Morning Call

Εχω μια μικρή παραξενιά.

Καλά, ας το πιάσουμε απο την αρχή αυτό γιατι δεν έχω μόνο μία.
Ας πούμε καλύτερα "Εχω άλλη μία παραξενιά":

Μην με πάρεις το πρωϊ τηλέφωνο.

Αν ακούσω το πρωϊ το κινητό να χτυπά -και μόνο που το ακούω να χτυπάει- σπάζομαι. Τι μυστήριο πράγμα; Ο μονος τρόπος να μην με πειράξει είναι να το ξέρω ότι κάποιος θα πάρει. Τα ξαφνικά, τα απροετοίμαστα με τσακίζουν.

Και για να γίνω ποιο παράξενος, τα Σαββατοκύριακα δεν με πειράζει. Τις καθημερινές είναι που με ενοχλεί.

Μέχρι να βγω στον δρόμο, είμαι ευαίσθητος στο ριγκτόουν μου. Μετά, μου περνάει.

Θα μου πεις: "γιατί δεν το κλείνεις;" Ελα μου ντε. Δεν το κλείνω το ρημάδι - μόνο και μόνο μην σκάσει τίποτα επείγον. Γιαυτό και σπάζομαι. Γιατί ο μόνος λόγος που του επιτρέπω (προσέξτε πως ξαφνικά το κινητό μου αποκτά προσωπικότητα) να χτυπήσει το πρωϊ είναι για κάτι επείγον - γι' αυτό και πετάγομαι όταν χτυπάει.

Και, βέβαια, τίποτα επειγον δεν είναι. Ο παπάρας φίλος μου που έχει να μου μιλήσει από τον στρατό, και με θυμήθηκε "τι κάνεις ρε μπαγάσα, καλά;" και εγώ κατεβάζω τους ρυθμούς τις καρδιάς μου ξανά στο φυσιολογικό, προσπαθώντας να μην γίνω αδίκως κακός. Γιατί δεν φταίει αυτός. Εγώ φταίω.

Και φυσικά, πάει η μέρα μου. Τσακίδια.


Δεν ξέρω γιατί - δεν με νοιάζει να μάθω.


Αν είσαι εχθρός μου, πάρε με το πρωϊ. Θα το εκτιμήσω.