Τελετή Λήξης

Τι γράφουνε τώρα;

Το παραμύθι πέρασε.

Μου άρεσε πολύ όσο κράτησε, είχε τα πάνω και τα κάτω του, αλλά είχε και ενδιαφέρον.

Και τώρα, τι θα κάνουμε χωρίς αυτό; Συνεχίζουμε όπως πρίν. Μάθαμε πολλά, αποδείξαμε πολλά, αξίζουμε πολλά. Καιρός να σηκώσουμε τα μανίκια, και να ξαναπροσπαθήσουμε να ζήσουμε αυτό που μπορούμε.

Αυτό που αξίζουμε να ζούμε.



Ξέρετε τι με πειράζει; Με πειράζει αν ξεχαστεί, χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό. Αν η καθημερινότητα βάλει αυτό που ζήσαμε σε δεύτερη μοίρα. Και μετά σε τρίτη, τέταρτη.. Είναι φυσικό θα μου πείτε. Μπορεί. Αλλά είναι το μόνο πράγμα που με πειράζει.

Το μόνο πράγμα που με ενοχλεί.

Με ενοχλεί η λήθη.

Δεν την αξίζω. Αν ήταν στο χέρι μου, θα ήταν πάντα έτσι. Πάντα έτσι όμορφα, πάντα έτσι σωστά, πάντα έτσι γλυκά. Αν ήταν στο χέρι μου...

Δεν είναι.

Το παραμύθι πέρασε.




Και ξέρετε τι; Τι θέλω τελικά να πω σ' αυτό το post;

Νομίζω οτι έτσι ακριβώς έπρεπε να γίνει. Αυτό δεν πρόλαβα να πω. Οτι αυτό έπρεπε να γίνει. Για να συνεχιστεί, για να ολοκληρωθεί σήμερα, αύριο, σε τριάντα χρόνια, ποτέ, έπρεπε να μπούμε σ' αυτήν την διαδικασία.

Οτι μετά από κάθε Τελετή Έναρξης (Θυμάσαι τι υπέροχα ήταν; Απο τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου) υπάρχει πάντα μιά συνέχεια. Ένα επόμενο βήμα.



Της Τελετής Λήξης.



Έπρεπε να γίνει, για να μην είναι πλέον απλώς παιχνίδια.

Έπρεπε να γίνει, για να σοβαρέψει. Την επόμενη φορά, θα είναι πολύ πιό σοβαρό.

Την επόμενη φορά, θα είναι αληθινό. Ας κρατήσουμε ότι έχουμε. Στο μέλλον μας, σας, τους, θα μας είναι χρήσιμο. Θα το χρειαστούμε. Έστω και αν είναι για να κρατηθούμε από κάπου. Ακόμα και αν είναι να επιστρέψουμε σ' αυτό.



Θα τα ξαναπούμε, ρε. Θα τα ξαναπούμε.