Αγγελική Παρέμβαση (The show)

Βασικά, στην αρχή χαθήκαμε. Δεν είχαμε ιδέα πως θα πάμε, γι'αυτό είχα εφοδιαστεί με το πολύτιμο κόκκινο βιβλιαράκι δρόμων από το Auto Τρίτη - αλλά κατάφερα να αργήσω μισή ώρα στο ραντεβού μου με την Ελεάνα.

Anyway, φτάσαμε μέχρι την Μεσογείων, στρίψαμε σε μία μυστήρια οδό πριν την Χαλανδρίου (δεν βοηθάω, το ξέρω - αλλά εκείνη την ώρα ήμουνα mutcho χρήσιμος με τον οδηγό μου στο χέρι "Μωρό μου, ας στρίψουμε εδώ, τι λές και συ;") που ευτυχώς κατέληξε στην σωστή κατεύθυνση. Έστω και κατά τύχη.

Στρίψαμε στην Κισσάβου, και εκεί (ναι λοιπόν, το αλτχάιμερ είναι εδώ, μου χτυπάει την πόρτα, τοκ-τοκ - ποιός είναι είπαμε;) θυμήθηκα οτι είχα ξαναπάει, κάπου έναν μήνα πιο πριν στο "Ελιά και λάδι". Με λεωφορείο βέβαια, και οχι με μία κουκλάρα δίπλα μου, αλλά όσο να πεις, κάτι έπρεπε να θυμάμαι. Μισό λεπτό, κάποιος μου χτύπησε την πόρτα... Οχι; Πως μου φάνηκε..

Παρκάρουμε και μπαίνουμε στο κτίριο. Κοιτάμε τις αφίσες της εισόδου, μπας και ανακαλύψουμε που πρέπει να πάμε, έχει δρόμο και κάτω, στο υπόγειο, και πάνω. Φυσικά, το ζώον δεν έχω ρωτήσει πως το λένε το έργο που παίζει ο χριστιανός (αν πληρώνεις εισιτήριο όμως θυμήθηκα να ρωτήσω ο τσιγκούυυυνης) ένα ζευγάρι δίπλα μας λέει μάλλον στον πρώτο είναι. Ε, ας πάμε, μισή ώρα νωρίτερα έχουμε φτάσει, δεν τρέχει και τίποτα.

Ενας νεαρός μας δίνει ένα ε-ξαι-ρε-τι-κό βιβλιαράκι για την παράσταση. "Ευχαριστούμε που ήρθατε", "να 'στε καλά να μας φωνάζετε" - αλλά κάπου εκει αντιλαμβάνομαι οτι το γκρούπ των ηθοποιών είναι μεγάλο, δεν παίζει μόνο ο Νικόλας και η αδελφή του η Τζέννη, συνεπώς μου κόβεται ο αέρας "εγώ - ξέρω - τον - ηθοποιό - και - είναι - φίλος - μου - κάντε - όλοι - πέρα" και αλλάζε σε κάτι ποιο mild.

Μπαίνουμε στην αίθουσα. Κάπου 40 άτομα (πολλά λέω;) έχουν κάτσει (οι τυχεροί) στις μπροστινές θέσεις. Εμείς στην μέση, καθόμαστε κοντά στον διάδρομο, με την μπροστινή θέση άδεια. Ο χώρος δεν είναι αμφιθεατρικός, δεν υπάρχει κλιση, εξαρτάσαι από το ύψος του μπροστινού σου. Εμ, είμαι μαθημένος στα Ster ο κερατάς, τι να κάνω;

Χαιρετάμε τον Κώστα, με την Χριστίνα και την παρέα του, η Χριστίνα βλέπει επιτέλους τον Αρκούδο από κοντά (δεν είδα εμφανή απογοήτευση στα μάτια της) ο Κωστής έχει γεννέθλια ότι που επιστρέφω απο διακοπές.

Στο μεταξύ, μία κοπέλα ψηλή, με κούρεμα που προσθέτει ύψος στο μαλλί της, κάθετε στην μπροστινή καρέκλα. Χα! Η Ελεάνα δεν βλέπει καθόλου, εγώ μόνο αν κάνω κίνηση Μελισανίδη με τον ώμο μου. Κάτι που -φυσικά- ενοχλεί τους απο πίσω μου, γιατί στο μεταξύ τα 40 άτομα έχουν γίνει 60-70 (πολλά λέω;)

Μπροστά μας, ένα σκηνικό πάρκου, με δέντρα και καρέκλες.

Τα φώτα σβήνουν, και η μπροστινή μας φεύγει ανοίγοντας εκπληκτικά το οπτικό μας πεδίο.

Σιγά σιγά μία γυναικεία φιγούρα πλησιάζει, και κάθετε σε έναν από τους πάγκους, πλάτη σε εμάς.

Πάνω της, σιγά - σιγά ξεκινάει ένα κουκλοθέατρο...

...Κάπου μιά ώρα μετά, επανήλθαμε στην πραγματικότητα. Στο μεταξύ είχαμε γελάσει, είχαμε απολαύσει μία εξαιρετική Αγγελική Παρέμβαση, τα βέλη που δεν πηγαίνανε πουθενά, τρομάξαμε με το μπαμ, ξαναγελάσαμε όταν ο ληστής που βρήκε μητέρα χτύπησε -άθελά του- το κεφάλι του στο δέντρο, συγκινηθήκαμε, χειροκροτήσαμε τον Νικόλα -ασταμάτητα-, τον/την γιαγιά που ντύνεται μία νοσοκόμος - μία γιαγιά (και κάνει την φωνή του/της αναλόγως) και τραγουδάει αισχρά, ξανασυγκινηθήκαμε, γελάσαμε με τις εκφράσεις της "Αγγελικής" εκτός εικόνας, απορήσαμε όταν η Τζέννη βγήκε στον διάδρομο στην μέση του θεατρικού, ξαναγελάσαμε με τις "δεν είμαστε τρελές", ξαφνιαστήκαμε με το πως οι εικόνες που αρχικά δεν είχανε νόημα στην συνέχεια γινόντουσαν το θέμα, το επόμενο σκέτς, μείναμε άφωνοι με το τέλος...

Ρε Νικόλα, γέλασα, συγκινήθηκα, ξαφνιάστικα. Ομορφη δουλειά, με μεράκι φτιαγμένη. Να το τυπώσεις αυτό και να τους το δείξεις. Μπράβο σε όλους.

Χειροκροτάγαμε διαρκώς. Ορθιοι. Ηταν η πρώτη από τις τρεις παραστάσεις, ο Νικόλας μου είπε οτι στην τελευταία έγινε χαμός, κυριολεκτικά. Βγήκαν όλοι, με την "Αγγελική" να τους παίρνει από το χεράκι, και τους χειροκροτήσαμε όλους, το ίδιο.

Εγω, το ομολογώ δημοσίως, συγκινήθηκα. Η μισή ντροπή δική μου, η μισή δική τους.

Βγήκαμε έξω, και μετά απο μία στάση, κατεβήκαμε στα καμαρίνια(;) των ηθοποιών. Ολα τα παιδιά μου φαίνονταν γνωστά. Οι κοπέλες του θεατρικού έκαναν τσιγάρο για το άγχος που -υποπτεύομαι- δεν φεύγει τόσο εύκολα - ο παππούς και η γιαγιά, πολύ νεώτεροι από πριν έφευγαν για να το γιορτάσουν. Ο Νικόλας, δεν αστειεύομαι, είχε ουρά για συγχαρητήρια, και λουλούδια για τα παιδιά ερχόντουσαν από παντού. Μαλακία μου, δεν σκέφτηκα να πάρω και εγώ για να του δώσω.

Φύγαμε γεμάτοι. Σταματήσαμε για φαϊ λίγο ποιο κάτω, και βλέποντας τον Νικόλα, τον σταμάτησα για να του κάνω πλάκα: "Τώρα που έγινες αστέρι, κούνα το χέρι σου σαν να χαιρετάς τους θαυμαστές σου, έτσι και αλλιώς κάποιος θα σε ξέρει".

Μακάρι να κράταγε μία ζωή.

Υ.Γ. Εγώ πάντως βρε κερατά, αμα έχεις DVD από την παράσταση, και δεν μου το δώσεις, θα το βάψω μαύρο το blog μου, στο λέω απο τώρα.