Μεταξυ κλακ και τσιζκέηκ

Το Σάββατο πήγαμε, όπως κάθε Σάββατο σχεδόν, για μπάλα.

Κοντά στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου, σε φάση ανύποπτη στραβοπατάω, ρίχνω το βάρος στο δεξί μου πόδι και νιώθω ένα 'κλακ' στον αστράγαλο. Δυνατό. Ώπα, λέω, μαλακία έγινε εδώ.

Είμαι γονατισμένος και πιάνω το πόδι μου. Δεν πονάω, είμαι μόνο λίγο μουδιασμένος.

Το παιδί της αντίπαλης ομάδας, που είναι δίπλα μου και με βλέπει να γονατίζω -μπορείι να πέταξα κανένα αχ, δεν θυμάμαι- σκύβει δίπλα μου και με ρωτάει: Είσαι καλά ρε φίλε; τι είναι αυτό το κράκ που ακούστηκε;

Ω-πα λέω, τα πράγματα δυσκολεύουν. Το 'κλακ' έγινε 'κρακ'.

Σηκώνομαι να περπατήσω. Σιγά - σιγά, κάτω απο τον αστράγαλο, ένας γνώριμος πόνος κάνει την εμφάνισή του. Ο Βασίλης, συμπαίκτης στην ομάδα, σκέφτεται "περπάτα ρε μαλάκα, μην κολλήσεις τώρα" - (μου το ΄πε μετά), μου λέει "ή βγες, ή τρέχα, χαλάς το οφσάιντ". Δίκιο έχει ο άνθρωπος. Πιάνει πιο δυνατά ο πόνος, βγαίνω, πάω στον γιατρό.

Ω-ω-πα λέω, νάτο το τρίτο, είναι άντρας. Δύο φορές έχω φύγει από το γήπεδο τραυματίας, στα τελευταία τρία-τέσσερα χρόνια, και τις δύο φορές άντρας γιατρός, παρότι τρεις στις πέντε έχουμε γυναίκα γιατρό.

Και τις δύο, έχω χτυπήσει στο ίδιο σημείο - κοινώς, διάστρεμμα.

Βασικά, το δεξί μου πόδι ξέρει καλά από διαστρέμματα. Τι μπάσκετ, τι ποδόσφαιρο, μέχρι και περπάτημα στον δρόμο με έχει στείλει κουτσό σπίτι. Μόνο απο το ποδόσφαιρο έχω τραυματιστεί, στο ίδιο σημείο (και περίπου με τον ίδιο τρόπο) τρεις -μαζί με αυτή- φορές.

Ο Βασίλης, ο εν λόγω συμπαίκτης και απο τους καλύτερους φίλους μου, έχει άλλη διαδικασία με τους τραυματισμούς - έχει πάθει πολλές φορές χειρότερα από μένα, αλλά μερικές φορες, δάγκωνε τα δόντια και συνέχιζε να παίζει.

Ε, εγώ δεν είμαι έτσι. Άλλο πράμα ο αρκούδος. Ο αρκούδος, πείτε τον όπως θέλετε, άμα πονάει, πονάει. Το ακούει το πόδι του - ειδικά όταν του έχει δώσει τα σημάδια τόσες φορες με τραυματισμό στο ίδιο σημείο.

Ε, ο αρκούδος πονάει.

**[

Οχι τόσο ωστε να μην πάει στο Όνομα Του Ρόδου βέβαια.

Με τον καινούργιο θείο (είδες πόσα θα μάθεις δίπλα μου; σου χρωστάω την μπύρα, την ξέχασα τελείως), την Αγγελική, και τον Αντώνη, Σάββατο βράδυ, κουτσαίνοντας και πρησμένος, αλλά πήγα. Εξαιρετικοι οι 15-50 που επιτέλους βρήκανε μία γυναίκα να τραγουδά σαν τους άνδρες - αλλά το πρόγραμμα, όσες φορές έχω πάει, είναι το ίδιο...

Και όχι τόσο, ωστε να μην πάει στο Applebees την Κυριακή βέβαια.

Ρε Νικόλα, είναι δυνατόν, κοτζαμάν καφε, (εσπρέσσο δεν ητανε;) πως τον γλύτωσες; Πάντως το τσιζκέηκ που πήρα, ήταν νοστιμότατο.

]**

Τέλοσπαντων. Στο γραφείο σήμερα είχε πλάκα. Καραφλός, κουτσαίνοντας, μορφάζοντας, να κουβαλάω το πορτοκαλί κουτί με το φαγητό μου. Μια απορία για τον καθένα που κοίταγε.:)