"Θα πιείτε τέτοιο πράγμα;"

Δεν είμαι μυστήριος άνθρωπος... είμαι;

Μάλλον είμαι. Βασικά, κάποια πράγματα, (ίσως μετά απο καιρό, με άλλη λογική) μου αρέσει να τα δοκιμάζω.

Αλλά, το να είσαι διαφορετικός, να μην είσαι "συνηθισμένος", έχει, όπως και να το κάνεις, τις δυσκολίες του.

Απλό (και όχι απλοϊκό) παράδειγμα:

Στην Πάρο, πρίν απο μερικά χρόνια, πηγαίνω για milkshake στην Δωδώνη που είχε ανοίξει εκεί. Τότε δεν υπήρχε η Sulla Luna, οπότε παγωτό έτρωγες (εν πολλοίς) όπου σε πήγαινε η όρεξή σου.

Πάω λοιπόν στην Δωδώνη μία, πάω δύο, πάω τρείς,έχω φάει όλα τα "φυσιολογικά" milkshake.

Θέλω να δοκιμάσω κάτι καινούργιο βρε αδέλφε.

Κοιτάω τις γεύσεις, βλέπω Λεμόνι.

Πως θα ήταν ένα milkshake λεμόνι;

Τότε στην Δωδώνη δούλευε μία ευγενικότατη κοπέλα, με την οποία, με τα πολλά σούρτα-φέρτα, ένα 'γεια' το είχαμε.

"μου βάζεις ένα milkshake λεμόνι; δεν έχω ξαναφάει, αλλά λέω να δοκιμάσω."

Κολλάει η κοπέλα.
"Δεν ξέρω αν μπορεί να γίνει, γιατί το λεμόνι είναι sorbet."

Με πιάνει το πείσμα:
"Κάντο, και ότι γίνει το πληρώνω."

Πράγματι, με αρκετή περιέργεια, το κάνει.

Το δοκιμάζω, μου αρέσει - πολύ.

Συνέχισα να πηγαίνω, και μάλιστα δοκιμασα και άλλες γεύσεις - μάνγκο αν θυμάμαι καλά.

Μία μέρα μάλιστα, η δεσποινις με ρώτησε αν είναι καλό, της είπα να κάνει λίγο παραπάνω να δοκιμάσει - και της άρεσε.

Δεν ξετρελάθηκε, αλλά πινόταν ευχάριστα.



Και εδώ αρχίζει ο γολγοθάς.

Με την γεύση του στο στόμα (που λέει ο λόγος) πηγαίνω στην Δωδώνη (κυρίως στην γειτονιά μου, στο τέρμα Πατησίων), όχι πολύ συχνά, μιά φορά στους τρεις μηνες για να πάρω milkshake.

Κάθε φορά πέφτω είτε σε διαφορετική υπάλληλο, είτε σε υπαλληλο που δεν με θυμάται απο την προηγούμενη φορά.

- Καλημέρα σας, θα ήθελα ένα milkshake λεμόνι.
- Ορίστε;
- Ενα milkshake λεμόνι.
- Οχι, αυτό δεν γίνεται.
(εδώ κουράζομαι λίγο)
- Ακούστε, έχω ξαναφτιάξει και είναι νοστιμότατο.
- Είστε σίγουρος; Γιατί το γάλα δεν θα δέσει με το λεμόνι.
- Έχω ξαναφτιάξει, και μου άρεσε πολύ. Ακούστε, αν δεν βγει καλό, μην ανησυχείτε, θα το πληρώσω.
- Μα δεν είναι οτι δεν θέλω, δεν γί-νε-ται. Δεν δένει το λεμόνι με το γάλα, δεν καταλαβαίνετε;
- Ναι, αλλά εγώ το έχω ξαναφτιάξει - άρα γίνεται.
- Εμείς δεν μπορούμε να φτιάξουμε τέτοιο πράγμα.
- Μα, ΕΔΩ το έχω φτιάξει.

Εδώ υπάρχει -πάντα- μία μικρή δόση αμφιβολιας. Φαίνεται ωσαν θολούρα στα μάτια της υπαλλήλου.

- Εχετε φτιάξει εδώ τέτοιο πράγμα; (δοκιμάστε την ανάγνωση "τέτοιο πράγμα" στραβώνοντας τα χείλη σας και ταυτόχρονα σκεφτόμενοι κάτι πολύ αηδιαστικό, σαν το Παναθηναϊκό πρωταθλητή ένα πράγμα)

- Βεβαίως. Φτιάξτε το εσείς, και μην σας νοιάζει. Μηπως θέλετε να σας πληρώσω προκαταβολικά; (χαριτωμενάκι μου εσύ)

Προσέξτε: η παραπάνω κουβέντα, γίνεται ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ αναλλιώτη απο τον καιρό, την τεχνολογία, την Ακρόπολη που αναπαλαιώνεται, τους πολιτικούς που λένε θα. Ακριβώς οι ίδιες κουβέντες, με το ίδιο χρώμα, με τις ίδιες αντιρρήσεις, διαφορετικούς υπαλλήλους - ούτε εκπαιδευμένοι να ήτανε.

Εδώ λοιπόν, κάθε φορά, η υπάλληλος υποκύπτει, και το φτιάχνει, γκρινιάζοντας λίγο, και παραπονούμενη.


Και κάθε φορά είναι νοστιμότατο :) .