Me, myself and I

Ε'ιδα τον Spiderman 2 σήμερα, και θυμήθηκα τo "ψεύτικο" ερώτημα που θέτει ο Stan Lee: Να είσαι ο εαυτός σου (με ότι αυτό του κοστίζει) ή να ζεις την ζωή που (πιστεύεις ότι) περιμένουν οι άλλοι να ζήσεις;

Δεν θα οδηγήσω εσας στον ίσιο δρόμο: αντιθέτως "θα βγάλω το λιθαράκι από το δικό μου μάτι" και θα μιλήσω για μένα.

Είναι πολύ δύσκολο να είμαι αυτός που θέλω να είμαι. Αν νομίζετε οτι αυτό είναι το εύκολο, απατάσθε. Τουλάχιστον όχι για μένα.

Καταρχάς το ποιό σημαντικό: ποιός θέλω αλήθεια να είμαι; Στην πραγματικότητα είμαι πολύ εύπλαστος - ποιό πολύ απ' οσο οι γύρω μου πιστεύουν. Σήμερα θέλω αυτό - αυριο το μετανιώνω, δεν ήταν και τόσο καλή ιδέα τελικά. Σήμερα διαφωνώ, αύριο μπορεί να συμφωνήσω.

Επίσης, στην φάση της αυτογνωσίας και της κατάθεσης που βρίσκομαι τώρα πρέπει να το ομολογήσω: είμαι πολύ εγωιστής. Α, όλα και όλα, ο εαυτούλης μου πρώτα - ακόμα και αν δεν το παραδέχομαι. Κυρίως αν δεν το παραδέχομαι.

Τέλος, εκτός από όλα τα άλλα, θέλω να με αγαπούν. Οχι μόνο να με αγαπούν, να με λατρεύουν. Οχι μόνο να με λατρεύουν, να με θεοποιούν.

Είμαι, με άλλα λόγια, ένας φυσιολογικός άνθρωπος.

Και με αυτές τις αδυναμίες μου (που αναγνωρίζοντάς τις σε μένα, μπορώ να τις δικαιολογώ στους άλλους) νομίζετε οτι είναι εύκολο να είμαι ο εαυτός μου; Οχι, σας πληροφορώ οτι είναι πολύ ποιό απλό να είμαι αυτός που θέλουν οι άλλοι.

Αλλά δεν είναι το σωστό να κάνεις το εύκολο, έτσι δεν είναι; Ο αδιάβατος δρόμος είναι ο ποιό ενδιαφέρον.
Έτσι, κοιτάω να είμαι ο εαυτός μου, όσο δύσκολο και αν είναι αυτό. Απλώς φροντίζω να είμαι ειλικρινής με τους άλλους - όσο τουλάχιστον είμαι και με τον εαυτό μου.

(Σκατά. Πήγα να γλυτώσω από τον κακόβουλο, αλητήριο, εγωιστή εαυτό μου, και πάλι μπροστά μου τον βρήκα. Τουλάχιστον γλυτώστε εσείς - κάντε όσο το δυνατόν λιγότερη παρέα μαζί μου. Αυτό, συνήθως, αρκει για να οδηγηθείτε μακρυά από την αμαρτία.)