Σαλλιγκάρια

Εχθές.

Το έβλεπα απο το παράθυρο οτι θα βρέξει. Κάποια στιγμή, μου φάνηκε πως είδα και αστραπές.

'Η αυτο, ή κάποιος δοκίμαζε το φλας του, κάτω στον δρόμο. Μην γελάς, έχει ξαναγίνει, φωτογραφίζανε τον Αθερίδη και την Καρύδη, σε ένα boxter. Νομίζαμε ότι βρέχει και γελάσαμε πολύ μετά.

Αλλά πάλι μπορεί να ήμουν εγώ, με το καινούργιο μου κινητό. Να παίζω τραβώντας φωτογραφίες και ακούγοντας ράδιο, τσακίζοντας μία μπαταρία που δεν πρόλαβε ποτέ να γεμίσει.

Ηταν να πάω στο νοσοκομείο, αλλά πήγα σινεμά. Ο πατέρας μου, μου είπε μην πας, αστον να ξεκουραστεί. Βασικά είχε δίκιο, το κουβέντιασα και με τον γιό του. Θα πάω σήμερα.

Βρέχει λοιπόν, και γω είμαι έξω. Περπατάω με τον Σταύρο, έχω την ομπρέλα, αυτή που μου πήρε ο πατέρας μου πέρσι, τα χριστούγεννα. Ήμουν τυχερός, την είχα σε ένα συρτάρι. Δεν την έχω ανοίξει - αφού βρέχεσαι εσύ, του λέω, θα βραχώ και γω. Δίπλα μας, περνάει ένας σκινχέντ, με μπουφάν με παραλλαγμένη σβάστιγκα. Τον δείχνω στον Σταύρο, κουνάει το κεφάλι του. Με τρώει να του πω, εκεί που μιλάμε, στο άσχετο, "εγώ που είμαι εβραίος, δεν έχω τέτοια προβλήματα". Ετσι, μόνο για τον τσαμπουκά. Σέβομαι τον Σταύρο, που παντρεύεται, αλλά χαμογελάω με την ιδέα.

Ενα τεράστιο σαλλιγκάρι είναι στον δρόμο μας. Το κοιτάω, παλιά θα το ξεκολούσα απο το πεζοδρόμιο και θα το άφηνα σε μία φυλλωσιά πιο πέρα, μπας και γλυτώσει το πάτημα βιαστικού πεζού. Τώρα μεγάλωσα, που λέει και ο Νικόλας. Μπορεί να έγινα πιο κυνικός.

Πρώτα τραίνο, μετά με τα πόδια απο Σύνταγμα μέχρι τον πατέρα μου. Ψιχαλίζει, δεν με εκνευρίζει. Καλή δοκιμή για το ποδι μου, και το κινητό μου - στα "τυφλά" σημεία δεν πιάνει το ράδιο. Για το μετρό, ούτε λόγος.

Ο Αντώνης έχει κλείσει ραντεβού για να πάει στις 8.20, και εγώ -μάλλον- δεν θα προλάβω. Το θυμάμαι στις 8.10, αργώ να πάω, με περιμένουν έξω γιατι τους έχω πει βλακωδώς να κόψουν και για μένα εισιτήριο. Χάνουμε την αρχή, αλλά το έργο είναι -έτσι και αλλιώς- μυστήριο.

Δεν θα το ξανακάνω φιλαράκι, όποτε το 'χω πει αυτό, αργώ.

Το έργο τελειώνει κατά τις δέκα και μισή. Μεταφυσικό, και λίγο αρρωστημένο. Καμιά φορά, όταν βγαίνω απο τον κινηματογράφο, το κουβαλάω μαζί μου. Σαν τον John Coffey, στο πράσινο μίλι. Είναι ήδη αργά. Μοιάζει σα να τραγουδάει ο Τσακνής. Έκανα πάνω από μία μέρα να το καταλάβω. Μπορεί και να τον άκουσα στο -καινούργιο, στο 'πα;- ραδιόφωνό μου. Μούσκεμα όλα. Ολα τ' αλλα - Οχι εγώ.

Μία εικόνα μου μένει, βασικά. Στην είσοδο του μετρό, χοάνη που κατεβαίνει, έξω στην βροχή, μετανάστες με ομπρέλες. Οχι ανοιχτές - για πούλημα. Αυτοί βρέχονται. Ολοι σκούροι, ίδιοι, ίδιο βλέμμα, με βλέπουν που βρέχομαι και μου προτείνουν την πραμάτεια τους. Σαν τα σαλλιγκάρια, εκμεταλεύονται την βροχή.

Η βροχή μου, ευκαιρία τους.

Γυρίζω σπίτι. Στο τραίνο, σκέφτομαι μόνο αυτό. Η βροχή μου, ευκαιρία τους. Εγώ λέω γαμώτο, αυτοί λένε δουλειά. Δεν θα με πείραζε αυτό. Εννοώ, να χαίρονται οι άλλοι με αυτά που μπορεί να βγάλουν εμένα απο τον δρόμο μου. Να υπάρχει κάτι χρήσιμο, ακόμα και στην ατυχία μου. Καμιά φορά, δε, ισχύει. Χάνω κάτι εγώ το καλοκαίρι; το κερδίζει κάποιος άλλος. Τίποτα δεν μένει σε αχρηστία.

Ανόητο post.