Ημουν εκεί (και γλύτωσα)

Κάθε φορά που μιλάω για μπάσκετ, μου έρχεται μια ιστορία στο μυαλό.

Εκεί, όπου έκανα την μεγαλύτερη μαλακία των μεταεφηβικών μου χρόνων.

Πηγαίνω στο γήπεδο να δω Περιστέρι, κόντρα στον Ολυμπιακό.

Η παράδοση λέει ότι στην παντοκρατορία του Άρη, ήμουν Ολυμπιακός, στην παντοκρατορία του Ολυμπιακού, ήμουν Περιστέρι (εδώ και δύο χρόνια, πηγαίνω στο γήπεδο του Sporting).

Εχω αργήσει, καθώς για άλλη μία φορά δεν μπορώ να βρω ταξί με τίποτα. Κόσμος έξω, αρκετός. Πλερώνω εισιτήριο, ντανγκα-ντάνγκα, αντε βρε παιδιά, σε καλή μεριά να πάρουμε καμία μεταγραφή. Μπαίνω στο γήπεδο.

Με το καινούργιο κιτρινομπλε κασκόλ μου, μια ομορφιά.

Τώρα, πρέπει να πω οτι έχω ξαναπάει στο Περιστέρι άλλες δύο, βία τρεις φορές. Και σε παιχνίδια χωρίς οι αντίπαλοι να φέρνουν φιλάθλους - τουλάχιστον όχι οργανωμένα.

Έχει σημασία.

Μπαίνω λοιπόν στο γήπεδο. Στ' αριστερά μου, στο ένα πλάι της κερκίδας, απέναντι απο τις θέσεις των επισήμων, είναι οι "οργανωμένοι". Οι άγριοι. Οι ζουλού. Οι μάου-μάου. Κοινώς, οι φίλαθλοι του Περιστερίου.

Παρένθεση: Πολύ καλά παιδιά, όλοι τους. Στην πραγματικότητα, δεν είναι οργανωμένοι σε τίποτα. Ούτε για πλάκα. Απλώς είναι όλοι προκατειλειμένοι - ταυτόχρονα. "θα μας αδικήσει ο διαιτητής, γιατί έχει προσωπικά μαζί μας". Οπότε τον βρίζουμε - με τον που το βλέπουμε. Εννίοτε πάει και "*.μαζί μου" - οπότε το βρίσιμο γίνεται χειρότερο, μακράς διαρκείας, και περιλαμβάνει και μέλη οικογενείας, χαριτωμενιές του τύπου "ανόητε", "βλάξ" και "ανάγωγε" - που σας πληροφορώ, όταν η υπόλοιπη κερκίδα τον βρίζει με χριστους και παναγίες, τέτοιες χαριτωμενιές βγάζουν εξαιρετικό γέλιο.

Συνοψίζω: Γιάννης, κιτρινομπλε κασκόλ, στα αριστερά του κερκίδα με Μάου- Μάου.

Στο βάθος, πάνω απο τους προπονητές, ποιό ήρεμοι οπαδοί. Του Περιστερίου, προφανώς. Δεν βρίζουν παρά μόνο σε εξαιτερικές περιπτώσεις, χειροκροτούν (ποτέ τον αντίπαλο) και δεν συμμετέχουν σε συνθήματα - παρά μόνο αν όοοοοολοι οι άλλοι, συμπεριλαμβανομένων των φροντιστών, του γιατρού του αγώνα, και των νοσοκόμων τραγουδάνε ενεργά (ήτοι κουνάνε χέρια και πόδια, ταυτόχρονα με τα συνθήματα).

Στο πέταλο, πίσω απο την μπασκέτα, δεν υπάρχει ψυχή.

Ολο το γήπεδο έχει κόσμο, μερικοί είναι και όρθιοι, πίσω απο το πέταλο, ψυχή. Ω, αγαπητέ αναγνώστη, που λες να έκατσε ο ήρωας της ιστορίας μας; Πίσω - απο - το - πέταλο. Τελευταίο σκαλί, στην μέση.

Μόνος μου, εγώ και ο πόνος μου.

Χαμογελάω κιόλα το ζώον, οτι είμαι και έξυπνος.

Ξάφνου, οι πόρτες ξανανοίγουν και μπαίνει μία ομάδα των ΜΑΤ, που κάθεται ΔΕΞΙΑ και ΑΡΙΣΤΕΡΑ μου. Χέζομαι πάνω μου, αλλά κανείς δεν μου λέει να φύγω. ΔΕΞΙΑ και ΑΡΙΣΤΕΡΑ μου, άγριοι και σκυθρωποί, δυό μέτρα, με τις στρατιωτικές τους χακί στολές, με τα κράνη τους και τα γκλομπ τους. Τουλάχιστον, πίσω μου μπαίνουν και άλλοι οπαδοί.

Το παιχνίδι ξεκινάει. Δεν φτάνει που ΔΕΞΙΑ και ΑΡΙΣΤΕΡΑ είναι τα ηνωμένα έθνη, μπροστά μου, στα κάγκελα, καμιά δεκαριά απο αυτούς, δεν βλέπουν τα ταικτενόμενα. Κοιτάνε πίσω μου. Με τις ασπίδες τους. Σοβαροί. Εξίσου σκυθρωποί. Η μπάλα παίζει. Το πορτοκαλί τόπι στουμπάει στο έδαφος. Ολοι φωνάζουν. Και οι πίσω μου και οι δεξιά κερκίδα και η αριστερή. Ολοι μαζί. Ντούπ-ντούπ. Άγχος. Αγωνία. Ο Ολυμπιακός βάζει καλάθι.

Οι πίσω πανηγυρίζουν.

Ωπ. Λάθος. Οι αριστεροί μάου-μάου ΔΕΝ πανηγυρίζουν. Οι δεξιοί ούτε. Κιχ. Εγώ δεν πανηγυρίζω. Οι "πίσω μου σε έχω σατανά" why?

Γυρίζω, το κεφάλι, με ύφος. Σαν σε ταινία. Slow motion. Καμιά εβδομηνταριά γαύροι γεμίζουν το οπτικό μου πεδίο. Ωπ. Λάθος. Εγώ, με το κίτρινο κασκόλ του Περιστερίου, ΔΕΞΙΑ και ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΜΑΤ, πίσω γαύροι, σε μία κερκίδα. Ολοι αυτοί - και εγώ. Κακοί και άγριοι - ισάξιοι των Μάου-μάου - ίσως λίγο ποιο κακοί, καθώς αυτοί είναι εκτός έδρας, και ταξιδέψανε απο μέρη απρόσιτα και μυθολογικά (τον Πειραιά) για να με συναντήσουν. Εμένα. Νιώθω σαν την κατσίκα στο Jurasic Park. Μόνος. Αβοήθητος.

Θαυμάσια εικόνα.



Δεν γελάει κανείς - και πολύ περισσότερο εγώ.

Το πρώτο απο τα τέσσερα ημίχρονα ήταν το πιο ενδιαφέρον της ζωής μου. Με αυτοκτονικές τάσεις, πανυγηρίζω τα καλάθια του Περιστερίου - αλλά επειδή είναι μόνο "τάσεις" και δεν έχουν την σιγουριά του "εδώ τελειώνει η ζωή σου" και έχω ελπίδες να ξεφύγω, δεν γιουχάρω τους κόκκινους.

Εχουν στο μεταξύ φύγει κανα-δυό ΑΤΙΑ (αγνωστης ταυτότητας ιπτάμενα αντικείμενα) προς τον αγωνιστικό χώρο, πάνω απο το κεφάλι μου, πάνω απο το κεφάλι των ηνωμένων εθνών, που τα χαζεύουν λες και βλέπουν συνέχεια πράγματα πάνω απο το κεφάλι τους, συνηθισμένη εικόνα. Οι κάφροι πίσω μου, βρίζουν, σε κάθε φάση ει δυνατόν, ακόμα και όταν ο φροντιστής σκουπίζει τον ιδρώτα εκατομμυρίων ευρώ που αφήνουν στον αγωνιστικό χώρο γομάρια δυόμιση μέτρων που δεν μπορούν να μετρήσουν μέχρι το είκοσι.

Α-πα-πα, δεν ντρέπονται τα παλιόπαιδα.

Όταν το διαολεμενο ημίχρονο ήρθε, σηκώθηκα, σχεδόν αθόρυβα και πήγα στην γωνία να δω το υπόλοιπο παιχνίδι (και όχι την ζωή μου να περνάει μπροστά στα μάτια μου) με μία σχετική άνεση. Και επειδή το ύφος μετράει, σηκώθηκα α-ργά, κοίταξα πίσω, χασμουρήθηκα, και μετά έφυγα. Α-ργά. Μπορεί και να σταμάτησα να δέσω τα κορδόνια μου, τόση απάθεια.

Ο Ολυμπιακός έχασε, το Περιστέρι κέρδισε, ο Γιάννης γλυτωσε. Ολα εκείνη την ημέρα πήγαν κατ' ευχήν.


Μου 'μεινε η ιστορία να την λέω στα παιδιά μου (σε σας).