Ποιο να σηκώσω είπαμε;

Το πρωτοδιάβασα στο ιστολόγιο, και το βρήκα ολόκληρο στον Ιο της Κυριακής, της καλής εφημερίδας Ελευθεροτυπία.

Παραθέτω απόσπασμα:

Οταν το «γαμημένο» μετατρέπεται σε «ονειρεμένο» για τις ανάγκες που επιβάλλει η πολιτική ορθότητα των εθνικών μας χορηγών, τότε το πάνδημο πανηγύρι για την επιτυχία της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου χάνει την αυθεντικότητά του. Μπαίνει στο καλαπόδι του τηλεοπτικού καθωσπρεπισμού και καταλήγει κίβδηλο. Ηταν φυσικό να ακολουθήσει η γνωστή προσπάθεια πολιτικής εκμετάλλευσης ή η «θεωρητικοποίηση» της επιτυχίας με πολιτικές, κοινωνιολογικές, ακόμα και θεολογικές προσεγγίσεις. Η τάση αυτή, που κορυφώθηκε στο Παναθηναϊκό Στάδιο, είχε γίνει ορατή από μέρες.

Η θέση μου; συμφωνώ, και μου αρέσει να σκέφτομαι απο τέτοια άρθρα καινούργια (για μένα) αλλά προφανή πράγματα: Για παράδειγμα οτι η προσπάθεια που ξεκίνησε να γίνει το "γαμημένο" - "ονειρεμένο", κατέληξε στο φιάσκο του Παναθηναϊκού Σταδίου...