Πιάσε ένα ποντίκι.

Αγοράζω την εφημερίδα "Το ποντίκι" απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να αγοράζει εφημερίδα.

Στην αρχή, μ' αρέσανε πολύ οι φωτογραφίες και τα σχόλια. Έκανα απίστευτο γέλιο, με πράγματα που -απο τότε- ήταν πολύ πολιτικά, αλλά απόλυτα κατανοητά. Για χρόνια κοίτούσα πρώτα τις φωτογραφίες, και μετά διάβαζα.

Υστερα ωρίμασα ελαφρώς, και έριχνα μιά ματιά στα άρθρα. Όλο και περισσότερο διάβαζα, ανέλυα, καταλάβαινα.

Στο ποντίκι γίνεται αληθινή δημοσιογραφική δουλειά. Πως το καταλαβαίνεις; όταν ένας δημοσιογράφος κάνει έρευνα και ρεπορτάζ για έναν άλλο δημοσιογράφο.

Οχι κάθε Πέμπτη, αλλά αρκετά συχνά, πηγαίνω στο περίπτερο του Αρτέμη και του λέω: "Πιάσε ένα ποντίκι" - και αυτός συνήθως απάντάει κάτι σε στυλ "και τι είμαι εγώ, γάτα;" και γελάμε, και χάνω το τραίνο - αλλά δεν πειράζει, μεγάλη εφημερίδα είναι, θα διαβάσω κανένα άρθρο μέχρι να έρθει το επόμενο.

Αυτή η πλάκα πρέπει να γίνεται σε όλα τα περίπτερα, με όλα τα ποντίκια.

Δεν θα ξεχάσω την απογοήτευσή μου την ημέρα που ανακάλυψα ότι τυπώνεται στα πιεστήρια του Λαμπράκη. Τότε είχα παει και εγώ εκεί, για να τυπωσω ένα διαφημιστικό φυλλάδιο, τύπου Telemarketing το οποίο - αφού πρέπει να τα ξέρετε όλα- το κατέστρεψα ολοσχερώς. 'Η εν πάσει περιπτώσει, τουλάχιστον το μισό. Αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο post.

Εχω ήδη λοιπόν πάει στα πιεστήρια του Λαμπράκη, και ήξερα οτι εκεί τυπώνουν ένα σωρό έντυπα, και όχι μόνο τις εφημερίδες του. Αλλά και πάλι, το ανεξάρτητο ποντίκι να τυπώνεται στον Λαμπράκη, ε, κάτι έκανε στην αθώα συνείδησή μου.

Τεσπα. Το πέρασε το τεστ, με τα χρόνια, τα έβαλε με όλους, και συνεχίζει - όχι τόσο δυναμικό όπως πριν, αλλά ούτε και εγώ είμαι ίδιος.

Περίεργο πράγμα πάντως: Οτι εφημερίδα, έντυπο, ακόμα και διαφημιστικό να αφήσω στο γραφείο, κάποιος θα ζητήσει να του ρίξει μια ματιά. Κα-νέ-νας δεν έχει ζητήσει ποτε να ρίξει μία ματιά στο ποντίκι, όσες φορές και να το έχω αφήσει στο γραφείο.

Σκουικ.