Η ζωή είναι αυτό που σου συμβαίνει...

...όσο εσύ είσαι απασχολημένος με το να την προγραμματίζεις.

Εχτές, τα κέφια μου ήταν πεσμένα.

Σήμερα, δεν έχω χρόνο για τέτοιους εγωϊσμούς:

Πολύ φίλος μου βρίσκεται στο νοσοκομείο και παλεύει για την ζωή του.

Εχω μία ιστορία από το παρελθόν, ενδιαφέρουσα για τον τρόπο σκέψης μου.

Μία φορά, πάνω στην πίεση της δουλειάς, ξεχνάω στην Πατησίων (στο πεζοδρόμιο μάλιστα) το κινητό που μου είχε δανείσει ο πατέρας μου. Είμαι γύρω στις 28 ώρες συνεχόμενες στο πόδι - και έχει φτάσει η στιγμή να πάω σπίτι μου (τότε έμενα Κηφισιά).

Γυρίζω, με ταξί (πολυτέλεια για μένα, αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, πρέπει να ήταν 1 ή 2 το πρωϊ) σπίτι, ξεντύνομαι, πάω για ύπνο...

...και ανακαλύπτω την απώλεια.

Παίρνω τηλέφωνο και με φρίκη αντιλαμβάνομαι ότι το έχω χάσει. Εν τάχει κάνω απολογισμό της ημέρας (εδώ το είχα, εκεί το είχα) και βρίσκω το τελευταίο σημείο που μπορεί να βρίσκεται.

Στα σκαλοπάτια κτιρίου, δίπλα από τον Κωτσόβολο της Πατησίων.

Τι να κάνω, δεν είναι δικό μου, πρέπει να πάω να το βρω (τότε τα κινητά ήταν πανακριβα). Αλλά είμαι στην Κάτω Κηφισία, 2 το πρωϊ, είναι πιο δύσκολο να βρεις ταξί από ότι είναι στο φεγγάρι.

Μου κόβει να πάω στον Μπάμπη (τικ-τακ το ρολόϊ χτυπάει, κάποιος θα βρει το κινητό και θα το κλέψει) και βρίσκω εκεί μία ταξιτζού(!) η οποία, παρακαλώ, είναι μισθωμένη και περιμένει πελάτη. Την πιάνω και της λέω το πρόβλημα (θα πάμε, θα δούμε, και θα γυρίσουμε πάλι πίσω) τσιμπάει, δέχεται.

Η πιο μάγκας ταξιτζού που έχω γνωρίσει. Μου λέει "μη σε νοιάζει ρε, εκεί θα είναι, έχω διαίσθηση και σε κάτι τέτοια πέφτω πάντα μέσα" και με ηρεμεί λιγάκι... αλλά όχι πολύ: έχει περάσει αρκετή ώρα, το κινητό είναι σε σημείο που φωνάζει "κλέψτε με σας παρακαλώ, το αφεντικό μου είναι ένας ηλίθιος" και ακόμα και αν δεν έχει δυνατή φωνή, του την έχω δώσει εγώ, καλώντας το (χτυπουσε δυνατά η μαλακία) αρκετές φορές μέχρι να αντιληφθω την απουσία του - έχω λοιπόν κάθε λόγο να είμαι αγχωμένος...

...και τότε, πίσω μας, πέφτει ένα μηχανάκι. Στην Κύμης, αν δεν κάνω λάθος, βλέπω ένα παπάκι να σέρνεται και να μας προσπερνάει. Δύο οι επιβάτες, μία κοπέλα και ένας νεαρός, που κουτρουβαλιάζονται και το ακολουθούν - ευτυχώς είναι στο φανάρι και είμαστε όλοι σταματημένοι, αλλιώς...

..πάντως, δεν περάσανε και καλά: η κοπέλα εσπασε το πόδι της ο νεαρος χτύπησε -όχι σοβαρά- το κεφάλι του και ζαλιζόταν..

Απο εκείνη την στιγμή, και μέχρι που φύγαμε, κατάλαβα το μάταιο του να ασχολείσαι με βλακείες: ποιο κινητό, και αηδίες, άλλοι έχουν σοβαρότερα προβλήματα από μένα.

Και μάλιστα, αν το ξεχνάω, καμιά φορά η ζωή μου το θυμίζει.

(Παρότι δεν είναι αυτό το θέμα, για να μην μείνετε με την απορία, ναι το βρήκα. Δεν ήταν στην Πατησίων, ένα ζευγάρι που είχε μπαράκι εκεί κοντά, το πήρε και μου το έδωσε όταν ξανακάλεσα)