Νάντια

Την γουστάρω πάρα πολύ.

Μιλάμε οτι είναι, με διαφορά, η καλύτερη φίλη που έχω γνωρίσει. Και δεν έχω γνωρίσει πολλές φίλες - αλλά υποθέτω οτι η φιλία (όπως και ο έρωτας) είναι χημική διαδικασία.


Δεν έχω ξαναγνωρίσει τέτοιον άνθρωπο. Είναι απίστευτη:

Η Νάντια αξίζει να την νοιάζεσαι.

Νοιάζομαι συνεχώς για αυτήν. Πότε τα κιλάκια της, αν θα είναι 35 ή 45 (είναι πολύ αδύνατη), πότε με τους έρωτές της, πότε με τις στεναχώριες της... Δεν περνάει εβδομάδα που να μην την σκεφτώ.

Η Νάντια είναι μακριά.

Σε άλλη πόλη - και όχι μόνο. Άλλα πράγματα με εμποδίζουν να φύγω ένα Σάββατο ή μία Κυριακή και να πάω αυθημερόν να πιούμε έναν καφε. Αλλά θα ήθελα να το κάνω, μία φορά, για πάρτη μας.

Η Νάντια έχει απίστευτη πλάκα.

Οχι χιούμορ, με την έννοια οτι ότι λέει είναι αστείο, αλλά με την έννοια οτι σε γεμίζει ευχαριστη διάθεση αυτό το κορίτσι. Οταν γελάει ή όταν χαίρεται φαίνεται, λάμπει. Και είναι απολύτως μεταδοτικό.

Η Νάντια είναι βαθιά συναισθηματική.

Οταν στεναχωριέται, όταν πέφτει - θέλεις να την πάρεις αγκαλιά και να διώξεις κάθε στεναχώρια. Σε εμπνέει να είσαι δίπλα της στις στεναχώριες της, γιατί σου δείχνει με τον τρόπο της οτι θα σε αφήσει να διώξεις τις σκοτούρες.

Η Νάντια είναι απίστευτα ερωτεύσιμη.

Είμαι απόλυτα σίγουρος οτι αυτος που θα μπει στο μυαλό της θα γαντζωθεί για πολύ καιρό. Θα κάνει τα πάντα για αυτόν. Θα περιμένει τα δυνατότερα δυνατά απο αυτόν - και θα τον πείσει να της τα δώσει, χωρίς να το καταλάβει ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος. Και αν εγώ που είμαι φίλος της (και δεν είμαι αρκετά τυχερός για την ερωτευτώ) το βλέπω αυτό, φαντάσου αυτος που θα την αγαπάει..

Η Νάντια είναι γαμώ τα άτομα.

Χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω αυτό. Όποιος την γνωρίζει, το καταλαβαίνει.


Μερικές φορές σκέφτομαι οτι οι δύο γυναίκες που γνώρισα το καλοκαίρι, αποτέλεσαν το απολύτο για μένα.

Το ένα έφυγε. Είμαι τυχερός, έμεινε το άλλο.


Υ.Γ. Θα χαρώ πολύ αν καταλάβετε οτι δεν είμαστε ερωτευμένοι, είμαστε φίλοι.