Περι καθήκοντος.

Ανακάλυψα κάτι.

Είμαι δυνατός μπροστά στους άλλους, αλλά αδύναμος στον εαυτό μου.

Ισως δεν έχω καταφέρει ακόμα να αντιμετωπίσω τους εφιάλτες μου.

Ο εν λόγω φίλος, που ταλαιπωρήθηκε, στην ουσία έζησε την διαδικασία για πέντε ημέρες. Διαγνώσθηκε καρκίνο, καλοήθη, και σε πέντε μέρες είχε χειρουργηθεί. Είναι καλά, και απολύτως καθαρός.

Εγώ όμως, σακατεύτηκα.

Οι άμυνες μου, μπροστά του έμοιαζαν απόλυτες: μέχρι και πλάκα του έκανα, για να δω πως είναι.


Αλλά η αλήθεια με προδίδει:

Δύο άνθρωποι, χεσμένοι, κάνανε πλάκα ο ένας στον άλλο, για να (του) δώσουν κουράγιο.

Εγώ φοβόμουν μην τον χάσω (είναι καθαρά εγωϊστική διαδικασία, σας διαβεβαιώ) αυτός μην τυχόν και δεν ξυπνήσει την επόμενη μέρα - ή αντιλαμβανόμενος πόσο κοντά εφτασε σ' αυτό.

Το βράδυ εχθές, έπνιξα την ανασφάλειά μου στον ύπνο. Εκλεισα τα μάτια μου, και σκέφτηκα ωραία πράγματα που μου έχουν συμβεί τους τελευταίους τρεις-τέσσερις μήνες, για να πιαστώ από κάτι ευχάριστο.

Με πήρε ο ύπνος, ντυμένο, πάνω απο τα σκεπάσματα (πρέπει να κρύωσα κάποια στιγμή, γιατί ξύπνησα εξίσου ντυμένος, μέσα στα σκεπάσματα). Ολα τα φώτα ανοιχτά, σε όλο το σπίτι.

Ταλαιπωρήθηκα πολύ, ψυχολογικά κυρίως, πράγμα που σημαίνει ότι δεν είμαι ικανός να αυτοπροστατευτώ - βασικό στοιχείο της δομημένης προσωπικότητάς που χρειάζεται να έχεις όταν πας να βοηθήσεις άλλους.

Το καθήκον μου στους άλλους το έκανα με το παραπάνω: ο φίλος μου όταν έφυγα γελούσε.

Να δούμε πότε θα κάνω το καθήκον μου και στον εαυτό μου.

Αντε να δούμε.