Εδώ κοντά είναι που δυσκολεύει...

Τι έγινε ρε γαμώτο; με έπιασε η άνοιξη;

Που είναι τα κέφια; αυτά που έλεγα στους άλλους για να τους δώσω όρεξη, μοιάζω να τα χρειάζομαι εγω τώρα.

Να φταίει ο καιρός;

Και τι είμαι εγώ, θερμόμετρο; όσο ανεβαίνει η θερμοκρασία, εγώ θα 'πέφτω';

*

Δεν είμαι θυμωμένος - ακόμα. Απογοητευμένος είμαι.

Έχω (μια στιγμή να μετρήσω: μία, δύο, τρεις...) πέντε καλούς λόγους να είμαι.

Απλώς, το πρόβλημα είναι ότι πρέπει να περάσει η απογοήτευση, να έρθει ο θυμός, να περάσει και αυτός, για να έρθει η ηρεμία. Διαδρομή μεγάλη όσο να πεις.

Κάθε φορά που τσαντίζομαι, και γράφω ένα post όλο τσαντίλα, το σβήνω μετά. Γιατί με πειράζει που θύμωσα.

Η Simone μου είχε στείλει ένα mail κάποτε:

"Έχεις καταλάβει πόσο τυχερός είσαι που νιώθεις με τόση ένταση που σε κάνει και θυμώνεις;"

Αν έστεκα μακριά απο μένα, μπορεί και να ζήλευα με το πάθος που απογοητεύομαι.

Εδω κοντά, είναι ποιο δύσκολα τα πράγματα...