Κοκακόλα λάιτ στον πάγο
Πήγαμε και εμείς στον Καρυοθραύστη. Για τους μη γνωρίζοντες, μιλάμε για μπαλέτο στον πάγο - και για όσους ακόμα νομίζουν ότι αναφέρομαι στον Ριβάλντο στο Τρονχάιμ, ας αφήσουν αυτό το ποστ, και ας πιάσουν τον Πρωταθλητή καλύτερα.
Ρε παιδιά, δεν το καταλαβαίνω το μπαλέτο. Πολύ περισσότερο δε, όταν είναι στον πάγο. Δηλαδή δεν λέω, τα παιδιά κουράζονται και υποπτεύομαι οτι μία κυρία που παρακολουθούσε ενθουσιασμένη χειροκροτώντας διαρκώς (σε βαθμό παρεξηγήσεως) ή ηταν βαλτή, ή νόμιζε οτι έβλεπε τον Ροναλτίνιο.
Αλλά παρόλα αυτά, εγώ δεν ενθουσιάζομαι με το θέαμα. Κάτι οι τύποι με τα κολλάν, κάτι που όλο αυτό πωλείται ως 'Τέχνη' και είσαι ανίδεος αν δεν την παραδέχεσαι και δεν την καταλαβαίνεις, κάτι το "εξεζητημένο" του πράγματος, κάτι που δεν με πλησίασε κανείς να μου πει "αυτό που έκανε ο μπαγάσας ήτο διπλό σπλίτ, και είναι πολύ επικύνδυνο να πουμε, διότι αμα δεν το φορμάρεις σωστά ο αποπίσω θα φτύνει παγοπέδιλα για κανα δήμινο" όπως άνετα θα έκανα εγώ αν με ρωτούσε κανείς στο γήπεδο γιατί έκανε μαλακία ο Στολτίδης, κάτι που είναι υποχρεωμένοι να χαμογελάνε ότι και να πάει στραβά - εγώ είμαι ποιο μπρουτάλ, και το θέλω αυτό το 'γαμώ την τύχη μου' άμα μου ξεφύγει το παγοπέδιλο στο σπαγγάτ (μόνος μου τα βγάζω, για τις ανάγκες του πόστ, μην τα πάρετε τοις μετρητοίς), κάτι όλα αυτά, με αποξενώνει ολίγον τι.
Αλλά το σωστό - σωστό, και εικαστικά ήταν υπέροχο, και τα παιδιά δουλέψανε σκληρά, και φάνηκαν ότι πρέπει να κάνανε και το κάτι παραπάνω τους. Τα κοστούμια ήταν πανέμορφα, κάνανε και καναδυό απίστευτα.
Και άμα το κατάλαβα εγώ, που είμαι στούρνος και αναίσθητος, φαντάσου πως ήταν για τον ελάχιστα ψαγμένο. Οπότε, να πάτε (και να μην ψαρώσετε με το μικρό 'παγοδρόμιο').
Παρεπιπτόντως, έχετε ιδέα πόσο πάει το παραμύθι στον πάγο; Τεσσεράμιση ευρώ έκαναν τα δύο νερά και μία κοκακόλα λάιτ. Χωρίς τιμοκατάλογο παρακαλώ. Αμα πάτε, να πάτε φαγωμένοι.
(και ακόμα καλύτερα, αμα πάτε με την αγορανομία).
ΤΟ ΕΙΠΕ Ο arkoudos ΣΤΙΣ 11/28/2005 01:10:00 μ.μ.. ΜΟΝΙΜΟ LINK
2 Comments:
Εμένα πάλι με ξετρελαίνει το μπαλέτο στον πάγο!
Σαν όνειρο ένα πράγμα.. τα χρώματα, η μουσική, ο χορός.. μένω πάντα έπληκτη με την ακρίβεια των καλλιτεχνών και με τη δύναμή τους να παρουσιάζουν ΕΝΑ σύνολο, κάτι πολύ δύσκολο να πετύχει απο κοινούς θνητούς.
Η συνεργασία και η ισορροπία σε όλο τους το μεγαλείο, συν το ονειρικό αποτέλεσμα...
Δεν τα γράφω για να σε πείσω, αρκούδε φευγάτε, μονάχα έτσι.. μπας και, πηγαίνοντας την επόμενη φορά, μπορέσεις να αφήσεις τη φαντασία σου ελεύθερη να ισοφαρίσει το τίμημα του εισιτηρίου. :-)
χεχε...ωραία κατάθεση σκέψης Αρκούδε :)
Θα πω δυο λόγια για το πως βλέπω εγώ το μπαλέτο[1] μήπως και σε βοηθήσω καθόλου να το προσεγγίσεις.
Μη νομίζεις ότι έχω εντρυφίσει κιόλας. Μια φορά μόνο έχω δει μπαλέτο (και μου άρεσε πάρα πολύ). Εγώ το βλέπω με τον εξής τρόπο:
Κατ' αρχήν πρέπει να δώσει κανείς βάση στο γεγονός ότι η παράσταση εξιστορεί ένα παραμύθι, άρα είναι κάτι σαν θεατρικό. Επειδή όμως δεν έχει λόγια το ζήτημα, καλό είναι πριν πας να ξέρεις την υπόθεση για να μπορείς να καταλαβαίνεις το τι γίνεται (γιατί η μουσική στην μία φάση είναι χαμηλών τόνων και στην άλλη είναι έντονη, γιατί κάνουν τις συγκεκριμένες κινήσεις και εκφράσεις οι εκτελεστές κτλ). Εφόσον λοιπόν είναι λίγο σαν θέατρο το μπαλέτο, οι χορευτές είναι και λίγο σαν ηθοποιοί. Δεν είναι αθλητές. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο συνεχίζουν να χαμογελάνε όταν τρώνε σούπες. Διότι κι ένας ηθοποιός άμα πέσει πάνω στην σκηνή δεν θα βρίσει ούτε θα σκάσει στα γέλια. Θα πρέπει να συνεχίσει κανονικά τον ρόλο του.
Τώρα για το πόσο δύσκολες είναι οι ασκήσεις που εκτελούν οι χορευτές θα σου πρότεινα να μην το πολυψειρίζεις. Ό,τι είναι δύσκολο φαίνεται. Θέλω να πω, όταν βλέπεις τον πρωταγωνιστή να πετάγεται στον αέρα και να φέρνει 3 γύρες πριν πιάσει πάτωμα ή 20 χορεύτριες πιασμένες χέρι-χέρι να κάνουν κινήσεις με συγχρονισμό δεκάτου δευτερολέπτου [2] ή τον Ροναλντίνιο να κάνει 3 τρίπλες σε 3 δευτερόλεπτα ...εεε...το καταλαβαίνεις ότι δεν μπορεί να είναι εύκολο.
Εν ολίγης, το κλασικό μπαλέτο είναι ένα χορευτικό θέατρο. ΔΕΝ είναι αθλητισμός. Δεν έχει "στρατηγική" για να στην εξηγήσει κάποιος. Σου λέει ένα παραμύθι.Άμα η χορεύτρια στην Λίμνη των Κύκνων σου θυμίσει με τις κινήσεις του σώματος και των χεριών της ένα μεγάλο πουλί που ανοιγοκλείνει τα φτερά του, αν στην σκηνή του βασιλικού χορού στο παλάτι τα μουσικά μοτίβα που είναι στηριγμένα σε παραδοσιακούς χορούς της Ουγγαρίας και άλλων χωρών σε πείσουν ότι αυτό που βλέπεις να γίνεται είναι κάτι σαν γλέντι γάμου που χορεύουν καλαματιανό (στο ποιό "βασιλικό" του όμως :p), τότε είναι επιτυχημένη παράσταση :)
Χαιρετώ, Ελένη.
[1] Το κλασικό μπαλέτο στο πάτωμα, όχι στον πάγο. Προσωπικά, αν και φαν του καλλιτεχνικού πατινάζ, είμαι αρκετά επιφυλακτική στην μεταφορά ενός έργου που έχει γραφτεί για κλασικό μπαλέτο, στον πάγο.
[2] Την "λίμνη των κύκνων" είχα δει
Δημοσίευση σχολίου
<< Home