Γιαγιά Φιλιππία.

Η γιαγιά Φιλιππία ήταν γαμώ τα άτομα.

Δεν ήταν δική μου γιαγιά, του Νίκου ήτανε. Αλλά την είχα βάλει στην ζωή μου χωρίς να το καταλάβω. Απο εκείνους τους ανθρώπους που θα σου έλεγα ότι είναι φοβερός άνθρωπος απο τότε, αν με ρώταγες.

Βασικά, δεν γέμιζε το μάτι, καθώς ήταν μικροκαμωμένη, δεν γκρίνιαζε -ποτέ- και δεν φώναζε -ποτέ-.

Εχω την αίσθηση ότι δεν μίλαγε πολύ, έτσι και αλλιώς.

Αλλά ο κόσμος την άκουγε. Οταν μίλαγε, σιγά και καθαρά, και έλεγε για τον κόσμο όπως τον καταλάβαινε αυτή, σε κέρδιζε χωρίς να το πάρεις χαμπάρι, απλά, αθόρυβα.

Δεν πέρναγε ούτε ένα μισάωρο για να δεις οτι ξεχάστηκες. Δεν έμπαινες στην λογική οτι μίλησες με έναν έξυπνο άνθρωπο, έναν εντυπωσιακό άνθρωπο ή έναν εφυή άνθρωπο.

Έμπαινες στην λογική οτι άκουσες -μόλις- ένα παραμύθι.

Πάντα γούσταρα να πεταχτώ να πω ένα 'γεια'. Είχε ένα σπίτι μικρό, ίσα που την έφτανε, στα στενά σοκάκια της Παροικιάς. Για να το βρεις, ψιλοχανόσουνα. Οχι εγώ βέβαια, εγώ ήμουν αστέρι στο να μην χάνομαι στην Παροικιά.

Η γιαγιά Φιλιππία ήταν πάντα εκεί. Καθότανε, παρέα ήθελε - αλλά παρέα είχε έτσι και αλλιώς, τις γειτόνισσες εκεί κοντά.

Οταν έπεσε, πριν απο κανά-δυο χρόνια, (ο γέρος ή απο πέσιμο..) και είχα πάει να την δώ στο νοσοκομείο, μου είχε πει οτι θα πεθάνει.

Είναι πολύ (πολύ ρε γαμώτο) πιο απλό να το πεις για σένα - για τους άλλους είναι πάντα πιο δύσκολο.

Ε, γέρασα μου έλεγε, ήρθε η ώρα μου - και τέτοια.

Ακόμα και αυτό, σαν παραμύθι ακουγότανε.

Κράτησε όμως. Μετά απο το πόδι, κατάφερε να σπάσει και το χέρι της, τα κόκκαλα αδυνατίζουν, γεννημένη το '20 ήτανε, όσο να πεις...

...αλλά μπορούσες ακόμα να κάτσεις και να ακούσεις. Μιλούσε το ίδιο βαθιά. Το ίδιο απλά.

Και άντεξε και άλλο.

Τα λέγαμε καμιά φορά, ήταν πολύ πικραμένη με τα παιδιά της - τσακώνονται μεταξύ τους, βλακωδώς πολλές φορές, οδηγώντας ο ένας τον άλλο στην οικονομική καταστροφή, στα δικαστήρια και δεν ξέρω που αλλού.

Νομίζω ότι τίποτα άλλο δεν την είχε πικράνει τόσο.

Και άντεξε και άλλο.

Μία μέρα πριν από τα γενέθλιά μου, είπε να φύγει. Ησυχα, στον ύπνο της. Δεν ξέρω ρε παιδιά, εκεί που κοιτάω πίσω, και λέω 'θα ήθελα να τα μάθω όλα', καθε φορά που έχω την ευκαιρία, προτιμώ να ζω το τώρα, όχι το αύριο.

Δεν θέλω να ζω προετοιμάζοντας το αύριο. Προτιμώ την γιαγιά Φιλιππία που την έζησα πάντα στο τώρα.

Και ας μετανιώνω καμιά φορά μετά.

Αντε, γεια, γιαγιά.