Εμπρός, πιτσιρίκο, για μιαν Ελλάδα νέα!

Κατεβαίνω την Σόλωνος. Εκεί είναι τι; η Νομική; Οι τοίχοι είναι μπλέ απο τις αφίσες. Καμία 30 άτομα, πιτσιρικαρία, ακούνε το Life Is Life - αλλά το "νανα να νανα" του ρεφραίν αντικαθιστάται τεχνηέντως με το "γαμώ το ΠΑΣΟΚ", τραγουδισμένο ομαδικά, από τους συγκεντρωμένους.

Ο κόσμος που κατεβαίνει την Σόλωνος, ακούει και κουνάει το κεφάλι του.

Τι πάει στραβά με αυτά τα παιδιά;

Δεν είμαι κομματικοποιημένος, και είμαι ελάχιστα πολιτικοποιημένος. Είμαι, θέλω να πιστεύω, αμυδρά κοινωνικοποιημένος, με την λογική οτι τα προβλήματα δεν λύνονται με ταμπέλες κομματικής ή ακόμα και ιδεολογικής κατεύθυνσης.

Αλλά ακόμα και έτσι, αν ήμουν πολιτικοποιημένος, μέλος της ΔΑΠ της ΠΑΣΠ ή Οννεδίτης, ή Νεοδημοκράτης, τίποτα, τίποτα δεν θα δικαιολογούσε αυτή την συμπεριφορά.

Εκτός αν ήμουν 'οπαδός'.

Αλλά δεν είναι καθαρή, αγνή βλακεία ο οπαδισμός; Και δεν είναι πολύ επικίνδυνη όταν έχει να κάνει με το μέλλον, το ουσιαστικό, το βασικό μέλλον μας;

Απο εκεί δεν θα βγει ο επόμενος πρόεδρος της ΔΑΠ; Της ΟΝΝΕΔ; Ο βουλευτής; και αυτά τα παιδιά, με την θλιβερή βλακεία που τα δέρνει, ποιον θα εκλέξουν;

Και με τι κριτήρια;

Δικό τους το κόμμα, δικό τους το πρόβλημα. Αλλά πάντως, εκτός απο θλιβερό και επικίνδυνο, είναι για κλάματα.

Προσέξτε: Δεν διαφωνώ με την ύπαρξη κομματικά οργανωμένων - ειδικά σε αυτή την ηλικία.

Ας υπάρχουν.

Αλλά αυτή η εικόνα είναι για κλάματα.