ζντουμπ!

Τετάρτη, 11 το πρωϊ. στην Πατησίων. Οδηγός, η Ελεάνα. Συνοδηγός, ο υπογράφων. Χαλαροί, μας τρώει η κίνηση, ωραία μέρα, ήλιος, πουλάκια, όλα τα καλά του θεού.

Και ταξιτζίδες. Πολλοί ταξιτζίδες.

Δεξιά μας, αριστερά μας, μπρος και πίσω - σαν να πηγαίνουμε συνοδεία.

Κάπως έτσι θα είναι στην Κίνα τα υπουργικά.

(Ανοίγω παρένθεση: σας έχω πει οτι τους φωνάζω "ταψί" και όχι "ταξί"; Κλείνω την παρένθεση - μπάζει)

Οδηγάει το λοιπόν η Ελεάνα, βιάζομαι εγω για να πάω στο γραφείο, έχω δουλειά, αλήτησα ζωή και κενωνία άδικη - τέτοια μέρα που μας έδωσες να μας τηνε πάρεις πίσω. Κάπου στην Πλατεία Αμερικής (τα 'λεγα εγώ με τους παλιοαμερικάνους, δεν τα ΄'λεγα;) μας πιάνει φανάρι κόκκινο.

Μα, πολύ κόκκινο.

Το βλέπω, λέω στην Ελεάνα "πρόσεχε, κόκκινο" κάνει έτσι, σταματάει. Λίγο απότομα βέβαια, αλλά σταματάει. Ολα νόμιμα.

Ο κόσμος κάνει να περάσει, αλλά το βλέπω στο μάτι τους, κάτι τους απασχολεί. Κάποια έγνοια έχουν, κάτι τους τρώει. Κοιτάω την Ελεάνα - κοιτάει στον καθρέπτη,

ζντουμπ!

Κάποιος μας χτύπησε απο πίσω. Δυνατά. Το ένοιωσα λίγο πριν γίνει, αλλά απο την άλλη, μου μοιάζει μαλακό.

Είναι δυνατόν να το ένιωσα πριν γίνει; Δεν έχει σημασία.

Κοιτάω την Ελεάνα. Την ρωτάω αν είναι καλά. Μια χαρά είναι - και εγώ το ίδιο.

Κάνει έτσι, παρκάρει στο πεζοδρόμιο. Οι πεζοί κοιτούν. Τα πουλάκια φτερνίζονται - είναι κρυωμένα. Η ζωή συνεχίζεται.

Κατεβαίνω, κοιτάω ποιός μας βάρεσε.

Ενα ταξί είναι. Ποιες είναι οι πιθανότητες;

Σιγουρεύομαι με την Ελεάνα - αυτός είναι; Ναι, αυτός.

Ο "Αυτος" είναι μία απίστευτη φάτσα ταξιτζή. Με μούσι, καραφλούλης, στο

ύψος μου, αδύνατος.

Σκύβω στο παράθυρο: "Όλοι καλά;"

Μέσα, ο οδηγός και τρεις γυναίκες.

"τι έγινε ρε φιλαράκι; έτσι σταματάνε;"

(ετσι και χειρότερα)

"τι να κάνουμε ρε φίλε, αφού το φανάρι ήτονε κόκκινο"

(Τα' παμε αυτά, έτσι; της φωτιάς)

"τι κόκκινο ρε φίλε, σιγά μην ήτανε κόκκινο".

Κατεβαίνει να δει την ζημιά. Έχει αν θυμάμαι καλά, ένα Scoda (της Ξάνθης ένα πράμα, κρατιέμαι να μην τον ρωτήσω αν πάει και αυτός για πρωτάθλημα). Η μάσκα του είναι βαθουλωμένη - το φτερό ψιλοπετάει.

Οτι πετάει, κρυώνει.

"Πω πω ζημιά..."

Εμείς δεν έχουμε μεγάλη ζημιά - αλλά ο κοτσαδόρος είναι μέσα.

"και εσείς μου κάνατε ζημιά" λέει η Ελεάνα.

Το αμάξι είναι σχετικά παλιό, ο ταξιτζής φρικάρει:

"Σιγά μην σας τα έκανα εγώ όλα αυτά!"

"Οχι, μην ανησυχείς, μόνο τον κοτσαδόρο μας χάλασες."

Στο μεταξύ φεύγω, επιστρέφω στις πελάτισες του ταξί. Μπροστά μια μεγαλύτερη, πίσω δύο κοπέλες.

"Είσαστε σίγουρα καλά; Χτυπήσατε;"

Η κυρία μου απαντά σε στύλ 'ευτυχώς που ασχολήθηκε και κάποιος μαζί μας´ "Μια χαρά αγόρι μου."

Η μία κοπέλα πίσω απαντάει - καλά είναι. Η άλλη μιλάει στο κινητό (τελείως σουρεαλ εικόνα). Δεν απαντάει. Ρωτάω την πρώτη - η κοπέλα καλά είναι; Καλά είναι μου λέει, όλα εντάξει.

Γυρίζω στον τόπο του ατυχήματος. Ο ταξιτζής προσπαθεί ματαίως να ψήσει την Ελεάνα οτι φταίει αυτή - και οτι δεν ήταν κόκκινο.


Επεμβαίνω: "ρε φίλε, απο πίσω μας χτύπησες. Και κόκκινο να μην ήταν, ένα παιδί να πέρναγε απο τον δρόμο, πάλι άδικο έχεις."

"σιγά ρε φίλε που ήτανε κόκκινο. έτσι σταματάνε;"

Τον χαβά του αυτός.

Φτάει - και το ξέρει. Του ζητάμε τα στοιχεία, τον λένε Γαρύφαλλο.

Εντωμεταξύ, όσο τα γράφω με πιάνει το σοκ. Τα πόδια μου τρέμουν. Έχουν περάσει περίπου 2 λεπτά μετά το τρακάρισμα - άργησα να το καταλάβω.

Οχι πολύ πάντως, την δουλεία μου την κάνω. Γαρύφαλλος, κινητό τάδε, ασφάλεια δείνα, πινακίδες αυτές. Σημειώνω. Μπαίνω στο αμάξι. Το ταξί σταματάει δίπλα μας.

"τα δικά σου τα στοιχεία κοπελιά, θα μου τα δώσεις;"

(κοπελιά να σε πει η αδελφή σου)

Τα δίνουμε - μόνο επώνυμο και κινητό.


Ξεκινάμε να φύγουμε. Τα πουλάκια πετούν. Οι πεζοί βολτάρουν. Τα ταξί είναι γύρω μας.

Εγώ πάω για δουλειά.

Ατιμη κενωνία...

Για την ιστορία: Μόνο ο κοτσαδόρος ήτανε το πρόβλημα. Κάτι βίδες σπάσανε - αν δεν ήταν αυτός, λέει ο φαναρτζής, πηγαίναμε για μεγάλη ζημιά - αυτός απορρόφησε όλη την σύγκρουση.