Ε, εντάξει, μιά χαρά είμαι. Καλά το περνάω (προς το παρόν) - αλλά είναι με την ...βούλα: ο αρκούδος πάσχει από λοιμώδη μονοπυρήνωση.
Η όπως αλλιώς διάολο γράφεται αυτό το διαολόπραγμα.
Επίσης, τράβηξα του Χριστού τα πάθη, κυρίως από γραφειοκρατεία και ...ιατροκρατεία, και όχι τόσο απο την ασθένεια.
Το καλύτερο κομμάτι της ιστορίας στην διάθεσή σας (είναι μεγάλο, μην βαρεθείτε - τα καλά είναι στο τέλος):
Η μαλακία αυτή, για να βρεθεί, εκτός απο τις εξετάσεις αίματος, χρειάζεται και μία ειδική εξέταση. Από την δεύτερη εβδομάδα της ασθένειας, η γιατρός του νοσοκομείου που πήγαινα να με δουν, μου την είχε γράψει:
"Επειδή εμείς δεν την κάνουμε, να πας σε ένα μικροβιολογικό κέντρο, όπως είναι η Διάγνωση, για να δουμε αν πάσχεις πράγματι απο αυτό."
Ψάχνω στην περιοχή μου, υπάρχει Διάγνωση, πηγαίνω να την κάνω.
Ωραια γραφεία, κόσμος πέρα δώθε, ελεύθερο γραφείο πληροφοριών.
Καθίστε, κάθομαι. Τι μπορούμε να κάνουμε για σας; Ε, δεν μου κάνετε αυτήν την εξέταση να δούμε τι κουβαλάω; ασφαλώς και βεβαίως μου λέει η κοπέλα. Πόσο θα κάνει; ρωτάει το αρκούδι
Παρένθεση: έχω ρωτήσει δύο ανθρώπους. Τον πατέρα μου και την κοπέλα μου. Υπολογίζουν 30 με 40 ευρώ. Κλείνει η παρένθεση.
Πόσο θα κάνει; ρωτάει το αρκούδι (το έχει κάνει και ο Φώσκολος αυτό με την επανάληψη, είναι για να μην χάνετε το ρου της ιστορίας).
196 ευρώ μου λέει η χαμογελαστή υπάλληλος.
...
Ε, λέω δεν έχω τόσα λεφτα - και προκαταβολή παίρνουμε μου λέει η λευκή ρόμπα, το φαντάζομαι λέω, αφήστε, θα πάω στο ΙΚΑ να τα κάνω τσάμπα.
Παρένθεση: Οι μυημένοι μπορούν να χαμογελάσουν ελεύθερα. Κλείνει η παρένθεση.
Συνεχίζω τον γολγοθά μου (υπάρχει και προηγούμενο μέρος, θα σας το πω άλλη φορά) και παίρνω στο 184. Για μία εξέταση αίματος; Θα πάτε στο κοντινότερο ΙΚΑ σας (στην Δροσοπούλου), θα σας δει παθολόγος και θα σας γράψει αυτός την εξέταση.
Μαϊστα. Το κλείνω το ραντεβού, και σκέφτομαι σοβαρά το blog μου, ενεργοποιώ την μνήμη μου. Εδώ, θα γελάσουμε λέω.
Πάω στον παθολόγο. 10-14:30 λέει το χαρτί αλλά αυτή - που έχει το παιδί της στο δωμάτιο να παίζει αμέριμνο - θα φύγει στις 12. Μας ενημερώνει τους απέξω που περιμένουμε - για να μην υπάρχει παρεξήγηση. Επιπλέον, είναι και στα αρχίδια της, καθώς της λέιπει ένα συνταγολόγιο που δεν το έχουν φέρει, αλλά δεν παει και η ίδια να το πάρει (τι, να αφήσει το παιδί μόνο του; αναίσθητοι είσαστε;), φεύγει κάπου μισή ώρα να πάει να πιεί καφέ, τέτοια πράγματα.
Εν ολίγοις, κάποια στιγμή φωνάζει τον αρκούδο, σκάω μύτη (έξω απο την πόρτα, μέσα δεν μπήκα ποτε) τι θέλετε εσείς; να, μία εξέταση. Μου φτιάχνει το παραπεμπτικό, θα πάτε πάνω να κλείσετε ραντεβού.
"Πάνω" έχει ποιο σοβαρούς υπαλλήλους, μου κλείνουν για την μεθεπόμενη ημέρα.
Την μεθεπόμενη μέρα, σκάω μύτη. Τρία είναι τα γραφεία, ένα δουλεύει. Όλοι (κάπου 40 άτομα) περιμένουν έξω απο αυτό. Δύο-τρείς υπάλληλοι έχουν (με το συμπάθειο) κυριολεκτικά γαμηθεί στην δουλειά εκεί μέσα. Με φωνάζουν, κάθομαι, κάνω έτσι το χέρι μου - με ρωτάει η κοπέλα: τι εξέταση είναι; Τις δίνω το χαρτί.
Α, όχι, μου λέει, ΕΜΕΙΣ δεν κάνουμε αυτήν την εξέταση.
Χι-χι-χι.
Μα, λέω (χωρίς να τα παίρνω με την κοπέλα, τι φταίει αυτή) παθολόγος που "δουλεύει" τρεις ορόφους πιο κάτω μου την έγραψε, και γραμματέας που δουλεύει έναν πιο πάνω μου την έκλεισε ραντεβού.
Τι να σας κάνω; μου λέει η κοπέλα.
Ελα ντε; Πρέπει να φταίνε οι ορόφοι. Διαφορετικό υψομετρικό.
Θα πάτε τρεις ορόφους πιο πάνω να σας πουν πότε και που πρέπει να πάτε.
Πάω (δεν με τρομάζουν εμένα τα υψομετρικά).
Στον υπάλληλο (αφού μου βαράει καμιά 10ριά σφραγίδες στο χαρτί) του λέω τι θα κάνω; δεν έχω 195 ευρώ για αυτή την παπαριά. Τράβα μου λέει στην Παμακάριστο, εκεί θα στην κάνουν.
Αντε καλά.
Φεύγω (να 'ναι καλά η Ελεάνα με το αμαξάκι της) και πάμε Παμακάριστο.
Καινούργιο σκηνικό.
Δεν έχει πολύ κόσμο. Στο λογιστίριο (που πρέπει πρώτα να περάσω) υπάρχει μία εμφανής ουρά, ενώ κάθε φορά που τελειώνει με έναν πελάτη, πατάει ένα κουμπί, και αλλάζει ένας αριθμός πάνω απο το κεφάλι της. Πάω να πάρω νούμερο.
Δεν έχει νούμερα.
Απο ότι καταλαβαίνω, σταμάτησε να έχει νούμερα εδώ και ώρα. Στέρεψε. Έτσι είναι κυρίες και κύριοι, δεν γεμίζουν μόνα τους αυτά τα πράγματα (πάντα αναρωτιόμουνα). Την ευσυνειδητη υπάλληλο, όμως, δεν την σταματάει αυτό. Το κουμπί το πατάει μετά απο κάθε πελάτη, και ανακοινώνει τον αριθμό.
Οταν έρχεται η σειρά μου, την ενημερώνω, παρεπιπτώντως, οτι τσάμπα βαράει γιατί η μηχανή που γεννάει χαρτάκια, στέρεψε - δεν γεννάει πια. Με ευχαριστεί με μία ελαφρά συγκίνηση. Περιμένει. Της λέω τι θέλω. 30 ευρώ μου λέει.
Ώπα, ώπα. για μισό. Παρένθεση εδώ. Τριάντα ευρώ η Παμακάριστος, εκατόν ενενήντα έξι η Διάγνωση; Αντιλαμβάνεται κανείς το σοκ που έπαθα; Ναι; Να συνεχίσω; Ευχαριστώ.
Πλερώνω με χαμόγελο, παίρνω τις αποδείξεις - γιατί και αυτά που έδωσα, το ΙΚΑ μου θα μου τα επιστρέψει. Το ΙΚΑ μου. Αχουτο.
Πίσω μου η κοπέλα χτυπάει το κουδούνι. "Να περάσει το 77". Δύσκολα κόβεται το χούϊ.
Στο αιματολογικό, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Χαρτάκια υπάρχουν ένα σωρό. Πίνακας με αριθμούς δεν υπάρχει (δεν μπορείς να τα έχεις όλα - σωστά;).
Χαμογελάμε, παίρνουμε αριθμό.
Εχουμε το 87, παίρνουν αίμα απο το 83. Χαζεύουμε τον κόσμο, μπροστά μας η πόρτα που οδηγεί στο μικροβιολογικό. Με κωδικό.
Ωπ, ενδιαφέρον.
Μια κοπέλα με την απαιτούμενη συνοδεία της -φίλης της- νοσοκόμας παιρνάει, μπαίνει με το έτσι θέλω, κύριε Βασίλη τι κάνετε, καλά είναι ο κύριος Βασίλης, που παρεπιπτώντως είναι και ο γιατρός που παίρνει το αίμα. Αφού παίρνει το αίμα, εκτός σειράς, πηγαίνει στο μικροβιολογικό, η φίλη της νοσοκόμα πατάει τον κωδικό δεν ανοίγει οι πόρτα. Οι δίπλα μου, που πετάξανε κάτι ωραιότατα καρφιά όταν βγήκε η κυρία γελάνε, αλλα δεν ξέρω γιατί. Οταν μπήκαν και άλλοι αργότερα κατάλαβα - ο κωδικός ήταν τόσο εύκολος (μπορούσε να τον δει ο οποιοσδήποτε) που πρέπει να είσαι τελείως βλάκας για να τον δώσεις λάθος.
Ζώον με περικεφαλαία.
Μπαίνω στο αιματολογικό, δείχνοντας το χαρτάκι μου. "Δεν υπάρχει λόγος" μου λέει ο κυρ-Βασίλης, "Πως", του λέω "για να τηρούνται οι τύποι. Να μην μπαίνει ο καθένας όποτε θέλει εδωμέσα". Σωστά, ο κυρ-Βασίλης, πράος άνθρωπος, καταλαβαίνει το υπονοούμενο, κατεβάζει το κεφάλι.
Μαζί με τον κυρ-Βασίλη υπάρχει και ένας νοσοκόμος. Απο την πρώτη στιγμή δεν με πείθει οτι θα καταφέρει να μου πάρει αίμα. Αφού μου ψηλαφίζει τα χέρια κανα δίλεπτο φωνάζει τις ενισχύσεις: "κυρ Βασιλη έρχεστε λίγο; δεν του βρίσκω φλέβα".
Έρχεται το βαρύ πυροβολικό, ο κυρ Βασίλης αυτοπροσώπως. Πράος άνθρωπος. Με ψηλαφίζει και αυτός, ούτε αυτός μου βρίσκει, μου λέει θα σας πάρω απο δω, το απο δω είναι στον καρπό κοντα του αριστερού μου χεριού.
Μωρε απο το μάτι μην μου πάρεις, καί απο όπου καταλαβαίνεις πάρε μου.
Καθώς με τρυπά, τον ρωτάω:
-Πόσο καιρό θέλουν οι εξετάσεις;
-Πέντε με δέκα μέρες.
-Α, καλά.
Μετά απο λίγο, πιέζω την τύχη μου:
-Επειδή τελειώνει η αναρωτική μου άδεια, είναι εύκολο να μάθουμε αν θα είναι σε 5 ή σε 10;
-Φυσικά, να πάω να ρωτήσω.
Πράος άνθρωπος.
Το έχει πάρει το αίμα, το χέρι με πονάει ολίγον-τι, επιστρέφει:
-Δυστυχώς έχω άσχημα νέα: θα πάρετε αποτελέσματα στο τέλος του μήνα (του Αυγούστου). Η μοναδική υπάλληλος παίρνει άδεια οπότε...
Κάγκελο εγώ. Η άδειά μου τελειώνει στις 8/8.
-Πόσο χρόνο κάνουν τα άλλα ιατρεία;
-Κάπου 5 με 10 ημέρες, αλλά ελάτε μαζί μου να ρωτήσουμε το μικροβιολογικό.
Πάω, μου ανοίγει, πετάει σε μία χοντρή μικροβιολόγο "αυτός είναι ο νεαρός" και την πουλεύει πριν αρχίσουν τα δύσκολα. Πράος άνθρωπος.
Προσπάθώ -σκληρά- να συννενοηθώ με την μικροβιολόγο:
-Τι θέλετε; αφού σας είπαμε. Αν δεν σας αρέσει, ακυρώστε την εξέταση.
-Αν πάω αλλού, πόσο χρόνο κάνουν κανονικά;
-Δέκα με δεκαπέντε μέρες.
-Εσείς πότε θα μου δώσετε αποτελέσματα;
-Τέλος του μηνός. Αν δεν σας αρέσει, ακυρώστε την εξέταση.
-Αυτό που θέλω είναι την βοήθειά σας. Αν έτσι και αλλιώς κάνουν και οι άλλοι δεκαπέντε μέρες, και εσείς μου τις δώσετε σε 16-17, τότε δεν έχει νόημα να πάω αλλού. Απλώς θέλω να καταλάβω πόσο καιρό κάνουνε.
-Αν θέλετε, μπορείτε να πάτε στο Γεννηματά.
-Μπορώ να πάρω το αίμα μου; Γιατί εδώ δυσκολεύτηκαν πολύ να μου πάρουν και δεν θέλω να περάσω την ίδια ταλαιπωρία.
Αυτό δημιούργησε μία σύγχιση. Δεν πρέπει να έχει ξαναζητήσει κανείς το αίμα του πίσω. Στην αρχή μου λένε όχι, αλλά το μελετάνε, το συζητάνε (πολιτισμός, δημοκρατία, τετοια πράγματα) και μου λένε ναι.
-Δεν θα το πάρουνε, αλλα μπορείτε.
Το ποσό είναι τριάντα ευρώ (και το αγαπημένο μου ΙΚΑ θα μου τα ΄δωκει πίσω, γιατί με αγαπάει και αυτό). Μπορώ να κάνω μία εξεταση εδώ, αλλά να πάω και στο Γεννηματά, να κάνω και μία εκεί. Μπορεί να μήν λειπει η μοναδική υπάλληλος για διακοπές και να πάρω νωρίτερα τα αποτελέσματα.
-Καλώς, σας ευχαριστώ. Θα κάνω την εξέταση και εδώ, και εκεί.
-Οπως καταλαβαίνετε. Αλλα τα αποτελέσματα θα τα πάρετε τέλος του μηνός.
Θέλω να καταλάβετε την ψυχολογία μου εδώ. Εχω αντιληφθεί απο τα τεκτενόμενα, οτι αυτή η εξέταση είναι τόσο σπάνια που την κάνουν ελάχιστα νοσοκομεία και αν πάς σε ιδιωτικό μικροβιολογικό, θα πληρώσεις τον κώλο σου.
Στο μεταξύ η Ελεάνα που περιμένει έξω και έχει ακούσει όλη την κουβέντα έχει γίνει (και αυτή) έξω φρενών. Βρίσκει στον κατάλογο το τηλέφωνο ενός γνωστού της ιδιωτικού μικροβιολόγου στην περιοχή της.
-Πόσο κάνει αυτή η εξέταση;
-τριάντα ευρώ
-πότε θα πάρουμε τα αποτελέσματα;
-Αυριο.
Ωπ. Καινούργια λέξη στο λεξιλόγιο μας. Αυ-ρι-ο. Με το λογικό κόστος, αποτελέσματα άμεσα.
-Μας πήρανε αίμα. να το φέρουμε;
-Φυσικά, εγώ χρειάζομαι μόνο ένα πήγμα.
Χαράς ευαγγέλια. Πηγαίνω στο αιματολογικό να ακυρώσω την εξέταση.
-Μπορώ να ακυρώσω την εξέταση γιατί βρήκα κάποιον που μου δίνει αποτελέσματα αύ-ρι-ο;
-Φυσικά (Πράος άνθρωπος).
-Μπορώ να πάρω το αίμα μου ή το έχετε δώσει στο μικροβιολογικό;
-Οχι, εδώ το έχουμε. Μισό λεπτό να σας δώσω το χαρτί και το αίμα. Τί όνομα;
-Αρκούδος.
Το χαρτί βρίσκεται αμέσως. Το άιμα όμως καθυστερει. Είναι καμιά τριανταριά φιάλες, αλλά με αρκούδος δεν βρίσκει τίποτα.
-Α, να μου λέει, αυτό θα είναι. Είχα γράψει λάθος το όνομα.
....
Ορίστε; Έγραψαν λάθος το όνομα; Ήμουν η αιματολογική εξέταση νούμερο 96 εκείνης της ημέρας μόνο, και γράψανε λάθος το όνομα;
Για να σας δώσω ιδέα του λάθους, αντι να γράψουνε για παράδειγμα Γεωργόπουλος, γράψανε Γεωργακόπουλος.
Μικρό, αλλα σημαντικό, το επώνυμό μου είναι εξίσου διαδεδομένο.
Μέχρι το τέλος του μηνός, 5-6 Γεωργακόπουλοι θα έχουν περάσει σίγουρα.
-Μην ανησυχείτε, δεν υπάρχει Γεωργακόπουλος, εσείς είσαστε - σίγουρα.
Εκεί τελειώνει η λογική. Φέρτε το λέω, να τελειώνουμε (μην κάψουνε κανέναν κακομοίρη οτι έχει λοιμώδη και τρέχει) Το βάζω στην τσέπη.
Πληρώνομαι στο λογιστήριο παίρνοντας τα λεφτά μου πίσω.
Πάω στον μικροβιολόγο. Μόλις ακούει την ιστορία, πετάμε μαζί την φιάλη στα σκουπίδια. Μου παίρνει αίμα - με την μία και εντελώς ανώδυνα. Κοιτάει τις προηγούμενες εξετάσεις μου και μου δίνει συμβουλές, συστάσεις.
Τα αποτελέσματα τα παίρνω την επομένη, και πληρώνω τριάντα ευρώ.
Θέλετε καλό κλείσιμο; Δεν έχω. Αλλά σας υπόσχομαι να χαμογελάσω με τις παρατηρήσεις σας.
Ο Αρκούδος είναι περήφανος χρήστης ενός k700i της Sony Ericsson. Τον παλιό καλό καιρό, κυκλοφορούσε με ένα 7110 της Nokia (μεχρι και site είχα φτιάξει για αυτό, αλλά δεν μπορώ να το βρώ με τίποτα), με ένα.. φτού. το ξέχασα. Θα το θυμηθώ όμως... και με το (υπέροχο οπτικά) Alcatel 715.
Ετσι, απο το Δεν-υπάρχει-περίπτωση κατέληξα να αγοράσω ένα bluetooth της εταιρείας Gigabyte. (μην ανησυχείτε, δεν θα αρχίσω τις γκρίνιες, μια χαρά δούλεψε :Ρ)
