Οι οικοδεσπότες και το χαλάκι...

Κάθε μέρα -σχεδόν- περνάω απο τον σταθμό του ηλεκτρικού στο Μοναστηράκι.

Εκεί νιώθω το ...μεγαλείο των Ολυμπιακών Αγώνων.

Είχα πει -πιθανόν όχι σε αυτό το blog- οτι τότε, μου θύμιζε τους νοικοκυραίους που δέχονται σπουδαίους επισκέπτες, αλλά έχουν το σπίτι τους χάλια.

Βρώμικο, ακατάστατο, χαλασμένο.

Έχουν λοιπόν, δύο λύσεις. Ή πασχίζουν να κρύψουν ό,τι τους ντροπιάζει, ή κάνουν ότι καλύτερο δυνατόν να διορθωθούν.

Παίζει και το σενάριο να τους καλέσουν στο σπίτι που έχουν, όπως το έχουν - αλλά ή οι επισκέπτες θα φύγουν τρέχοντας και δεν θα ξανάρθουν, ή που θα πουν "πολύ μάγκες αυτοί οι οικοδεσπότες".

Και δεν θα ξανάρθουν.

~

Στο Μοναστηράκι (στον σταθμό, γιατί για την πλατεία έχουν ήδη ακουστεί αρκετά παράπονα) λοιπόν, γίνεται της κακομοίρας.

Ήδη, απο τους Ολυμπιακούς, η κατάσταση έμοιαζε να είναι στην κόψη του ξυραφιού: μιά καθαρίστρια ήταν διαρκώς με μία σφουγγαρίστρα και μάζευε τα νερά.

Μετά, σιωπή.

Οι αγώνες τελειώσανε, οι φρίτς και οι τσιν πήγανε σπιτάκι τους, η καθαρίστρια απελευθερώθηκε απο την σφουγγαρίστρα...

Έτσι, τα νερά μαζεύονται, γλυστράει και είναι επικίνδυνα.

Για το εικαστικό, με την προβολή του σύμπαντος στην κορυφή της στοάς του μετρό στο Μοναστηράκι, έργο (αν θυμάμαι καλά απο τις πινακίδες) του Σινόπουλου, που έχει το Πλανητάριο, δεν μπορούμε να πούμε πολλά καθώς μοιραία, πέφτει σε δεύτερη μοίρα.

Πάντως, επι δύο μήνες το σήμα έδειχνε οτι πρέπει να αλλαχθεί η λυχνία, πράγμα που ουδέποτε - προφανώς γιατί κανείς δεν έκανε τον κόπο να ασχοληθεί- έγινε.

~

Θα σκοτωθεί κανείς; Θα χάσκουν σβηστοί οι προβολείς;

Οι οικοδεσπότες προτίμησαν να βάλουν τα σκουπίδια κάτω απο το χαλάκι. Οι επισκέπτες ήρθαν, είδαν, έφυγαν.

Τώρα οι οικοδεσπότες δεν δικαιούνται να γκρινιάζουν αν κάτι τους μυρίζει...