθρωπος, γυναικάς ή τραβεστί, ήρεμος ή άγριος, γέρος ή νέος - αν είσαι ειλικρινής αυτοί που σε πλησιάζουν, ξέρεις οτι το κάνουν για αυτό που είσαι. Χωρίς να χρειάζεται να προσποιείσαι οτιδήποτε άλλο.

Απίστευτα χαλαρωτικό, σας βεβαιώ.


Η καλύτερη εξήγηση που μπορώ να δώσω λοιπόν για την δική μου διαδικασία γραψίματος. Δεν είναι απαραίτητο να ταιριάζει για όλους τους blogger. Ταιριάζει όμως απόλυτα με μένα.

Οσοι με γνωρίζουν και στις δύο μορφές μου, δικτυακή και face to face, μπορούν να το πιστοποιήσουν.