(Ι)δανεικές Ζωές

Εδώ και λίγες ημέρες, παίζω ένα παιχνίδι που λέγεται Sims 2. Σκοπός του δεν είναι να σκοτώσεις τους εχθρούς, να τρέξεις πιο γρήγορα από τους άλλους, ή να βάλεις γκολ.

Σκοπός του είναι να ζήσεις.

Πριν συνεχίσω, ένα μικρό (tiny) φλασμπακ στην σχέση Γιάννη - ηλεκτρονικών παιχνιδιών.

Παίζω παιχνίδια (ηλεκτρονικά) από τότε που ο πατέρας μου έκανε την μεγάλη κίνηση και μου αγόρασε έναν Amstrad 6128. Η είσοδος στον κόσμο των ηλεκτρονικών παιχνιδιών, ήταν άμεση, και επιβλαβής - καθώς, βιβλίο δεν άνοιξα έκτοτε (ούτε και πριν, για να λέμε την αλήθεια- αλλά τα κομπιούτερα αποτελούν μιά θαυμάσια δικαιολογία γιατί δεν έγινα γιατρός, αρχιτέκτονας ή δικηγόρος όπως όλος ο κόσμος). Υστερα αγόρασα μόνος μου μία Amiga 500 και, τέλος, ένα PC. Σε όλους αυτούς τους υπολογιστές, ασχολήθηκα σοβαρα μόνο με δύο τάξεις παιχνιδιών: Τα Football Games, (βλ. Match Day II, Kick off, Goal, Fifa, Evolution Pro Soccer) - και, περιστασιακά, μερικά driving games. (Σαν ακούω τον Βασίλη να λέει: "Ποδόσφαιρο και Οδήγηση... δύο πράγματα που θα ήθελες πολύ να μάθεις, αλλά όχι αρκετά..." - πόσο δίκιο έχεις φιλαράκι). Έχω να παίξω καινούργιο παιχνίδι, εδώ και 7-8 χρόνια. Δεν έχω κολλησει με το παραμικρό, έχω ένα σοβαρό πρόβλημα με 3D παιχνίδια τύπου Doom (εκεί έχω μείνει - ψέμματα, υπάρχει και η Λάρα) γιατί ζαλίζομαι και ανακατεύομαι.

Εκεί που κάποτε δεν έχανα Pixel, δεν ξέρω ούτε το κορυφαίο παιχνίδι όλων των εποχών για την τελευταία δεκαετία.

Κλείνει η παρένθεση.

Πίσω στα Sims. Τα Lemming's τα θυμάστε; μοιάζουν πολύ τα δύο παιχνίδια. Έχεις στα χέρια σου την ζωή των ανθρώπων που ονομάζονται Sims. Αντί να μιλάμε για μία ομάδα ανθρώπων, εδώ ελέγχεις χαρακτήρες, προσωπικότητες με χαρακτήρα που απλώς πρέπει να βγάλουν την μέρα. Να χέσουν, να φάνε, να ερωτευτούν, να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους, να καθαρίσουν, να κοιμηθούν, να πιούνε καφέ, να μιλήσουν με άλλα sims, να παντρευτούν, να γεννήσουν άλλα simsάκια, να πάνε σχολείο, να χτίσουν το σπίτι τους, να αγοράσουν καινούργια πράγματα, να γυμναστούν, να ζωγραφίσουν, να πουλήσουν τους πίνακές τους, να, να, να.

Να ζήσουν.

Νέβερ έντινγκ παιχνίδι, πρέπει να πω. Πέθανε ο ένας, ζουν όμως τα παιδιά του, με τις ίδιες ανάγκες.

Ε, λοιπόν, κόλλησα. Για ώρες. Είχε πολλά χρόνια να μου συμβεί - ξέχασα να φάω. Πιάστηκα. Και όταν τελείωσε το κόλλημα με τα Sims, άρχισε με τα σπίτια τους.

Βλέπεις, εκτός απο τα Sims, σχεδιάζεις και τα σπίτια τους.

Βάλε τοίχους, βάλε πατώματα, βάλε έπιπλα, φτιάξε κατασκευές. Ο μικρός μας αρχιτέκτονας (plus πολιτικός μηχανικός).

Η Eve βρήκε τον μάστορά της.

Και χτίζω, και επιπλώνω, και να βάλω ένα κρεβάτι εδώ, και ένα στερεοφωνικό εκεί, ένα ταβάνι παραπέρα. Και αφού βρήκα και το tip για άπειρα λεφτά, βάλε και μία πισίνα, και ένα τζακούζι, και να πετάξουμε και έναν όροφο απ' εδώ που 'χει πλάκα. Και άρχισαν και τα προβλήματα του τύπου δεν μπορείς κύριε να έχεις την τουαλέτα στον τρίτο και την κουζίνα στο ισόγειο, καθότι μακριά και που να τρέχει ο Sim σου. Κοίτα να δείς που κάνω και μελέτες ευχρηστίας κτιρίων. Το ίδιο κάνουν και άλλοι, δείτε εδώ διαμάντια.

Οι εσωτερικές συγκρίσεις, είναι εύκολο να γίνουν. Οτι δεν έχω δική μου ζωή (ψέμματα, και έχω, και μ'αρέσει πάρα πολύ). Οτι θέλω να έχω τον έλεγχο των άλλων (ψέμματα, οι άνθρωποι που με ζουν από κοντά μπορούν να πιστοποιήσουν ότι κρατάω καλά τις αποστάσεις). Οτι δεν έχω (ή θα ήθελα να έχω) τον έλεγχο του σπιτιού μου (απολύτως αλήθεια, παλιό μεγάλο μου όνειρο).

Περνάω όμως καλά. Το εννοώ. Διασκεδάζω ρε παιδιά, όπως είχα καιρό να κάνω στον κομπιούτορά μου.

Και όπως έχω ξαναπεί: Δεν με πειράζει αν είμαι πρεζόνι, να το ξέρω όμως τουλάχιστον.

Πι-Ες: θα περάσει και αυτό. (Ξανά)εμαθα απο που κλείνει. Είναι ένα σημάδι, όσο να πεις.