"Ούτε υπερήφανος ούτε ντροπιασμένος…"

Δεν το λέω εγώ, ο Νίκος Δήμου το λέει. 'Εχω ενστάσεις με την εξήγηση στο 'Εθνικός', αλλά συμφωνώ απόλυτα με το πνεύμα του άρθρου.

Παραθέτω απόσπασμα για να τσιμπίσετε και να πάτε να το διαβάσετε όλο (μήν κάνετε έτσι, μικρό είναι * )

Με την ίδια λογική που δεν με «ανεβάζει» μία νίκη, δεν με ντροπιάζει και ένα ντοπάρισμα. Δεν με αφορά αν ο τάδε εξαπατούσε ως προς τις επιδόσεις του (ίσως αφορά μόνο τους «εθνικά υπερήφανους»).

Συγνώμη Τέρενς, Νίκο, Νίκο, Έλλη και λοιποί διαφωτιστές μου: Ουτε υπερήφανος, ούτε ντροπιασμένος. Ας πάμε τώρα σε λίγα διαφημιστικά μηνύματα...

Υ.Γ. Ξαναδιαβάζοντας το post μου, σκέφτομαι ότι ίσως δεν πέρασα ακριβώς το μήνυμα που είχα στο μυαλό μου... Συμπληρώνω λοιπόν: Φυσικά κατέβηκα να πανηγυρίσω την νίκη της Εθνικής. Φυσικά χάρηκα τα χρυσα των παιδιών (αλλά και την προσπάθεια της Δανιηλίδου, του Πύρρου κ.λ.π.). Αλλά όλα αυτά είναι ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ επιτυχίες των παιδιών. Δεν πήρα εγώ χρυσό σε τίποτα (ένα χάλκινο έχω από ένα τελικό μπάσκετ στην Πάρο - που δεν αγωνίστηκα καν). Δεν έβαλα γκολ, ούτε έκατσα κάτω από την μπάρα. Αφού λοιπόν δεν είμαι ο Τραϊανός να χαρώ, γιατί να είμαι ο Κεντέρης να ντραπώ; Η αποψή μου λοιπόν αφορά τον βαθμό συμμετοχής μου: είμαι θεατής, έχω γνώση της θέσης μου στην ιστορία. Ως τέτοιος δεν προσβάλλομαι από την χημεία Τζέκου γιατί ποτέ δεν την οικειοποιήθηκα. Με τον Δήμου συμφωνώ μόνο με τον τίτλο, με την προσπάθεια να σπάσει το κατεστημένο που μας θέλει να φτιάχνουμε μύθους και μετά να τους απομυθοποιούμε. Κατά τα υπόλοιπα, εθνικισμούς και λοιπά, δεν συμμετέχω: εγώ νομίζω οτι δεν είναι αυτός ο σκοπός, αλλά το χρήμα - ο Δήμου πιστεύει οτι η βάση του είναι μιά προσπάθεια επιστροφής σε παλιότερες αξίες. Μπορεί να έχει δίκιο, μπορεί να έχω δίκιο. Αδιάφορο κατ' εμέ. Διαβάστε το και κρίνετε μόνοι σας.