Περι ομορφιάς...

Μια κουβέντα που είχα προχθές, με έβαλε σε σκέψεις, σκέψεις που λέω να τις μοιραστώ...

Το θέμα ήταν αν υπάρχουν "όμορφοι/ες και άσχημοι/ες" - και αν υπάρχουν, αν θα γνωρίσουν τον έρωτα και την αγάπη.

Η θέση μου είναι αυτή: Δεν υπάρχουν όμορφοι και άσχημοι, ή καλύτερα ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΣΧΗΜΟΙ. Αντικειμενικά, η κάθε εποχή έχει τους δικούς της κανόνες ομορφιάς, το αναγνωρίζω. Ομως δεν αρέσουν όλοι σε όλους, είναι μία καθαρά υποκειμενική διαδικασία. Είναι μεγάλη αδικία να κοιταζόμαστε στον καθρέφτη και να λέμε "τι άσχημος που είμαι, δε θα με αγαπήσει κανείς". Είναι αδικία όχι μόνο σε εμάς, αλλά κυρίως σε αυτούς ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΑΠΑΝΕ.

Sorry, αλλά οι ποιό μεγάλοι έρωτες τις ζωης μου, κοπέλες που αγάπησα με όλη μου την καρδιά, δεν ήταν Κλόντιες Σίφερ. Και θα στεναχωριόμουν έαν μάθαινα οτι στεναχωριόντουσαν για την εμφάνισή τους - γιατί δεν τις αγάπησα γι'αυτό.

Η εμφάνιση είναι η τροφή της χημείας, που με την σειρά της είναι υπεύθυνη για δυσκολίες αναπνοής, τρεμάμενα πόδια, αδυναμία σωστής έκφρασης λόγου (όλα αυτά που με συντομία τα αναφέρουμε ως "έρωτα"). Αλλά για μένα ΔΕΝ ΥΠΟΚΥΠΤΕΙ ΣΕ ΚΑΝΟΝΕΣ.

Δεν ερωτεύτηκα ποτέ την Σάντρα Μπούλοκ για παράδειγμα - ούτε κανείς άλλος, από όσους ξέρω. Η ομορφιά της είναι ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΗ, υπάρχουν σοβαροί άνθρωποι που η εμφάνισή της τους εκνευρίζει.

Αυτό που παραδέχομαι(*), είναι η πιθανότητες. Οταν είσαι όμορφος/η έχεις περισσότερες πιθανότητες να γνωρίσεις κόσμο. Αλλά, συγνώμη, αρνούμαι να κάτσω στον καθρέφτη, και να στεναχωρηθώ για τις πιθανότητές μου. Προτιμώ να διαθέσω την ενέργειά μου ωστε οι -ίσως λιγότερες- επιλογές μου να αξίζουν περισσότερο...

(*) Εχω πάντως προσωπικά μιλήσει με υπέροχες κοπέλες, που μου εκμυστηρεύτηκαν οτι τις όμορφες γυναίκες, τις πλησιάζουν ποιό δύσκολα οι άντρες.