Νο μόνεϋ, χόνεϋ.

Δεν έγραψα εχθές. 'Ημουν σε μία περίεργη κατάσταση - καθώς δέχθηκα ένα ισχυρό -οικονομικής φύσεως- πλήγμα. (Δεν έκλαψα ποτέ τα λεφτά. Όσα περάσανε από τα χέρια μου, τα φχαριστήθηκα, τα κέρασα, τα ήπια, τα έφαγα. Μερικά, τα φύλαξα. Αλλά ποτέ, ποτέ δεν τα έκλαψα. Νόμιζα ότι τα είχα: ε, λοιπόν, όχι μόνο δεν τα είχα, είμαι και μέσα. Ο.Κ.) Το πλήγμα λοιπόν ήταν ι-σχυ-ρό.

Ο.Κ.

Αλλά συμβαίνει κάτι περίεργο με μένα.

Δεν αισθάνομαι άσχημα. Καθόλου ρε παιδιά. Φτιάχνω το site μου να δημιουργήσω ένα καλό portfolio για να ψάξω για δεύτερη (και αν μπορέσω και τρίτη, why not) δουλειά χωρίς να κοιτάω πίσω. Πρέπει να οικονομίσω μερικές εκατοντάδες γιούργια τον μήνα, επιπλέον. Δουλειά; Δεν την φοβήθηκα ποτές. Φταίει και το επάγγελμά μου, web designer δεν είναι δουλειά, είναι hobby - αλλά ρε γαμώτο, δεν θα ήταν φυσικολογικό να μου την δώσει; Να τσαντιστώ; να μου κοπούν τα πόδια; Κάτι; Τίποτα;


Η είμαι αναίσθητος, ή δεν έχω καταλάβει καλά το πρόβλημα.