Είπαμε, ο Κεντέρης ε-φυ-γε. Αλλά είναι τώρα μόνος του;

(θανκς στον Ανώνυμο και στην Ξανθή που μου το τονίσανε...)

Για δείτε εδώ: Ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος τσίμπησε απο τον Κεντέρη.

Ενα παιδί, γράφει σε ένα μπλογκ για το πετ του: ένα σαλιγκάρι! Το λέει Κεντέρη. Του βάζει μαρούλια να φάει. Το παρακολουθεί να διανύει απόσταση ενός μέτρου σε διάστημα μιας βδομάδας. Γράφει με τρυφερότητα για το σαλιγκάρι του. Και μια μέρα το σαλιγκάρι φεύγει. Και το υπέροχο παιδί κάπως συγκινείται. Το πιστεύετε, λέει, αλλά ο Κεντέρης μού λείπει. Ηταν μια κάποια λύσις. Μήπως να υιοθετήσω μια πέτρα - που είναι πιο σταθερή;

Βέβαια, το υπόλοιπο άρθρο δεν είναι και τόσο χαρούμενο: μιλάει για την μοναξιά, για την προσπάθεια να βρεις κάποιον να τα πεις.

Απο την μία ο Κεντέρης γίνεται διάσημος (μα να μην έχω μία φωτό ρε γμτ), απο την άλλη σύμβολο της μοναξιάς.

Όμως, διαφωνώ: δεν ξέρω για τα αμπέλια της κυρίας, ή για την γάτα-θεά, ή για την αράχνη στην κουζίνα: εγώ και ο Κεντέρης περάσαμε θαυμάσια αγνοώντας ο καθένας την υπάρξη του άλλου - μέχρι που έφυγε.

Δυο φιλαράκια, που δεν ενοχλούσαν ο ένας τον άλλο, και που κάποια στιγμή χωρίσαν οι δρόμοι μας.

Και τι είναι η ζωή εκτός απο χωρισμούς και κανούργιες φιλίες;

Ο Τσαγκαρουσιάνος γράφει για την μοναξιά, αλλά και ο καλύτερος φίλος του Μπουκόβσκι, αν θυμάμαι καλά, ήταν -εκτός από το μπουκάλι του- κάποιος άγνωστος σε ένα μπαρ. Μοναχικός - αλλά ούτε με κομπιούτερς, ούτε με μπλογκ, ούτε με αμπέλια. Ο καθείς χτίζει την φυλακή -και τα καγκελά του και τα παράθυρά του-, πιστεύω. Καμιά φυλακή καλύτερη ή χειρότερη απο την άλλη.

Αν είχα υιοθετήσει μία πέτρα, τότε ναι, να μιλάγαμε για μοναχικές στιγμές (για την πέτρα, κυρίως).

~

Υ.Γ. Ο Τσαγκαρουσιάνος κοιτάει το μπλογκ μου και του αρέσει, εμένα μ' αρέσει ο πιτσιρίκος, άρα του Τσαγκαρουσιάνου του αρέσει ο πιτσιρίκος. Δεν υπάρχει ποιο απρόβλεπτο πράγμα απο την ίδια την λογική.

Υ.Γ. Πάει και τούμπαλιν αυτό, ε;