Απο πού πιάνεται το έξυπνο πουλί;

Βασικά, όλα ξεκινάνε από την δουλειά του Νίκου. Είναι ασφαλιστής. Όχι real time που λέμε, αλλά ως middle job τους χειμώνες, γιατί τα καλοκαίρια τρέχει με ξενοδοχοϋπαλλικά και τέτοια. Άσχετο, αλλά ο τύπος νοιάζεται - και αν πρέπει ρε αδελφέ να κάνεις μία ασφάλεια, εκεί να κάνεις, θα σου τρέξει.

Είναι όμως και ασφαλιστής. Που σημαίνει, θα το πει. Εκεί που δεν το περιμένεις, στην παρέα, θα στο σκάσει το επάγγελμα. Τι να πεις, έτσι τους εκπαιδεύουν εκεί στο κέντρο εκπαίδευσης ασφαλιστών στην Αυλώνα.

Στο ψητό. Επιστρέφει από Σαλλονίκη, με το τραίνο. Κάπου στην Λάρισα(;) σκάει κύριος παρέα. Κυριλλάτος. Κουστουμάτος. Κυράτος. Με τα πολλά, πιάνουν κουβέντα.

Φτάνουν στα επαγγελματικά. "Εμείς ασφαλιστές", "Εμείς ασδξησακδη Manager."

Μπαρδόν;

"Θέλεις" του λέει το κουστούμι "να βγάλεις λεφτά με ελάχιστη εργασία;" Θέλεις ή δεν θέλεις; Ε, είσαι και λίγο περίεργος, και του δίνεις και την κάρτα σου.

Πλακώνουν κάτι τηλέφωνα, στο άσχετο. Σκάει και το παραμύθι: "Έχουμε μία μαζωξις, τι θα λέγατε να παρεβρεθείτε;"

Κάπου εκεί, εμπλέκεται και ο γράφων. Μου το λέει, ανοίγω τα χέρια απ' άκρη σ' άκρη και του κάνω ότι πετάω στα σύννεφα. Αεροπλανάκι, και πάρτε σακούλες για τον εμετό (Sorry, Sorry, Nice Flight).

Αλλά το σκεφτόμαστε. Βρε δεν πάμε; Για τον χαβαλέ, όχι σοβαρά.

Και τον κόβω. Μαχαίρι. "Μαλάκα μου," του λέω (τα σηκώνει κάτι τέτοια άμα έχει 'μου' μέσα, ειναι καλό παιδί), "τον έξυπνο πιάνουνε κότσο, ο χαζός γλυτώνει". Κουβέντα του πατέρα μου, και πολύ μετρημένη.

Ετσι είναι. Ο έξυπνος την πατάει - πάντα. Και όταν λέμε πάντα, δεν σηκώνει ποσοστό λάθους εδώ, ακρίβεια χιλιοστού.

Μία ιστορία θα σας πώ, την άλλη θα την φυλάξω, μπορεί να πεινάσω και να σας την κάνω να κονομήσω:

Ομόνοια. Άγνωστος τύπος σε πλησιάζει ψιλοαλλόφρων:

- Οχι ρε γαμώτ' την ατυχία μου

- Τι είναι ρε φίλε;

- Είναι ένας εδώ στην γωνία που πουλάει ρολόγια, αυθεντικά - όχι μούφες. Ζητάει 30.000 εκεί που κανονικά έχει 150 χιλιάρικα και βάλε. Αλλά είμαι άτυχος, δεν έχω πάνω μου.. Ρε φιλαράκι, δε μου δίνεις εσύ - και σου δίνω την ταυτότητά μου, ενέχυρο! Πάω μετά σπίτι και στα δίνω, τα 'χω!

Ωπ, εσύ πονηρός. Χα, θα σε πιάσει κότσο αυτός. Ασε ρε φίλε... Αλλά το ρολόι μοιάζει καλό, και ο τύπος κοιτάει να ΜΗΝ το πάρεις, άρα δεν έχει κέρδος, άρα η δουλειά έχει ψωμί...

Αξίζει, λες, το ρολόϊ.

"Και γιατί να σου δώσω εσένα τα λεφτά, και αφού είναι καλό, δεν πάω να το πάρω μόνος μου;"

Πας, κάνει και παζάρια από 50.000 - του λες άσε, ξέρω, 30 το έδινες στον άλλο, τον πιάνεις κότσο και αυτόν, το παίρνεις.

Με γεια το ρολόϊ του χιλιάρικου...